Yuraksiz fabrika Muallif: Sverre Knudsen Tarjimon: Fazliddin Raxmonaliyev ogohlantirish: Mazkur kitobdan tijoriy maqsadlarda foydalanish taqiqlanadi. Tarjimon ushbu tarjima uchun mualliflik huquqini

Silvester
O'sha kuni Byornar Sivertsen tushlikka kelmadi. Bu oldin bir marta sodir bo'lgan edi: ma'mur sifatida u muhim vazifalarni tushlik vaqtida bajarishi kerak edi, shuning uchun Marit uning yo'qligi sababi haqida qayg'urmadi. Qolaversa, u endi ovqat berish uchun derazada moviy ko'zli yigitning ko'zlarini yana bir bor ko'rishi mumkinligi bilan qiziqdi. Marit oldinga qaradi va oyoq uchida ko'tarilib, ko'zlari bilan yigitni qidirdi, shunda orqasidagi navbatdagilar katta uyqusiragan hayvonga o'xshab norozilik bilan gʻoʻngʻillay boshladi. Lekin hammasi behuda edi. Ovqat uzatish oynasida u jigarrang formali odam u ko'rgan yagona odam edi va Maritning murabbo bilan stoykadan o'tishdan boshqa iloji qolmadi.
Tushlik qizga mazasiz bo'lib tuyuldi va u g'amgin bo'lib, stoliga qaytdi. Marit tuz narxini hisoblash uchun o‘tirmoqchi bo‘lganida, uning yo‘qolgan do‘sti, maʼmur Byornar Sivertsen paydo bo‘ldi.
Marit uni Fru Grossen ish joyining shisha toʻsigʻi orqali ko'rdi. Byornar Sivertsen bukchayib turdi, xo'jayin esa uni so'kib, u yoqdan-bu yoqqa yurardi. Fru Grossen doimo bir varaq qog'ozni silkitardi va Marit bu qanday qog'oz ekanligini darhol angladi.
"Bu axir mening rasmim! — deb o‘yladi u o‘rindiqqa cho‘kib, go‘yo kichrayib qolgisi kelgandek, qisinardi. - Men aralasholmayman. Aks holda, men hech qachon yaxshi ish topa olmayman."
Ammo Marit o'z doʻstink taqdirning izmiga qoldira olmasdi! Qiz bir necha marta nafas oldi va nafas chiqardi, tezda cho'ntak oynasiga qaradi va o'rnidan turdi. U bamaylixotir katta zaldan Fru Grossenning ish joyiga bordi.
Bu, ehtimol, men unga oxirgi marta tashrif buyurishim bo'ladi, deb o'yladi Marit. - Doimiy ishdagi so'nggi kunim, chunki meni boshqa joyga ishga olishmaydi. “Boshvafli” mamlakatdagi eng yirik korxona bo‘lib, bu yerdan ishdan bo‘shatilganlar boshqa ishga qabul qilinmaydi”.
Marit boshliq tomon yurganida xodimlar unga qarashdi. Hamma odatdagidek ishlayotgandek bo'ldi, lekin Marit ularning shivirlashlarini, bosh chayqashlarini va ba'zilari hatto unga barmoqlarini ishora qilishlarini eshitdi. Agar ular orasida hamdardmar boʻlganida, u jasorat bilan, qaddi tik tutib - oʻzining qiyomat kuni tomon toʻsiqlar orasidan oʻtib borayotganda, ular, har holda, buni ko'rsatmasdilar.
- ... ishini yo'qotish uchun, - deb g'o'ldiradi kimdir Maritga, - uni lavozimi pasaytiriladi ...
- U yerto'laga jo'natiladi, - deb pichirlashdi ikki ayol, qolganlari esa ularning fikriga qo'shilishdi. – Zindonga, - deb aniqlashtrdi ulardan biri.
- Muzlatgichgami? — pichirladi javraqi chol.
Va birdan zalda o'lik sukunat paydo bo'ldi. Xodimlar bir-biriga qarashmadi. Salqin shabada esayotgandek edi.
Marit Osga tanbeh berildi. Yana Byornar Sivertsen kabi. Marit va Byornar yashirin faoliyat bilan shugʻullanishgan edi va Grossen xonim juma kuni bosh direktor bilan nutqida ikkalasini ham lavozimidan mahrum qilib, buni rasmiylashtirishi mumkin edi. Axir, har juma Hansen-Visochansen balkonga chiqib, fabrikaning barcha xodimlarini u yerdan kuzatib turardi. Agar u balkondan ketishdan oldin bosh irg'ab qo'ysa, bu hamma narsa joyida ekanligini anglatadi. Agar u bosh chayqasa, atmosfera qizib ketardi. Uning omma oldidagi noyob chiqishlari esa nihoyatda keskin muhit yaratdi.
- Ertaga juma, - deb eslatdi Fru Grossen Marit Os va Byornar Sivertsenga. - Va menimcha, ertangi nutqimizda siz haqingizda gaplashamiz!
Marit va Byornar bundan keyin bir-birlari bilan muloqot qilishmadi. Va nima uchun? Ishdan keyin Marit uyga tezroq yetib borish uchun metroga shoshildi.
