6-мавзу. Дин маданият феномени. Буддавийлик ва христиан дини тарихи ва фалсафаси

Евангелия. Инжил сўзи юнонча «эвангелион» сўзидан келиб чиққан бўлиб, 
―хушхабар‖ маъносини англатади. Унда одамзодни қутқарувчи ягона Нажоткор 
ҳисобланмиш Исо Масиҳнинг ер юзига юборилганлиги ҳақида ҳикоя қилинади. 
Инжил милоднинг биринчи асрида ѐзилган, 27 бўлимдан иборат. Инжил Исо 
Масиҳни кўриб, уни яқиндан билган, унинг таълимотини синчиклаб ўрганган муаллифлар 
томонидан ѐзилган. Христианликда бу муаллифлар худонинг руҳидан илҳомланиб, айнан 
худонинг буюрганини Инжилда ѐзиб қолдирганлар деб ҳисобланади. Инжилнинг матни 
ѐзиб тугатилгандан кейин ундан кўп нусха кўчирилиб, дунѐнинг ҳар тарафига 
тарқатилган. 
Христианликда Янги Аҳд таркибига кирган Инжил 4 қисмга бўлинади: 
Инжилнинг дастлабки 4 китобчаси Исо Масиҳнинг ҳаѐти ва таълимотига 
бағишланган, улар Матто (Матфей), Марко, Лука, Юҳанно (Иоанн) баѐн этган Муқаддас 
хушхабар (Евангелие) деб аталади. Бу 4 китоб муаллифининг ҳар бири Исо Масиҳ 
шахсияти ва фаолиятининг алоҳида хусусиятларини тасвирлайди, тўртала китоб ҳам 
Исонинг йўли ва қайта тирилиши билан якунланади. Бу Инжил хушхабарининг марказий 
нуқтаси ҳисобланади. 
Азиз ҳаворийларнинг фаолияти (Деяния святых апостолов) номли китобчада Исо 
Масиҳнинг алоҳида танлаган шогирдлари – ҳаворийларнинг насронийлик динини 
тарқатиш йўлида қилган ишлари, нутқлари, қувилишлари, христиан жамоаларининг 
вужудга келиши ҳақида ҳикоя қилинади. 
Павел, Иаков, Петр, Иоанн, Иуда номли ҳаворийларнинг турли мамлакат ва 
подшоҳларга христианлик динининг ақидаларини баѐн қилиб йўллаган мактублари ҳам 
Инжилда жамланган. 
Ваҳй (Откровение) деб номланган китоб худо томонидан авлиѐ Иоаннга юборилган 
башорат ҳисобланади. Унда охирзамонда юз берадиган мусибатлар, Исо Масиҳнинг 
дунѐга қайтиши, Яъжуж-Маъжуж, Дажжол, қиѐмат, жаннат ва жаҳаннам тасвирланади. 
Ўзбекистонда христианлик. Ҳозирги кунда мамлакатимизда бир неча христианлик 
оқимлари фаолият олиб боради. Христианликнинг ҳам зардуштийлик, буддизм каби Ўрта 
Осиѐ халқлари тарихида ўзига хос ўрни бор. 
Бу дин Ўрта Осиѐга, хусусан, Ўзбекистонга икки йўл билан кириб келган: бунга, бир 
томондан, христианликка даъват этувчи миссионерларнинг тарғиботчилик фаолияти, 
иккинчи томондан, Ўрта Осиѐнинг Россия томонидан босиб олиниши ва христиан динига 
эътиқод қилувчи аҳолининг бу ҳудудга кўплаб кўчиб келиши сабаб бўлди. Бу дин 
миссионерлари Ўрта Осиѐнинг турли вилоятларига милоднинг III асрларида кириб 
келганлар. Масалан, 280 йилда Тароз (Мерке) черковлари қурилиб бўлган, Самарқандда 
(310 йилдан), Марвда (334 йилдан), Ҳиротда (430 йилдан), Хоразмда ва Марказий 
Осиѐнинг бошқа шаҳарларида епископлик ва миссиялар тузилган. Кейинчалик 
Самарқандда, Марвда (430 йиллар), Ҳиротда (658 йиллар) епископликдан иборат диний 
ҳудудий жамоалар, бирлашмалар ташкил бўлган. Хуросонликлар ва суғдиѐналиклар 
зардуштийлар, монавийлар, буддистлар билан бир қаторда христианлар ҳам бўлганлар. 
