Hercai II meftun hercai II / meftun

Bir hafta sonra
Sessizliğe  her  yenik  düştüğünde  gözlerinin  önüne  serilen  hatıralar  kaburgalarını  parçalıyordu.
Gözkapaklarını  her  yumduğunda,  güzel  gözlü,  sert  çehreli  bir  adamın  siması  canlanıyordu.  Yürek  dağlayan
bakışları, merhamet kokan parmakları, sevda haykıran dudakları. Sonrası tam bir sükût-u hayaldi...
“Bugün,  onun  sesini  duymadan,  yüzünü  görmeden  geçirdiğim  yedinci  gün.”  Değil  günleri,  saatleri  bile
hesap etmişti Reyyan. Bugün yaşarken öldüğü yedinci gündü. Ne tuhaftı. Yıllar geçmiş gibiydi. Yaralı gönlüne
mesken kuran adamın ona bahşettiği ilk ıstırap, ilk acı, ilk ayrılık değildi bu. Reyyan, ondan ayrı kalmanın ne
demek  olduğunu  çok  iyi  bilirdi.  Bilirdi  bilmesine  de,  bu  seferki  ayrılığın  canını  bu  denli  yakacağını  hesap
edememişti.
Kafası, annesinin dizlerine yaslıydı. Şefkatli elleri saçlarında gezinirken, Reyyan sessiz sessiz ağlıyordu. Ne
vefasızdı sevdiği adam. Aramıyordu, sormuyordu. Kendisini geçmişti, kızınıda mı merak etmiyordu? Bu kadar
çabuk mu vazgeçmişti kendisinden, kızından? Sadece Arda arıyordu. Halini, hatırını, nasıl olduğunu soruyor,
Miran’ın da iyi olduğunu söyleyip telefonu kapatıyordu.
Tüm bunlar Reyyan’a yetmiyordu. Miran nasıl dayanıyordu?
“Ben onu affettim anne,” diye mırıldandı boğuk sesiyle. “Her şeye rağmen affettim. İnandım, sevdim, sahip
çıktım. O, neden benden vazgeçti?”
“Önce bir şeyleri bilmem lazım.” Derin bir iç çekti Zehra Hanım. “Sebebini söylemeyecek misin Reyyan?”
diye sordu. Çünkü ne olup bittiğini bilmeden, kızının sorularına bir yanıt bulamıyordu.
Annesinin  günlerce  sorduğu  bu  soruyu  bir  kez  daha  yanıtsız  bıraktı  Reyyan.  Kimse  ona  soru  sormasın
istiyordu. Söyleyemezdi ki. Nasıl söyleyecekti? Miran ve Reyyan’ın bu sebepsiz sanılan ayrılıklarının sebebini
sadece  babası,  amcası  ve  Azat  biliyordu.  Babası  şimdilik,  Miran’ın  onun  oğlu  olduğu  gerçeğini  kimsenin
bilmesini istemiyordu. Böyle bir durumda Reyyan’ın payına yine susmak düşüyordu.
“Soru  sorma  anne,  lütfen.”  Reyyan,  kafasını  annesinin  dizlerinden  kaldırdığında  boşluğa  dikti  gözlerini.
“Belki de affedilmesi zor bir hata yapmışımdır.” Aklına geldi Miran’ın tüm o sözleri. Seni asla affetmeyeceğim
deyişleri. Hayatının en büyük gerçeğini, Miran’dan aylarca saklamıştı. Belki de haklıydı Miran affetmemekte,
kim bilir...
Zaten kim haksızdı ki?
“Benim güzel kızım...” Parmaklarını uzatıp kızının sırılsıklam yüzünü sildi kadın. Her evlilikte olurdu bu tür
ayrılıklar. Reyyan’a belli etmiyordu ancak o da korkuyordu bu ayrılığın ciddiyetinden. Hangi anne isterdi ki
evladının  yuvasının  yıkılmasını?  Her  ne  olmuşsa,  düzeleceğine  inanıyordu.  Zaten  aylar  sonra  yeniden
kavuşmuştu  kızına.  Ne  canını  sıkmayı  ne  de  üzmeyi  istiyordu.  Reyyan  buradaydı,  yanındaydı  ya  mutluydu
kadın.
