Hercai II meftun hercai II / meftun

güzel bir şey olsun.
Reyyan  doğrulduğunda  Havin’in  yüzüne  baktı  çekimser  bir  ifadeyle.  Hiçbir  suçu  olmadığı  halde  sanki  bu
olanlara kendisi sebep olmuş gibi çekimser duruyordu genç kız. “Havin?”
Havin  uzanıp  ellerinden  tuttuğunda  ağlamaklı  bir  sesle  mırıldandı.  “Sancılandığımı  kimseye  söyleme
tamam mı?”
“Ama Reyyan...” diyen genç kızın sözlerini kesti Reyyan. “Lütfen Havin. Annem bilirse üzülür, dayanamam

---

buna.”
Havin  istemeye  istemeye  kafasını  salladığında  odaya  giren  abisini  fark  etti.  Azat,  sigara  içmek  için
yanlarından uzaklaşmış, hastane dışına çıkmıştı. Sigarası bittiğinde ise yukarıya çıkmak için önünden geçtiği
bu odada Havin’i görüp içeriye dalmıştı. Reyyan, Azat’ı gördüğünde oturduğu yataktan usulca kalktı.
“Ne  oldu?”  diye  sordu  Azat,  Havin’e  bakarken.  Ara  sıra  Reyyan’a  da  bakıyor,  onunla  ilgili  bir  durum
olduğunu sezinleyebiliyordu.
“Bir şey yok abi, Reyyan’ın biraz sancısı vardı.”
Azat’ın  bakışları  tamamen  Reyyan’a  döndüğünde  istemsizce  elbisesinin  altında  saklanan  karnına  değdi
gözleri. Ne kadar tuhaf geliyordu. Reyyan hamileydi, yakında anne olacaktı ve o bebeğin babası Miran’dı. Bu
gerçeği  kabulleneli  uzun  zaman  oluyordu  ama  nedensizce  zoruna  gidiyordu.  Tam  bir  şey  söylemeye
hazırlanıyordu ki, doktorun sözleri ortalığı birbirine kattı.
“Bir diyet listesi hazırladım. Doğuma çok zaman kalmadı, karınıza iyi bakın.”
Doktorun  uzattığı  kâğıt  parçası  elinde  kalakalmıştı.  Yanlış  bir  şey  söylediğinden  habersiz  olan  doktor,
Azat’ın kendisine olan sert bakışlarını görünce kâğıdı yavaş yavaş geri çekti.
“Kocası  ben  değilim!”  diyerek  neredeyse  bağırdı  Azat.  Sıradan  bir  yanlış  anlaşılmaydı  oysa  bu  durum.
Neden bu kadar büyük bir tepki verdiğini ne doktor ne de Reyyan anlamıştı ama Havin çok iyi biliyordu. Azat
burnundan  soluyarak  odayı  terk  ettiğinde  Reyyan  bıkkınlıkla  nefes  aldı.  O  Azat’ın  vermiş  olduğu  abartılı
tepkiden ziyade, Miran’ın yanında olmayışına yanıyordu.
O  sırada  cebinde  titreyen  telefonunu  çıkardı  Havin.  Bedirhan  arıyordu.  Belli  ki  hastanede  kendilerini
aramış  ama  bulamamıştı.  Açtığı  telefonu  kulağına  götürdüğü  an  aldığı  haber,  dudaklarına  tebessümler
kondurdu.  Bakışlarını  Reyyan’a  çevirdiğinde,  “Müjdemi  isterim,”  dedi  heyecanla.  Sonunda  bekledikleri  an
gelmişti. Reyyan, Havin’e baktı. İyi bir şeyler duymaya ihtiyacı vardı.
“Yengem uyanmış!”