Улар Сосонийлар ва Қорахитойларга қарашли ерларда яшаганлар. 
Марказий Осиѐ ҳудудида исломнинг тарқалиши даврларида ислом билан 
христианлик ўртасидаги зиддиятлар, келишмовчиликлар кескинлаша бошлади. Бироқ X 
асргача Самарқанд, Хоразм, Тошкент вилоятларида христианларнинг манзилгоҳлари 
бўлган. Ҳатто Беруний яшаган даврда ҳам (973-1056) Марвда православ митрополияси 
бўлган. 
XIX асрнинг 70-йиллари Ўрта Осиѐ минтақасига, православие билан бир қаторда 
бошқа оқимларнинг тарафдорлари ҳам кириб кела бошладилар. Улар ортидан турли 
секталарга мансуб диндорлар, масалан, баптистлар, адвентистлар, католиклар ва бошқалар 
ҳам пайдо бўлди. 1879 йил 27 мартда Россия императорининг махсус қонуни эълон 
қилингач, бу жараѐн янада фаоллашди. Россия армияси томонидан Биринчи жаҳон 
урушида аср олинган немис, поляк, эстон, швед, литвалик, латиш ва бошқа ғарбий 
европалик аскарларнинг Туркистон ўлкасига сургун қилиниши улар эътиқод қиладиган 
дин ѐки оқимнинг кириб келишига сабаб бўлди. Бу, ўз навбатида, европалик асирлар 

---

орасида диний жамоалар тузиш ҳамда черковлар пайдо бўлишига олиб келди. 
Хорижликларнинг бундай фаолияти асримизнинг тахминан 20-30-йилларига қадар давом 
этди. XX аср бошларига келиб Туркистон генерал-губернаторлигида 6,03 миллион 
мусулмонга 391 минг православ ѐки 5340 масжидга 306 черков тўғри келган. Бундан 
ташқари, эътиқод жиҳатидан 10,1 минг православ оқимига мансуб старообрядчилар, 8,2 
минг лютеранлар, 7,8 минг католиклар, 26 минг яҳудий динига ва 17,1 мингга яқин бошқа 
оқимларга мансуб диндорлар бўлган. 
Православ йўналиши Ўзбекистон ҳудудига Россия орқали кириб келган. 1871 йил 4 
майда Россия императори томонидан Тошкентда Туркистон (ҳозирги вақтда Ўрта Осиѐ ва 
Тошкент) епархиясини очишга қарор қилинди. 
1880 йилларга келиб Рус православ черкови (РПЧ) ўзининг янги ибодатхоналари 
сонини кўпайтиришга ҳаракат қилди. Уларнинг аксарияти Сирдарѐ ва Фарғона 
вилоятларида қурилди. 
1916 йил 16 декабрда император буйруғи билан Туркистон кафедрал собори 
Вернийдан (ҳозирги Алмати) Тошкент шаҳрига кўчирилди. 
Черковлар сони 1930 йилларга қадар Ўзбекистон ҳудудида Ўрта Осиѐ 
минтақасининг бошқа ҳудудларига нисбатан кўп эди. 1920-1940-йилларда Ўрта Осиѐ ва 
Қозоғистонда христиан динига мансуб турли этник гуруҳлар кўпайиб борди. Иккинчи 
жаҳон уруши ва ундан сўнг Ўзбекистонга Россия, Украина, Белорусия, Молдова ва 
Болтиқбўйи мамлакатларидан кўплаб аҳоли эвакуация қилинди, православияга эътиқод 
қилувчи аҳолининг сони тахминан 1 миллионга етди. 