“Her şey düzelir elbet, sen içini ferah tut.”
Dün akşam kendisini tutamamış ve Miran’ı aramıştı. Fakat o telefonunu açmamış, sesini bile haram kılmıştı
sanki. Dayanamıyordu bu ayrılığa. Sanki kalbi ansızın göğsünden çıkarılıp, lime lime edilip ellerine verilmiş
kadar canı yanıyordu. Ne aklından çıkıyordu o âşık olduğu mavi gözleri ne de kulaklarından siliniyordu can
yakıcı sözleri.
Bu nasıl bir hayat, nasıl bir kaderdi? Şimdi aylardır uzak kalıp hasretlik çektiği ailesinin yanındaydı. Böylesi
bir vuslatın kefareti, Miran’dan uzak kalması mı olacaktı? Olmuyordu işte. Miran’ın yanındayken ailesinden,
ailesinin  yanındayken  Miran’dan  oluyordu.  Üstelik  bu  sefer  bir  daha  ona  kavuşup  kavuşamayacağını  da
bilmiyordu.
Belki de her şey bitmişti. Bu masal, o gece son bulmuştu.
“Belki  de  hiçbir  zaman  gelmeyecek,”  dedi  onu  esir  alan  karamsarlıkla.  “Ben  ne  olacağım  anne?  O  beni
istemezse, ben nereye sığacağım?”
Annesinin kızgınlıkla çatılan kaşları karşısında bakışlarını düşürdü. “O nasıl laf be kızım? Burası senin evin,
senin yuvan. Halt eder Miran seni istemezse, kendi derdine yansın o!”
Annesinin Miran’a olan öfkesini de anlıyordu Reyyan. Kendi kızını düşündü. Daha kokusunu bile bilmediği

---

yavrusunun, kendi yaşadıklarını yaşadığı düşününce annesini yerden göğe kadar haklı buluyordu. Ama yine
de Miran’a kötü bir laf ettiği zaman içi acıyordu. Seviyordu çünkü, canından çok seviyordu o adamı.
“Öyle  söyleme,”  dedi  sessiz  sessiz.  “O  da  bensiz  yapamaz,  biliyorum.”  Kendi  sözlerine  kendisinin  bile
inanası  gelmiyordu.  Şu  haldeyken  dahi  Miran’ı  savunuyor,  ona  toz  kondurmuyordu.  Sadece  bekliyordu
Reyyan.  Suların  durulmasını,  öfkesinin  dinmesini,  gerçeği  sindirmesini.  Çıkıp  gelecekti  Reyyan’ına.  Onu
ayakta tutan tek temennisi buydu.
“Onu  zaman  gösterecek.”  Annesinin  sinirli  sinirli  sarf  ettiği  sözlere  karşın  konuyu  değiştirme  ihtiyacı
hissetti. Tam bir haftadır konaktalardı, annesi tamamen iyileşmişti, sadece alnında dikişleri duruyordu.
“Yarın ben de geleyim,” dediğinde annesi nereye dercesine baktı.
“Dikişlerini aldırmak için Bedirhan’la hastaneye gideceksiniz ya, hava almış olurum hem, bunaldım.”
“Olur kızım,” dedi Zehra Hanım. Oturdukları sedirden kalktığı vakit, Reyyan da ayaklandı.
“Mutfağa gidelim, hadi.”
Günlerdir kafasını konaktan dışarı çıkarmamıştı. Hem doktorun söylediği sözlerden mütevellit hem de canı
hiçbir şey istemediğinden. Neyse ki o günden sonra bir daha o tuhaf sancı ve kasılmalar ziyaret etmemişti
Reyyan’ı.  Dikkat  ediyordu  bir  yandan  da.  Canı  hiçbir  şey  istemese  de  bebeği  için  iyi  besleniyor,  bol  su
tüketiyordu. Hareketlerini eskisine nazaran daha çok kısıtlamış, daha yavaş adımlar atar, her şeye daha fazla
özen gösterir olmuştu.
