San’at va uning ijtimoiy tabiati. Reja

Xattotlik.- Yozma adabiyotning keng yoyilishi bir tomondan, badihago’ylik ravnaqiga chek qo’ygan bo’lsa, ikkinchi tomondan yangi san’at turi xattotlikni vujudga keltirdi.Xattotlik Xitoy, Yaponiya, Suriya va musulmon mintaqasida va Ovro’pada keng yoyildi, dastlab unga qimmatbaho kitoblarni chiroyli yozuv bilan ko’chirib ko’paytirish turi sifatida qaralgan. Keyinchalik u mustaqil san’at turiga aylandi. Xattotlik quroli sifatida musulmon Sharqida qamish qalam, Budda Sharqida mo’yqalam, Ovro’pada- patqalam qo’llanilgan. Xattotlikda harf yoki iyeroglif ham aniq, ham chiroyli yozilishi bilan go’zallikni namoyon etadi. Har bir xattot san’atkor sifatida o’z yozish uslubiga ega bo’lgan. Bizning mintaqamizda ushbu san’at tufayli arab yozuvining turli xil go’zallashgan ko’rinishi vujudga keldi. Nasta’liq, nasx, suls, kufiy, rayhoniy va boshqalar shular jumlasidandir. Xattotlik san’ati kitobat, ya’ni kitobni o’quvchiga go’zal shaklda yetkazish bilan bog’liq. Shu bois bosma tarzda kitob chop etish vujudga kelgach, xattotlikka ehtiyoj qolmadi va tez orada u san’at sifatida faollikni yo’qotib, tarixga aylandi.
Rassomlik san’ati. Bu san’at turi ham qadimdan mavjud, uning dastlabki namunalarini qadimgi tosh asridagi g’orlar devoriga ishlangan rasmlarda ko’rish mumkin. Rangtasvir voqelikning san’atkor tanlagan nuqtayi nazardan mo’yqalam va bo’yoqlar vositasida muayyan tekis materialga rasm tarzida tushirishdan iborat. Buning yorqin misoli sifatida istedodli o’zbek rassomi V. Oxunovning “ Tashlandiq odam” asarini ko’rsatish mumkin. Unda rang, nur, soya fonida baland kunda va unga qo’yilgan bosh tasviri berilgan, atrof bilan kunda bir olam, bosh o’zi bir olam. Diqqat bilan kuzatsangiz, qaysi rakursdan qaramang, kundaga qo’yilgan olamni ko’rasiz va ekzistensiyachilar ta’biri todingizga tushadi, o’z holiga tashlab qo’yilgan olamdagi tashlandiq odam. Tasvirning nochiziqligi, ranglarning kontrastlikka asoslangan tarzda qorishuvi, ko’zi yumilgan bosh va hilpirashini xohlagan, lekin hilpirashga majoli yo’q sochlarining tashqi olamiga ulanib ketishi ulkan bir fojiaviylik ruhini ufurib turadi, asarni kuzatar ekansiz, seskanganingizni ham, ho’rsinganingizni ham sezmay qolasiz.
Musiqa san’ati. Musiqa san’ati keskin farqlanadigan milliylik va mintaqaviylik xususiyatiga ega. Xususan, G’arb bilan Sharq musiqasida intonatsita, ohang, ijro uslublari va usullari, musiqiy asboblarning har xilligi yaqqol ko’zga tashlanadi. To’g’ri, g’arbliklar va sharqliklar odam sifatida bir biriga (ichki dunyosi nuqtayi nazaridan) muayyan o’xshashliklarga ega bo’lganidek, ularning musiqasida, ijro asboblarida qay ma’nodadir umumiylik bor.Biroq, musiqa mohiyatan umuminsoniy tabiatga ega, qaysi millatga taalluqli bo’lishidan qat’I nazar, musiqa tarjima qilinmaydi, rassomlik san’atiga o’xshab, uning tili- bitta. Faqat o’sha tilni tushunish uchun har bir millat o’z estetik tarbiyasini yuksak darajasiga ko’tarishi, estetik didini ilmiy-amaliy asosida shakllantirishi lozim. Musiqaning turlari va janrlari juda ko’p: xalq musiqasi, mumtoz musiqa, simfonik musiqa, vokal, musiqa va hokozo. Biroq u qaysi janrda bo’lmasin, Y. Baxtning organ uchun yozilgan xorallarimi, “ Cho’li Iroq” kuyimi, Shopenning etyudimi, Tarkanning qo’shig’imi- hammasi inson hissiyotlarini tarbiyalashda, ularni hayvonlikdan insoniylikka ko’tarishda va bu hissiyotlarni noziklashtirishda muhim ahamiyatga ega. Zero, musiqa inson qalbini halimlashtiruvchi, yumshatuvchi eng kuchli estetik omildir.
