Hercai II meftun hercai II / meftun

gereken yerdeyim.
Önünde  durduğu  arabadan  ayrılarak  yola  doğru  birkaç  adım  atmıştı  ki  Reyyan’a  giden  adımlarını
birdenbire önüne geçen Bedirhan kesti. Miran daha ne olduğunu anlayamamıştı fakat Bedirhan parmaklarını
Miran’ın  gömleğine  geçirmişti  bile.  İkisinin  gözleri  kesiştiğinde,  Bedirhan’ın  gözlerindeki  öfkeyi  gördü
Miran.
“Seni  herkes  affetse  de  ben  affetmeyeceğim,  Miran  Karaman!”  Dudaklarından  çıkan  öfke  kokulu  sözler
Miran’da  hiçbir  tepki  uyandırmadı.  Boş  bakışlarla  yüzünü  incelediği  Bedirhan’a  karşı  eli  kolu  bağlıydı.
Affetmemekle  neyi  kastettiğini  de  çok  iyi  biliyordu.  Haklıydı,  sonuna  kadar  haklıydı.  Miran’ın  Reyyan’a
oynadığı o iğrenç oyun, alnında büyük bir leke bırakmıştı ve biliyordu ki bir ömür boyunca da silinmeyecekti.
“Affetme.”  Derin  bir  nefes  alıp  bakışlarını  Bedirhan’ın  gözlerinden  kaçırdı,  gömleğini  sıkı  sıkı  kavrayan
ellerini indirdi. “Ama şimdi bırak yakamı.”
Reyyan  yolun  karşısına  fırlayıp  soluğu  Miran’la  Bedirhan'’n  yanında  aldığında  parmaklarını  kardeşinin
omzuna bastırıp sarstı. “Bedirhan ne yapıyorsun? Bırak Miran’ı!”
Bedirhan  o  an  Reyyan’a  o  kadar  kötü  bir  bakış  attı  ki  genç  kadın  neye  uğradığını  şaşırdı.  “Sırf  sen  onu
seviyorsun diye bu şerefsizin yaptığı her şey yanına kâr kaldı!”
Hiçbir şeyin Miran’a kâr kaldığı falan yoktu. Kimseler bilmezdi ama Miran çok iyi bilirdi. Masum bir can
yakmanın  bedelini  nasıl  ödediğini,  uykusuz  geçirdiği  her  gecenin  ona  nasıl  ıstırap  verdiğini,  aşk  dilendiği
günler  boyunca  nasıl  deliye  döndüğünü...  Fakat  söylenmiyordu  hiçbir  şey.  Susmak  onu  haklı  çıkarmasa  da
buna boyun eğiyordu.
“Bedirhan!” Kızıyordu Reyyan. Hiçbir şey bilmeyen kardeşinin, öfkesine kurban gitmesine dayanamıyordu.
“Eski defterleri açmanın ne yeri ne de zamanı!”
“Bırak  açsın,”  dedi  Miran,  oldukça  sakindi.  Dudaklarında  acılı  bir  tebessüm  geziniyordu.  “Ne  istiyorsa
söylesin.”
“Hayır, hayır!” Kafasını salladı Reyyan. “Birazcık hatırım varsa Miran’ı  şimdi  bırakırsın!”  Reyyan  oldukça
kararlıydı. O affetmişti Miran’ı, kabullenmişti her şeyiyle. Her şeyi unutmuş, tüm acıları sineye çekmişti. Ona
laf  söylemek  bir  başkasının  haddine  değildi.  Miran  zaten  yaralıydı,  bir  de  Bedirhan’ın  ona  eskileri
hatırlatarak üzmesine izin veremezdi.
Bedirhan, Reyyan’ın sözleri karşısında eli kolu bağlanmışçasına çekti ellerini Miran’ın yakasından. Susuyor
ve  hiçbir  şey  söylemiyorsa  Reyyan  içindi.  Ama  aylardır  içinde  biriken  öfkesini  şimdi  atmazsa  nefes  dahi
alamazdı. Bir adım geriye gittiğinde havaya kaldırdığı yumruğunu Miran’ın yüzüne indirdi.
Reyyan  o  an  küçük  bir  çığlık  attı,  Miran  ise  yediği  kuvvetli  yumruğun  acısıyla  parmaklarını  burnuna
bastırdı. Çok sürmemişti burnundan kan kokusu alması ve parmaklarına kırmızı bir sıvının bulaşması. Yine