Hazar Bey de bir hafta önce dönmüştü Mardin’e ama aklı fikri Miran’daydı adamın. Bir umut Reyyan için
buralara dönmesini umuyordu oğlunun. Eğer onunla konuşamazsa, yine her geceyi uykusuz geçirir, düşüne
düşüne delirdi. Aslında herkes bekliyordu Miran’ın birdenbire çıkıp Midyat’a gelmesini. Azat hariç. O günden
bu yana günlerinin çoğunu şirkette geçiriyor, konağa olabildiğince geç geliyor, Reyyan’dan mümkün mertebe
uzak  duruyordu.  Fakat  tüm  bunlar  Azat’ın,  Reyyan’ın  bu  konaktaki  varlığından  mutlu  olduğu  gerçeğini
değiştirmiyordu.
Herkes  biliyordu  oysa  Azat’ın  Reyyan’a  olan  yanmışlığını.  Bir  tek  Reyyan  bilmiyor,  konaktaki  herkes
tarafından kandırılıyordu. Çünkü öğrendiği takdirde kimse onu bu çatı altında tutamazdı, biliyorlardı.
Zehra  Hanım  oturdukları  odanın  kapısını  açmaya  yeltendiğinde  durdurdu  Reyyan  onu.  Günlerdir  kafasını
kurcalayan,  annesine  sormak  istediği  fakat  hep  unuttuğu  bir  şey  vardı.  “Bir  şey  soracağım,”  dediğinde
annesinin ona dönen yüzüne dikkatle baktı.
“Ben gittikten sonra ne değişti bu konakta?”
Zehra  Hanım,  Reyyan’ın  sorduğu  soruyla  hangi  noktaya  değindiğini  anlasa  da  anlamazlıktan  geldi.
“Anlamadım kızım,” dediğinde, Reyyan yüzüne düşen hüzünle gülümsedi. “Benden bir şeyler gizliyorsunuz,”
dedi bundan oldukça emin bir halde. “Sanki hepinizin bildiği ama benim bilmediğim bir şey var.”
Zehra Hanım’ın aklına Reyyan’ın Miran’ın oyununa kurban gittiği ilk günler geldiğinde içi titredi. Haklıydı
Reyyan.  Neler  olmamıştı  ki?  Azat’ın  yana  döne  Reyyan’a  ulaşma  çabaları,  konakta  olan  kavgalar,  Azat’ın
Reyyan’a  olan  sevdasını  ayan  beyan  haykırmasından  sonra  eltisi  Delal’le  birbirlerine  düşman  kesilmeleri...
Yutkundu kadın. Bunları Reyyan’a nasıl söylerdi?
“Kuruntu ediyorsun güzel kızım,” dedi nahif sesiyle. Kızı gibiydi, yalan söylemeyi de hiç beceremezdi. “Ne
saklayalım biz senden?”
“Orasını  bilemem.”  Reyyan  göğsünde  birleştirdiği  kollarının  ardından  bıkkınlıkla  iç  çekti.  En  çok  da
yengesinin  kendisine  karşı  olan  soğuk  tavrı  kaçmıyordu  gözünden.  “Ben  Delal  Yenge’ye  ne  yaptım  anne?”
diye  sordu  birdenbire.  “Bilmeden  bir  hata  mı  ettim?  Neden  bana  karşı  bir  tuhaf?  Sanki  burada  olmamdan
memnun değilmiş gibi...”
