Odam bo‘lish qiyin: roman va hikoyalar
Download 1.53 Mb. Pdf ko'rish
|
|
Olmas Umarbekov
242 , ko‘rsatdi, bog‘iga olib bordi. Bog‘i shunday sha harchaga tutash ekan. Qovun polizga olib kirib, handalak so‘yib berdi. Oxirgi borganida Gulcheh ra mehmonxonaning beshinchi qavatiga ko‘tarildi. – Ehtiyot bo‘l, bolam! – ogohlantirdi pastdan Sulaymon ota. – Bitmagan imoratga chiqish xavfli! Gulchehra quloq solmadi. Hali panjarasi o‘rnatilmagan boloxonaga chiqib, atrofni tomo sha qildi. Bu yerdan shahar ko‘mko‘k o‘rmon ichiga yashiringandek ko‘rinardi. Kattakatta daraxtlar ostidan faqat uylarning oq, qizil tom larigina ko‘zga tashlanardi. Olisda tog‘. Ko‘kka bo‘y cho‘zgan, cho‘qqilari kumushdek oppoq tog‘... G‘irg‘ir shabada esadi, sochlarini taraydi, yuzko‘zini silaydi... Gulchehra shu yerda turib, yangi bir narsani o‘ylab qoldi. Qahvaxonaning ustini ochiq ayvon qilsa yaxshi bo‘lmaydimi? Buning hech qiyin chiligi yo‘q. Tomi baribir betondan qilinadi. Qiy inchiligi yo‘q. Ha, shunday qilish kerak. Ertagay oq taklif qiladi, loyihani o‘zgartiradi. Nega ilgari shu fikr xayoliga kelmadi ekan? U pastga tushdi. – Qalay? Yaxshimi? – so‘radi Sulaymon ota. – Nimasini aytasiz! Havosi juda ham yaxshi. – E, jannat, bolam, jannat, – dedi g‘urur bi lan Sulaymon ota. – Uyim buzilsa ham, shu ning uchun bu yerdan ketmayapmanda. Shahar bitsin, juda allambalo joy bo‘lib ketadi... Gulchehra yo‘lga tushdi. Xadraga kelganda univermagga borish esiga kelib qoldi. Shu tram vayning o‘zidayoq o‘quvchilar saroyigacha keldi. Odam bolish qiyin 243 , Sotuvchi qiz aldamagan ekan. Uni ko‘rishi bilan chaqirdi. – Mana, kiyib ko‘ring. Gulchehra shippakni olib, peshtaxta yonidagi stulga o‘tirdi. Shippak chiroyli edi. Oppoq, beli dan ingichka oltindek zanjir o‘tkazilgan, poshna si ham baland emas, yurishga oson. Gulchehra kiyib ko‘rdi. Yaxshi keldi. – Rahmat, shuni olaman, – dedi sotuvchiga. Sotuvchi qiz shippakni o‘rab berdi. Shu payt kimdir Gulchehrani orqasidan quchoqladi. – Voy, kim? – hayratlanib dedi Gulchehra. Ayol kishining qahqah kulgisi eshitildi. Gulchehra o‘girildi. – Voy, opoqi, sizmisiz, – Gulchehra shunday dediyu butun vujudi bo‘shashib ketdi. Bu ayol Shahodat opa edi. – Boyatdan beri qarab turibman, Gulchehra mi, boshqami deb. Yaxshimisan, omonmisan? Uydagilar tinchmi? Qachon kelding? – Bir haftacha bo‘ldi, – dedi zo‘rg‘a ovozi chiqib Gulchehra. – Institutga chaqirishgan edi. – Voy, qizi tushmagur! Shuncha bo‘libdiyu, bunday biznikiga kirmaysanmi? – Kirarman! O‘zingiz tinchmisiz? – Gulcheh ra shunday dediyu, «Xuddi Abdullaning o‘ziya! Qoshi ham, ko‘zi ham!» – degan fikr xayolidan yashindek chaqib o‘tdi. – Amakim qalaylar? – Xudoga shukur. Ancha yaxshi hozir. To‘y taraddudidamiz cholkampir. – To‘y?! – Abdullani uylantiradigan bo‘lib qoldik. Olmas Umarbekov 244 , Gulchehra yalt etib Shahodat opaga qaradi, Qaradiyu, «Kimga?» degan savol og‘zidan qanday chiqib ketganini bilmay qoldi. – O‘zi bilan o‘qiydi. Juda yaxshi qiz. Gulchehra gandiraklab ketdi. Birikki qadam tisarilib peshtaxtaga suyanib qoldi. Shahodat opa buni payqamadi. Atrofga alanglab, gapida davom etdi: – Biram aqlli, biram aqlli, xuddi otasining o‘zi! Otasi akademik Qurbonovda! Eshitganmisan? Shu yozda to‘y bo‘ladi. – Tabrik... tabriklayman, – dedi o‘zini tutib olib sekin Gulchehra. – Baxtli bo‘lishsin. – Bor kuchi ni to‘plab u qaddini rostladi. – Baxtli bo‘lishsin. Shundan keyin u yana nima deganini, qanday qilib magazindan chiqqanini, qanday qilib uyga yetib kelganini bilmaydi. Oqshom payti Abstutay uning xonasiga kirganda, Gulchehra hamma nar saga befarq holda ko‘zlarini shiftga tikib yotardi. – Nima bo‘ldi, qizim? – kampir uning pesha nasiga qo‘lini qo‘ydi. Gulchehra indamadi. Shu alfozda u kechga cha yotdi. Kechqurun esa o‘rindan turdi. Oyna oldiga kelib, sochini taragan bo‘ldi. Quloqlarining orqasiga, bo‘yniga atir sepdi. Keyin boyagina ol gan oq tuflisini kiyib, hovliga tushdi. – Shu topda qayoqqa, qizim? – so‘radi xavotir lanib Abstutay. – Bir aylanib kelaman, boshim og‘riyapti, – dedi Gulchehra, keyin eshik tomon yurdi. – Hayallab qolma bemahalda, – qichqirdi orqa sidan Abstutay. Gulchehra O‘rdagacha piyoda keldi. «Yaxshi tufli olibman, – dedi muyilishda havas bilan oyoq- lariga qarab. – Yumshoq, yengil. O‘zi ham menga yarashibdi». Tramvay o‘tdi. U bo‘mbo‘sh edi. |