Teatr san’ati. Insoniyat ma’naviy hayotida teatr san’ati juda qadimdan o’z o’rnini yo’qotmay keladi. Bundan bir necha ming yillar avval qadimgi Hindiston, qadimgi Xitoy va qadimgi Yunonistonda dastlab teatr bir kishilik sahnadan iborat bo’lgan, keyinchalik ikki kishilik sahnadan, undan keyingina jamoviy san’at turiga aylangan. Ya’ni spektakl jamoaviy ijod mahsuli- rejissyor, dramaturg, aktyor va rassomning ijodiy izlanishlari natijasida o’laroq yuzaga keladi. Teatr san’atining o’ziga xos jihati shundaki, unda sahna asari tomoshabin oldida yaratiladi, o’sha rejissyor, sahnaga qo’ygan o’sha aktyorlar o’ynagan bugungi spektakl kechadigan farq qiladi. Bu sahna san’atning doimiy ijodiyligini ko’rsatadi, bugungi ijodga aktyor nimanidir qo’shadi yoki undan olib tashlaydi. Bu uning ruhi, ijodiy kayfiyati,ikki yoki uch kunlik o’sishi bilan bog’liq.
Zamonaviy san’at turlari. Fotosan’at. XIX asrning 20-30 yillarida fransuzlar J. Nens, L. Dager, ingliz U.Tolbot tomonidan shahar manzaralari, menalarning rassomlik san’atidagi ko’rinishlarini optika va kimyo yordamida suratga ko’rish amalga oshiriladi. Uni dastlab “ fotogeniya”, “ fotogenik san’at” deb, keyinroq esa, uni rassomlik san’atiga rangtasvir va grafikaga yaqinligi nazarda tutib, “ fotografiya” degan nom bilan atashdi. Muhimi shundaki, suratga tushirishni badiiylashtirish, fototexnika asosida san’at asari yaratish boshlandi. Ayni paytda, endi rangtasvirning kuni bitdi, degan, shoshib aytilgan fikrlar ham o’rtaga tashlandi.
Kino. Eng miqyosli zamonaviy san’at turi hisoblanadi. Bugungi kunda u hamma yerda “ hoziru nozir”. Uni kinoteatrlarda jamoaviy, televideniye va videomagnitafon orqali esa oilaviy yoki individual tomosha qilish mumkin.Kinoda teatrdagidek dinamik dramatizm hamda uning asosini tashkil etgan harakat, harakat va yana harakat asarning moyasini tashkil etadi. Biroq kino, teatrdan farqli ravishda, kadrlar orqali zamondan- zamonga “ sakrab” o’tish imkoniga ega, biroq bu”sakrash”, agar film rejissurasi puxta bo’lsa, tomoshabinga sezilmaydi, u hozirgi voqealarning ibtidosi, sababchisi- avval bo’lib o’tgan voqealar ekanini his qilib turadi. Chunki o’tgan voqealarning eng muhim, qahramonlar taqdirini belgilaydigan holatlari kadrlarda bugungi voqealar bilan tabiiy ulanib ketadi, ya’ni kecha- bugunga, bugun- kechaga o’tib turishi ekran imkoniyati doirasidagi “ oddiy gap”, kino san’ati usullaridan biri. Sahnada esa bunday imkoniyat yo’q, unda mazkur holatlar tomoshabinga to’g’ridan to’g’ri emas, balki dekoratsiya va musiqa o’zgarishlari yordamida aktyorlar monoglarida, ba’zan diologlarida nutq orqaligina shartli ravishda yetkazib beriladi.
Televideniye. Agar estrada “ san’atdagi jurnalistika” bo’lsa, televideniyeni “jurnalistikadagi san’at” deyishimiz mumkin. Hozir uni faqat ommaviy axborot vositasi va san’at targ’ibotini texnikaning eng yangi yutuqlari asosida amalga oshiruvchi zamoaviy omil sifatida olib qarash uni kamsitishdan boshqa narsa emas. To’g’ri, telejurnalistika mavjud va uni inkor etish aqlga to’g’ri kelmaydi. Lekin ayni paytda ana shu real hayot real voqealar va real odamlar ishtirokidagi “ jurnalistik” sujetlarning san’at darajasiga ko’tarilganini, ularning estetik ahamiyat kasb etganini yaqqol ko’ramiz.