Haklıydı Reyyan. Delal Hanım, eskisi gibi değildi Reyyan’a karşı. O da kendince haklı sayılırdı. Reyyan’ın
suçu değildi elbette ama oğlunun gönlü düşe düşe amcasının üvey kızına düşmüş, üstelik bunu hiç olmayacak
bir zamanda dile getirmişti. Azat’ın Reyyan’a olan duyguları kadının gözünü korkutuyor, onu bu konakta bir
tehlike olarak görüyordu. Üstelik Miran’la Reyyan’ın arasında geçenleri bilmemesine rağmen sanki Reyyan
temelli  burada  kalacakmış  gibi  endişe  duyuyordu.  Bir  anne  bilmez  miydi  evladının  neler  hissettiği?  Delal
Hanım  da  hissediyordu.  Azat,  Reyyan’dan  ne  kadar  uzak  durursa  dursun,  sürekli  gözünün  üzerinde
olduğundan adı kadar emindi.
“Bırak  şu  densiz  kadını...”  Zehra  Hanım  dilini  tutamayıp  aralarında  geçen  kavgayı  açık  ettiğinde  Reyyan
şaşkınlıkla baktı annesinin yüzüne.
“Anne sen yengemle kavga mı ettin?”
Eltisi olacak o kadının ettiği tüm hadsiz laflar hatırına geldiğinde yine öfkelendi Zehra Hanım. Reyyan’a dul
damgası yapıştırmıştı o zamanlar. Bu sebeptendir, affedemiyordu onu bir türlü. “Ettim Reyyan,” dedi öfkeyle.
“Ettim!”
“Neden?” diye sordu Reyyan şaşkınlıkla. Yengesiyle annesinin arasından su sızmazdı oysa.
“Sebebini sorma kızım. Sen nasıl Miran’la neden kavga edip ayrı düştüğünüzü söylemiyorsan, ben de bunu
söylemiyorum işte.”
Zehra  Hanım  kapıyı  açıp  odadan  çıktığında  Reyyan  da  arkasından  çıktı.  Kendisinden  sonra  ne  olup  ne
bittiğini bilmiyordu bu konakta. Ama er ya da geç öğrenecekti.
“Sen mutfağa geç, ben ellerimi yıkayıp geliyorum.”
Reyyan  mutfağa  gitmek  için  merdivenlerin  başına  vardığında  trabzanlardan  tutunarak  yukarıya  çıkan
yengesiyle karşılaştı. Delal Hanım, Reyyan’ı gördüğünde suratını asmış bakışlarını düşürmüştü bile. Reyyan
hiçbir  şey  söylemeden  indi  basamakları.  Önce  avluya  vardı,  ardından  mutfağa  doğru  yürüdü.  Hiçbir  şey
tatmin etmiyordu artık onu. Ne doğup büyüdüğü ve yıllarını geçirdiği bu konak ne de ailesine yakın olmak.
Şu üzerine hastalık gibi yapışmış olan yabancılık hissinden kurtulamıyordu. Ondan bir şeyler gizlendiğine
emindi  artık  ama  sanki  başka  bir  şeyler  daha  vardı.  Mesela  bu  konakta  onu  istemeyen,  varlığından
rahatsızlık duyan birileri. En başta yengesi.
Reyyan  mutfağa  girdiğinde,  Havin  ve  Dilan  vardı  yalnızca.  Bir  şey  konuşuyor,  hatta  tartışıyor  gibiydiler.

---

İkisinin  de  Reyyan’ı  görünce  birdenbire  susması  Reyyan’da  garip  bir  duygu  uyandırdı.  Havin  ne  zamandır
Reyyan’dan bir şey gizler olmuştu? “Böldüm mü?” diye sordu mutfağa girip girmemek arasında bocalarken.
Dilan  o  an  bakışlarını  Reyyan’ın  üzerinden  çekip  arkasını  döndü.  Havin  ise  ellerini  havluya  kurularken
yapmacık bir şekilde gülümsedi. “Neyi böleceksin canım, öylesine konuşuyorduk biz.”
Konuştukları konu tam da Reyyan üzerineydi. Azat’ın Reyyan’a olan hisleri, Reyyan’ın bu gerçeği bilmeyişi,
Reyyan ve Miran arasında geçen olaylar üzerine tahminler ve Dilan’ın dinmeyen yürek yangını.
