Hercai II meftun hercai II / meftun

şeydi?  Reyyan  yapamıyordu.  Reyyan,  bu  sırrı  içine  hapsettiği  her  gün  biraz  daha  yıpranıyor,  biraz  daha
soluyordu.  Peki  ya  Miran  nasıl  her  gün  yüzüne  baka  baka  kandırabilmişti  kendisini?  “Senden  bir  şey
saklamıyorum.”
Beklediği cevabı alamayan Miran’ın yüzü kaskatı kesildi. Yüzünde tek bir mimik bile oynamadı. Bakışlarını
bakışlarından,  ellerini  Reyyan’ın  yüzünden  çekti  ve  kalkıp  kapıya  doğru  yürüdü.  Kapıdan  çıkmadan  evvel
elini pervaza koyarak Reyyan’a döndü yüzünü.
“Benim  canımı  yakma  Reyyan,”  dedi  afallamış  bir  ruh  haliyle.  “Senden  başka  kaybedecek  hiçbir  şeyim
yok.” Bu sözleri hangi duyguları barındırıyor bilmiyordu genç adam.
Öfke?  Hayal  kırıklığı?  Serzeniş?  Sitem?  Ya  da  bir  tehdit?  İçi  yanıp  kavruluyordu.  Ne  hissettiğini  hiç
bilmiyordu.  Bir  insanı  kandırırken  hiç  bu  kadar  kötü  hissettirdiğini  düşünmezdi.  Kandırılma  ihtimali  bile
delirtmişti onu.
“Eğer sen de beni yanıltırsan, bu halimden eser bulamazsın.”
***
Bedenindeki  dinçlik,  dinlendiğinin  sinyallerini  verdiğinde  gözlerini  açtı  Reyyan.  Saatin  kaç  olduğundan
haberi  de  yoktu.  Üzerindeki  pikeyi  kaldırıp  yerinden  doğruldu.  Burada  uyumaya  çalışırken,  üzerine  bir  şey

---

örttüğünü hatırlamıyordu. Demek ki Miran, Reyyan uyuduktan sonra tekrar gelip üzerini örtmüştü. Koltuktan
kalktıktan  sonra  odadan  çıkarak  yatak  odasına  bakındı.  Görünürlerde  Miran  yoktu.  Yatağın  örtüsü  hiç
bozulmadığına göre Miran burada hiç uyumamış demekti.
Peki ama neredeydi?
Gözleri yerde duran çantasına takıldığında, yavaşça eğilerek içinden telefonunu çıkardı. Saat öğlen on ikiye
yaklaşıyordu. Reyyan bu kadar uyuduğuna inanamadı. Miran’ı arayıp bekledi, telefon uzun uzun çaldı ancak
açılmıyordu. Pes edip telefonu kapattıktan sonra, üzerini değiştirmek için dolabına yürüdü. Nişan için giydiği
kıyafetler  duruyordu  hâlâ  üzerinde.  Elbisesini  çıkarırken  telefonuna  gelen  mesajla  konsola  yürüdü.  Mesajı
atan Miran’dı.
“Meşgulüm.”
Miran  telefonu  açmak  istemiyordu,  geriye  kalan  her  şey  bahaneydi.  İki  eli  kanda  bile  olsa,  Reyyan’ın
aramalarını  reddetmezdi  oysa.  Reyyan  neye  üzüleceğini  şaşırmıştı  yine.  Bir  gecede  tüm  dengeleri  altüst
olmuş, durup dururken şüpheli konumuna düşmüştü.
Neyse ki sayılı günler sonra ortaya dökülecekti tüm gerçekler. Geçip gidecekti bu fırtınalı günler. Geçecek
miydi sahiden? Yoksa sökecek miydi tüm kökleri yerinden? Aklına Fırat’ın söyledikleri geldiğinde duraksadı.
Hazar Şanoğlu, Miran’ın teyzesiyle görüşmeni istiyor demişti.
Miran, Reyyan’a bu denli kızgın ve kırgınken nasıl konuşacaktı ki teyzesiyle? Ama konuşmalıydı. Reyyan bir
an evvel Nergis Hanım’la konuşmak, o acı geçmişin kapılarını aralamak istiyordu. O kadının neden bile isteye
sustuğunu ölesiye merak ediyordu.
Üzerini değiştirip yatak odasından dışarı çıktı. Karnı açtı, bir şeyler yemesi gerekiyordu fakat canı hiçbir
şey istemiyordu. İstemeye istemeye mutfağa yürüdüğünde kapının çalmasıyla istikametini değiştirip kapıya
yürüdü. Kimin geldiğini az çok tahmin etti ve yanılmadı. Gelen Elif’ti. Dün gece nişandan ani ayrılışları göz
önünde bulundurulursa, Elif buraya gelmekte geç bile kalmıştı.
Reyyan kapıyı açtığında, Elif nefes dahi almadan sordu sorusunu.
“Neler oldu Reyyan dün gece?” Endişeli bir şekilde Reyyan’ı süzdükten sonra içeriye doğru bir adım attı ve
kapıyı kapattı. “Ne kadar korktum biliyor musun? Sabahı zor ettim, uyuyamadım!”
“Anlatacağım,”  dedi  Reyyan  bitkin  bir  halde.  Anlatacaktı  elbet.  Miran’a  anlattığı  kadarını  anlatacak,  tıpkı
Miran’ı kandırdığı gibi Elif’i de kandıracaktı.
Çünkü buna mecburdu.