1990 йил 20 июлдан Ўрта Осиѐ ва Тошкент епархияси епископ сифатида, 1991 йил 
23 февралдан эътиборан архиепископ Василий Захарович Иким (руҳонийлик исми – 
Владимир) раҳбарлигида бошқариб келинмоқда. Унинг тасарруфига Ўзбекистондан 
ташқари Қирғизистон, Тожикистон ва Туркманистондаги рус православ черковлари 
киради. Рус православ черковининг Ўрта Осиѐ ва Тошкент епархияси Ўзбекистоннинг 11 
та ҳудудий тузилмасида ўзининг ибодатхоналари ва марказий бошқарув органи ҳамда 
диний ўқув юртига эга. 
Христианликнинг Ўзбекистонда тарқалган оқимларидан бири католицизмдир. 
Айрим маълумотларга кўра, XIX аср охирларида Тошкентда 2300 га яқин католиклар 
бўлган. Ўша вақтда рим католиклари жамоаларига Юстин Пранайтис раҳбарлик қилган. 
Тошкентда биринчи католик черкови 1912 йилда қурила бошланиб, 1917 йилда 
битказилган. Ҳозирги кунда бу бино тарихий обида сифатида қайта таъмирланди. 
Ватикан давлати Ўзбекистоннинг мустақиллигини 1992 йил 1 февралда тан олиб, шу 
йилнинг 17 октябр куни дипломатик алоқалар ўрнатди. 1994 йил 31 октябр куни 
Ўзбекистон Республикаси Президенти И.А. Каримов Ватикан давлатининг нунций элчиси 
Мариан Олесдан Иоанн-Павел II нинг ишонч ѐрлиғини қабул қилди. Шундан сўнг 
Ватиканнинг Тошкентдаги элчихонаси расман ўз ишини бошлади. М. Олеснинг қароргоҳи 
Қозоғистоннинг собиқ пойтахти Алматида бўлганлиги сабабли Тошкентдаги элчихона 
раҳбарлигини ҳозирги вақтга қадар К. Кукулка бажариб келмокда. 
Юртимизда фаолият олиб бораѐтган Арман апостол черкови энг қадимий христиан 
черковларидан бири бўлиб, унинг «Эчмиадзин» журнали ҳамда махсус диний ўқув юрти 
мавжуд. Киликия католикосати, Қуддус ва Константинополь патриархатликлари, АҚШ, 
Жанубий Америка, Европа, Яқин, Ўрта ва Узоқ Шарқдаги епархия бошқармалари 
Эчмиадзин католикосатига бўйсунади. 
Ўзбекистонда тарқалган христианликнинг уч асосий йўналишидан бири 
протестантизмдир. Кейинги ўн йилликда маҳаллий корейс миллатига мансуб шахслар 
орасида протестантизм йўналишига қизиқиш ортди. Бунга, бир томондан корейсларнинг 
ўз қариндош-уруғлари билан дийдор кўришиш ва бошқа мақсадларда Жанубий Корея, 
АҚШ ва бошқа ривожланган давлатларга бориб келишлари омил бўлди. Хорижда улар 
маълум бир диний оқим таъсирига тушиб, Ўзбекистондаги яқинларига ҳам мазкур оқим 
таълимотларини тарғиб қила бошладилар. Шунингдек, Жанубий Корея ва АҚШлик 
корейс миллатига мансуб шахслар ҳам катта моддий маблағга эга бўлган протестантизм 

---

йўналиши марказлари ҳисобига маҳаллий корейс миллатлари ичида миссионерлик 
фаолиятини олиб бордилар. 
Ўзбекистондаги 
корейс 
протестант 
черковларининг 
деярли 
барчасини 
пятидесятниклик йўналишидагилари ташкил этади. Ибодат тарзлари протестантизмдаги 
йўналишларда бажариладиган амаллар кабидир. Ҳозир Ўзбекистонда пятидесятниклик, 
баптистлик йўналишидаги черковлар ҳамда биргина методистлик йўналишига оид черков 
фаолият кўрсатмоқда. 