Reyyan  sessizce  sandalyeye  otururken  gözleri  Dilan’a  takıldı.  Herkes  gibi  o  da  değişmişti  bu  konakta.
Dilan,  eskisi  gibi  neşeli  Dilan  değildi  mesela.  Havin’e  dün  Dilan’ın  bir  derdi  olup  olmadığını  sorduğunda
sanki  onu  geçiştiriyormuş  gibi  hissettiği  için  üstelememişti  ama  görüyordu  ki  bir  sıkıntısı  vardı  ve  her  şey
gibi bu da Reyyan’dan gizleniyordu. Gözünden kaçmıyordu Reyyan’ın. Ne zaman Dilan’la göz göze gelse, bir
suçlu  gibi  bakışlarını  kaçırıyordu  genç  kız.  Düşünüyordu  Reyyan  fakat  bir  sebep  de  bulamıyordu.  Dilan’ın
derdinin Reyyan’la nasıl bir alakası olabilirdi ki?
Kırk yıl düşünse, konunun Azat ve kendisi olduğu aklının ucundan geçmezdi.
Dilan,  şüphesiz  en  kötü  günlerini  geçiriyordu.  Reyyan  tekrar  dönmüştü  konağa,  eskisi  gibi  Azat’ın
gözlerinin önündeydi. Bazı günler, Azat’ın Reyyan’a baktığı anlara denk gelmişti. Sanki o an, yüreğine kırk
hançer yemişti. Sevmek bu kadar acı verici miydi? Ölüyordu da kimse bilmiyordu.
“Ne  yapıyorsunuz?”  diye  sordu  Reyyan.  Alınganlığını  da  şüphesini  de  kimselere  belli  etmeyecekti.  Havin,
içi  köfte  dolu  tepsiyi  tezgâhtan  kaldırıp  Reyyan’a  gösterdiğinde  iştahla  mırıldandı.  “Tabii  ki  içli  köfte.
Özlemişsindir sen.”
“Özledim,”  diyerek  gülümsedi.  Tam  ağzını  açıp  kendi  evinden  bahsedecekti  ki  sustu.  Yine  o  tuhaf  sızı
salınmıştı içine. Miran’ın hayatındaki yokluğunu birkaç dakika unutsa, bir an sonra bu gerçek bir tokat gibi
çarpıyordu suratına.
Zaten  günlerdir  böyle  oluyordu.  Bazen  kendisi  Miran’ın  konusunu  açıyor,  bazen  Havin  ona  Miran’la  ilgili
sorular soruyordu. Sonuç olarak Reyyan, bir kez daha yaralandığıyla kalıyordu.
“Başka hangi yemekleri özledin? Söyle, biz hepsini yaparız.”
Reyyan  o  an  durgunlaştı.  Sanki  birkaç  gün  içinde  gidecekmiş  gibi  soruyordu  Havin  ona.  “Özlediğim
yemekleri yiyecek uzun bir zamanım var.” Nasılsa bir yere gittiği de gideceği de yoktu.
Mutfak  bir  anda  kalabalıklaşmıştı.  Önce  Fatma  Hanım,  ardından  annesi  girdiğinde  Reyyan  yoğun
kalabalığın  içinde  boğuluyormuş  gibi  hissetti  kendini.  Birazdan  yengesinin  de  gelip  imalı  laflar  etmesine
tahammül edemezdi. Tam o anda Havin yetişti imdadına.
“Hadi avluya çıkalım, havalar nasıl da güzelleşti.”
“Olur.”  Reyyan  oturduğu  sandalyeden  gerisin  geri  kalkıp  mutfaktan  çıktı  ve  kamelyaya  doğru  yürüdü.