gülümsedi. Kardeşinden yumruk yemişti fakat kılı kıpırdamıyordu. Hatta kahkaha atmak istiyor, sonra oturup
yolun  ortasında  ağlamak  istiyordu  çocuklar  gibi.  Katlanabileceğinden  çok  daha  ağır  bir  acı  yakıyordu  onu
ama bu acı fiziksel değildi.
Yangın, onun yüreğindeydi.
“Ne  yaptığını  sanıyorsun  sen!”  Reyyan,  Bedirhan’a  bağırmıştı,  bu  yaptığı  onu  o  kadar  öfkelendirmişti  ki,
ağzından daha kötü bir söz çıkmasından endişe ediyordu. Gözbebekleri kardeşine öfke kusarken daha yüksek
bir sesle bağırdı. “Git Bedirhan, git Allah aşkına!”
Miran,  Reyyan’ın  parmaklarıyla  yüzüne  dokunduğunu  hissettiğinde  kafasını  kaldırdı.  Mühim  değildi,
Reyyan’ın  bu  kadar  endişe  etmesine  gerek  yoktu.  Bu  yediği  ne  ilk  ne  de  son  yumruktu.  Tam  bir  şeyler
söylemeye  hazırlanıyordu  ki  bakışları  yolun  karşısındaki  konağın,  aralık  tahta  kapısının  önünde  dikilen
adama dikkat kesildi. Ne zamandan beri orada dikildiğini ve bu hazin manzarayı seyrettiğini bilmiyordu ama
Miran’ın o adamı görmeye tahammülü yoktu. Buraya Reyyan için gelmişti, onu alıp gidecekti, başka bir acıya
daha dermanı yoktu.
Gecenin bir yarısı gördüğü kâbustan uyanmışçasına irkildi yüreği. Geçmişe ne dair ne varsa hepsi bir bir
gözlerinin  önüne  serildi.  O  seçmemişti  bu  hayatı,  o  istememişti  bu  adamın  oğlu  olmayı.  Bakışları  konağa
dikildi.  Düşündü,  düşündü,  düşündü.  Saniyelere  sığdırdı  yaşadığı  şu  rezil  ömrü.  Azat’ı  düşündü,  Bedirhan’ı
düşündü.  Neden  büyümemişti  onlar  gibi  bu  çatının  altında,  babasının  kanatlarında?  Neden  bu  kaderin  en
bahtsız karakteri olmak düşmüştü onun payına?
Reyyan,  Miran’ın  bakışlarının  bir  noktada  toplandığını  fark  ettiğinde  arkasını  dönüp  konağın  kapısına
baktı.
Babası oradaydı.
Bedirhan hızlı adımlarla öfkeli bir halde konaktan içeriye savrulduğunda Hazar Bey onlara doğru bir adım
atmıştı  ki  Miran  arkasını  döndüğü  gibi  az  evvel  çıktığı  arabanın  kapısını  açıp  içeri  girdi.  Tek  bir  söz  hakkı
tanımamıştı  adama.  Bilmiyordu  oysa,  kendisinden  daha  beter  acılara  sahipti  o  adam.  Miran’ın  gideceğini
anlayan Reyyan ise hızlı adımlarla arabanın ön tarafına dolanıp kapısını açtı ve içeriye attı kendisini. Kapısını
kapatmasının hemen ardından Miran’ın uçururcasına sürdüğü arabanın içinde öne savruldu.
“Miran,  yavaş  ol!”  Korkmuştu.  Ellerini  koltuğun  kenarlarına  bastırdığında  bakışlarını  Miran’a  çevirdi.  Şu
an kendisini duymadığını görebiliyordu.
O adamı gördüğünde eli ayağı titremişti Miran’ın, sadece gitmek istemişti. Esasında nereye gideceğini de
bilmiyordu. Defolup gitmek istiyordu bir an önce Mardin’den. Vakitsizce düşmüştü bu derde, kendisini hiçbir

---

yere ait hissedemediği şu günlerde, bu şehre uğramak felaketi olmuştu.
“Geldin...”  Sanki  bir  düşün  içindeymiş  gibi  tereddütlü  konuşuyordu  Reyyan.  Uyanmaktan  ölesiye