Россияда ҳамда Ўрта Осиѐда дастлабки адвентист миссионерлар XIX асрнинг 
бошларида пайдо бўлганлиги ҳақида айрим манбаларда қайд этилган. Мазкур оқимнинг 
Тошкентдаги биринчи жамоаси 1910 йилда ташкил этилиб, бир йил ичида унинг 
тарафдорлари 150 кишига етган. Жамоа 1912 йилда яширин йиғилишлар уюштирганлиги 
сабабли тарқатиб юборилган. 1917 йилдан сўнг умумий сони 450 кишилик тарафдори 
билан Тошкент шаҳри, Тошкент вилояти, Самарқанд шаҳри ва бошқа ҳудудларда фаолият 
кўрсата бошлаган. Шу давр ичида оқим тарафдорлари кўпайиб, черков раҳбарлари 
сайланди ҳамда ташкилий ишлар йўлга қўйилди. 
Адвентистларнинг Жануби-шарқий иттифоқи таркибида 1925 йили Ўзбекистонда 
адвентистларнинг Ўрта Осиѐ бошқаруви ташкил этилди. Унинг биринчи қурултойи 1926 
йилда ўтказилиб, унда Бутуниттифоқ адвентистлар иттифоқи таркибининг бешинчи 
иттифоқи сифатида қайд этилди. 1930-йиллар охирига келиб диндорлар ва улар қаторида 
адвентистлар жамоалари тарқатиб юборилди ҳамда таъқиб остига олинадиган бўлди. 
Барча йўналишдаги жамоалар яширин фаолиятга ўтиб кетди. 
1976 йил 26 август куни Тошкентда илк бор адвентистлар жамоаси давлат 
рўйхатидан ўтди. Шунингдек, адвентистларнинг Тошкент, Фарғона, Самарқанд, 
Сурхондарѐ ва бошқа вилоятларда норасмий жамоалари тузила бошлади. 
Айрим маълумотларга кўра 1967 йили Тошкентда В.А. Шелков бошчилигидаги 
адвентист-ислоҳотчилар пайдо бўлган. Баъзи маълумотларга кўра уларнинг фаолияти 
ҳозирги даврга қадар давом этиб келмоқда. Адвентистлар республиканинг беш ҳудудий 
тузилмасида 9 та черковига эга. 
Туркистон ўлкаларида илк баптистлар жамоаси 1891 йилларда пайдо бўлди. 
Тошкент шаҳар бошқармаси томонидан 1909 йил 2 июлда 60 кишилик баптист жамоалари 
учун ибодат уйи очишга рухсат берилди. 1911 йил октябр ойида ''Самарқанд жамоаси'' 
тузилди. 
1921 йилдан эътиборан Туркистон баптистлари орасида бирлашиш мақсадида 
бошқарув органини сайлаш учун ҳаракат бошланди. Ушбу бошқарув органи 1922 йилда 
Тошкент баптистлар қурултойида Ўрта Осиѐ баптистлар иттифоқи, сўнг Умумроссия 
иттифоқи таркибида Туркистон бўлими тузилди. 
1946 йилдан Ўзбекистон ҳудудида Евангелчи христиан-баптистлар (ЕХБ) жамоаси 
сифатида қайд этилди, 1948 йил октябр ойидан эса Т.Пеньков Бутуниттифоқ ЕХБ 
кенгашининг Ўзбекистондаги вакили этиб тайинланди. 1930 йилларга келиб 
баптистларнинг 6 жамоаси расман қайд этилди. 1958 йилга келиб Ўзбекистонда 
баптистлар сони икки минг кишини ташкил этди. Шу давр ичида норасмий 32 та жамоа 
фаолият кўрсатган. 