Burada doğup burada büyümüştü. Baktığı, gördüğü her noktada bir şeyler çiziliyordu gözkapaklarına. Bir de
o  vardı...  Düşünmemeye  çalıştıkça  hep  onun  hatıraları  seriliyordu  gözlerinin  önüne.  Ve  aklına  her  onun
gelişinde canı yanıyordu haddinden fazla. Bunca kalabalığın arasında hissettiği o yalnızlık duygusunun tarifi
yoktu.
“Bebek  için  isim  düşündünüz  mü?”  Havin’in  sorusu,  yine  alıp  Miran’a  götürdü  Reyyan’ı.  Düşünmüşlerdi
elbette.  Cinsiyetinin  kız  olduğunu  öğrendikleri  ilk  gün  Miran,  kızlarının  adının  Dilşa  olmasını  istemişti.
Annesinin adı olsun istiyordu. Reyyan da kabul etmişti fakat yaşanan şu son hadiselerden sonra kızlarına bu
ismi koyup koymayacakları muammaydı.
“Henüz bir karar vermedik. Zaten şu sıralar bunu düşünebileceğimi sanmıyorum hiç.”
Havin  o  sırada  mutfaktan  çağırıldığını  işitti  ve  oflaya  puflaya  kalktı  yerinden.  “Of  yemin  ederim  of,  ben
şöyle  rahat  rahat  oturamayacak  mıyım  ya?”  Reyyan  onun  haline  gülümserken  oflamasını  sürdüre  sürdüre
mutfağa geri döndü Havin.
O sırada konağın avlu kapısı bir anda açıldı, Reyyan bakışlarını hızlıca o yöne çevirdi. Ne kadar da saftı. Şu
kapı  her  açıldığında  kalbi  dışına  fırlayacakmış  gibi  atıyor,  içeriye  giren  kişinin  Miran  olmadığını  fark
ettiğinde dünyası başına yıkılıyordu.
Gelen  Azat’tı.  Reyyan  ne  yapacağını  bilemez  bir  halde  bakışlarını  kaçırdı.  Azat’ın  kendisinden  haz
etmediğinin farkındaydı. Öyle ki buraya geldi geleli ne zaman karşılaşsalar yönünü değiştirip gidiyor, yüzüne
bakmıyordu Azat. Anlamadığından değil, konduramadığındandı. Azat, Reyyan için o kadar kardeş gibiydi ki,
bu tavırlarının altında yatan esas neden zerre aklına gelmezdi.
Etrafa bakınıp başka şeyler düşünürken avlunun köşesinde duran siyenit taşını fark etti. O taş yıllardır hep
oradaydı.  Gözleri  o  büyük  taşa  takıldığında  mazinin  sunduğu  güzel  hatıralar  yerleşti  zihnine.  Küçükken
babasının kızdığını bildiği halde bu taşın etrafında oyunlar oynar, sonra da düşer dizlerini kanatırdı. Havin’in
kendisini, kendisinin de Bedirhan’ı kovaladığı o günler... Ne güzel günlerdi öyle!
Gözlerini  taştan  ayırmazken  gülümsediğinin  farkında  bile  değildi.  Elleri  cebinde  sessiz  adımlarla  yanına
doğru  yürüyen  Azat,  Reyyan’ın  baktığı  noktayı  fark  edince  gözlerini  o  tarafa  çevirdi.  O  da  gülümsüyordu
şimdi. Kendisine engel olamadığı bir zaman dilimindeydi. Hazır kimsecikler yokken etrafta, Reyyan’ın halini
hatırını sormak istiyordu.
Azat  parmağını  kaldırıp  taşı  işaret  ettiğinde  dudaklarındaki  tebessüm  iyice  belirginleşmişti.  “Ne  çok
düşerdiniz burada oynarken.” Reyyan’ın yanına oturduğunda tamamladı sözlerini. “Amcam kızardı size.”
Reyyan evet dercesine salladı kafasını. “Sen oynamazdın bizimle.” Gülümsedi. Bir gül goncasına benzeyen
yanakları genç adam için bir hançerden farklı değildi. “Sana göre biz çocuktuk.”