Oq so‘yloq qissa g ‘afurG‘ulom nomidagi nashriyot-matbaa ijodiy uyi

endi esa oftob nurining harorati unga jon bag'ishlagan bo'lsa kerak. 
Bo'ri o'zin i qurshagan olam ning serjilo ishoratlariga qarshilik qilishga 
majoli yo'q edi, bundan tashqari u behad ochiqqan edi.
Birko'z urg'ochi bo'rining yoniga sudralib bordi-da, o'rnidan turishga 
ko'ndirm oqchi bo'ldi. A m m o urg'ochi bo'ri bunga javoban irillab qo'ydi, 
xolos. Shunda Birko'z bir o'zi jo'nashga qaror q ild i-yu , tashqariga 
chiqqach, oyoqlari qorga botib qolganini ko'rib yo'l yurish oson em as- 
ligini sezdi. Shuning uchun hali erimagan anhor bilan yuqoriga qarab 
yurdi. O 'sha yoqda daraxtlar soyasidagi qor hali erim agan — qattiq edi. 
Kun bo'yi izg'igan Birko'z g'ira-shirada horib-charchab, beshbattar 
ochiqib qaytib keldi. Y o'lida bir necha marta o'ljaga duch keldi, am m o 
birontasini tutolm adi. Q uyonlar eriy boshlagan qor sathida yengilgina 
sakrab yugurar, u esa qorga botib qolaverdi.

---

A llanim ani g ‘ira-shira ilg'agan Birko'z ichkariga kirmay g ‘or og'zida 
to'xtash ga majbur b o'ld i. Ichkaridan bir g'alati, zaifgin a tovushlar 
kelardi. Bu tovushlar urg'ochi bo'rinikiga o'xsham as, lekin shu bilan 
birga ularning nim asidir tanishga o'xshardi. U pusib shunday ichkariga 
kirgandi, urg'ochi bo'ri tahdidona irillab kutib oldi. Buni eshitib Birko'z 
dovdirab qolm adi, am m o yaqiniga ham yo'lam ad i, birm uncha berida 
turaverdi, 
uni u rg'och i bo'ri em as, b osh q a narsa — zaif, karaxt 
g'ingshishlar va b eozor nola qiziqtirar edi.
U rg'ochi bo'ri unga g'azab bilan o'kirdi. Birko'z g'or og'ziga chiqib 
g'ujanak bo'lib yotd i-d a, uxlab qoldi. Ertalab g'or g'ira-shira yorishgan 
mahal yana kechagi tanish tovushning egasini bilgisi kelib ichkariga