1964 йилда бу жамоалар норасмий Ўрта Осиѐ Евангелчи христиан-баптистлар 
черковлари кенгаши марказини туздилар, кейинчалик «Осиѐ жануби бўйича баптист 
биродарлар кенгаши» деб номланди. 1992 йил ноябр ойида Москвада бўлиб ўтган 
баптистларнинг 1-қурултойида Евангелчи христиан-баптистлар иттифоқи федерацияси 
Евро-Осиѐ ЕХБ иттифоқи номига ўзгартирилди. ЕХБИФ республиканинг 8 та ҳудудий 
тузилмасида ўзининг черковларига ҳамда марказий бошқарув органига эга. 
Ўзбекистонда 
фаолият 
кўрсатаѐтган 
Тўлиқ 
Инжил 
христианларининг 
(пятидесятниклик) асримиз 20-йиллари охирларида Тошкент шаҳрида биринчи жамоалари 

---

тузилди. 30-йилларга келиб уларнинг сони 950 кишига етди. Улар ташкилот сифатида 
қайд этилмаган бўлсалар-да, Тошкент жамоаси марказий ўрин тутди. 1945 йилга келиб 
баптистлар ва пятидесятниклар бирлашишга қарор қилдилар, лекин бу иш тўлиқ амалга 
ошмай қолди. Мазкур ташкилот 1992 йилдан эътиборан расмий фаолият кўрсатиб 
келмоқда. 
Республикамизда мавжуд бўлган лютеранчилик – лютеранлар черковлари томонидан 
эътироф қилинган таълимотдир. У протестантизмдаги энг йирик йўналишлардан бири 
ҳисобланиб, тарафдорлари тахминан 75 миллион кишини ташкил этади. Лютеранлар 
диний таълимоти XVI асрда Европа Реформациясида М. Лютер ва унинг тарафдорлари, 
биринчи навбатда, Меланхтоннинг куч-ғайрати билан қарор топди. 
1989 йилдан эътиборан Россия, Украина, Қoзoғиcтoн ва Ўрта Осиѐдаги Евангелчи-
лютеранлар черкови таркибига бирлаштирилиб қайд этилди. Ҳозирги вақтга қадар унинг 
раҳбари Георг-Фридрих-Карл Кречмар ҳисобланади. Лютеранларнинг олий ҳуқуқий 
органи Бош синоддир. 
Мазкур черков МДҲ мамлакатларида 5 епархияга бўлинган бўлиб, унинг марказлари 
Москва, Омск, Одесса, Алмати ҳамда Тошкентдa жойлашган. 
Евангелчи-лютеранлар Ўзбекистон ҳудудида 1877 йилдан буѐн фаолият кўрсатиб 
келмоқда. 1884 йилдан лютеранлар ибодатларини расман амалга оширганлар. 1890 йилда 
архитектор А.Л. Бенуа раҳбарлигида бошланган черков қурилиши 1896 йилнинг декабр 
ойига келиб ниҳояланди. 
Ўзбекистонда яна бир черков Новоапостоллик черкови бўлиб, у христиан динининг 
протестантлик йўналишига мансуб оқимдир. Новоапостол черкови Ўзбекистондаги 
фаолиятини 1992 йилдан бошлаган бўлиб, Тошкент, Самарқанд, Бухоро ва Навоий 
шаҳарларида рўйхатдан ўтган. Ўзбекистондаги Новоапостол черковлари Берлин-
Бранденбург округи тасарруфидадир. Унинг апостол-президенти Фриц Шредер. 
Ўзбекистонда «Иегова шоҳидлари» протестант йўналишидаги диний ташкилот ҳам 
фаолият юритмоқда. Мазкур диний сектага 1870 йилда америкалик ишбилармон Ч.Т. 
Рассель томонидан асос солинган. Сектанинг маркази Бруклин шаҳри Акиода жойлашган 
ва 15 аъзодан иборат бўлган «Раҳбар корпорация»гагина бўйсунадилар. 
Айрим манбалар Ўрта Осиѐда Иегова шоҳидларининг XX асрнинг 40-йиллapидa 
пайдо бўлганлигини билдиради. Ўша даврда улар ўзларини «каналистлар» деб атаб 
келганлар.