Qiz vokzalga tushganida, uning poyezdi allaqachon jo‘nab ketgan edi. Marit nafas olish uchun to'xtadi. Ish kunining qolgan qismi nisbatan silliq o'tgan bo'lsa-da, u g'azablangan va charchagan his qildi. Ammo endi Marit ishdan uzoqroq joyda bo'lishni juda xohladi. Qayerda bo'lishidan qat'iy nazar. Boshqa joyda.
Va keyin Marit uni poezdlarning g'uvullashi va bezovta qiluvchi miltillovchi reklama haqida unutishga majbur qilgan narsani eshitdi. U past bo'g'iq ovozni eshitdi - qo'shiq unga tanish bo'lib tuyuldi. Marit so‘zlarni ajrata olmadi, lekin ohangning o‘zi g‘amgin edi. Lekin yaxshi ma'noda qayg'uli. Bu shunchaki qayg'u emas, balki boshqa narsaga ishora qiluvchi qayg'u edi.
Albatta, ovoz Stellaga tegishli edi.
Marit ko'proq tinglash uchun skameykaga o'tirdi, lekin skameyka chiyilladi, chunki Marit unga bir tanga ham tashlamadi. Stansiya «Boshvafli»ga tegishli bo'lgani uchun undagi hamma narsa pullik edi. Marit shahardagi barcha avtoturargohlar va bekatlar yirik kompaniyalarga tegishli ekanligiga ko‘nikib qolgandi, lekin bu kompaniyalar shahardagi barcha maydonlar, skverlar va bog‘larni ham sotib olgani unga yoqmasdi.
Marit xo'rsindi. “Balkim shunday bo‘lishi kerakdir”, deb o‘yladi va tangani tushirdi. Marit odatda metro bekatidagi skameykalarda o‘tirmasdi, lekin hozir o‘shalar haqida o‘ylagach, ular endi g‘alati ekaniga ishonchi komil emas edi. Garchi endi bu umuman muhim emas edi.
Rahbarlaridan tanbeh olgan Marit charchaganini his qildi, u biroz dam olishni xohladi. Va birdan qizga Fru Grossen va «Boshvafli» g'oyib boʻlgandek tuyuldi. “Metrodagi skameykada hech narsa qilmay o‘tirsam bo‘ladimi? — deb o'yladi qiz. "Albatta, buning uchun pushaymon bo'lishim kerak emasmi?" Marit bu haqda tashvishlanish uchun juda charchagan. U o'tkinchilarga qaradi va o'zidan so'radi: ular nima qilishyapti? Ular nima haqida o'ylashyapti? Ular nimani orzu qiladilar?
"Men nimani orzu qilyapman?" — deb soʻradi oʻzidan Marit.
Va keyin u bosh chayqadi va ko'zlarini ochganda soat roppa-rosa oltini ko'rsatdi.
Uning qarshisida u - moviy ko'zli yigit turardi. Uning nigohi - bir vaqtning o'zida jiddiy, ma'yus va biroz qattiqroq - unga qadaldi. Yigit oshxonadagi hamma kabi oq emas, qora kiyingan edi, bu unga yanada qo'rqinchli, deyarli dushmanona ko'rinish berdi. Ko'ylagining ko'krak cho'ntagiga qog'ozdan o'yilgan gul yopishtirilgan.
- Ismingiz nima? — deb so‘radi Marit, chunki uning xayoliga birinchi bo‘lib shu narsa keldi.
- Silvestr, - javob qildi yigit. - Va men siz Marit ekanligingizni bilaman.
- Voy, - dedi Marit qizarib, - siz qayerdan bilasiz?
"Chunki... chunki ..." deb javob berdi Silvester va qizarib ketdi. “Bu siz o'ylagandek emas. Umuman unday emas, lekin endi ishonchim komil emas ...
Marit kulishdan o‘zini tuta olmadi. U nima haqida gapirayotganini tushunmadi, lekin buning umuman ahamiyati yo'q edi, chunki baribir hamma narsa ajoyib edi.
"Va men hozir ham ishonchim komil emas", dedi qiz.
Silvesterning yuzida tortinchoq tabassum paydo bo'ldi va u yana jiddiylashdi.
"Eshitishimcha, siz deyarli hech narsadan shubhalanmaysiz", dedi u. "Ammo bu safar siz o'ylagandek emasga o'xshaydi." Ko‘ryapsizmi... Yurak shaklidagi vaflini faqat siz olganingiz yo‘q...
Maritning yuragi muz parchasiga botib ketdi.
U ko‘z qiri bilan to‘g‘ri o‘zlari tomon kelayotgan qizil-jigarrang kiyimdagi ikki erkakni ko‘rdi, lekin qiz ularning kimligini tushunishga ulgurmadi: xayollari Silvestrning gaplari bilan band edi.
- Nima demoqchisiz? Faqat men emasmi?
Erkaklar allaqachon Silvestrning orqasida edi.
"Biz hammaga yurak shaklidagi vafli tarqatamiz ..." Silvester tugatishga ulgurmadi. Inspektorlar uning qo‘llaridan ushlab oldilar.
- Biz bilan yuring! — dedi ulardan biri jahl bilan. Va - hop! Uchalasi ham g'oyib bo'ldi.