Hercai II meftun hercai II / meftun

8. BÖLÜM
“CANEVİ”
Çok uzun sürmemişti.
Şaşkınlık, öfke ve gafletin doğurduğu sonuçlar neticesiyle yola koyuldu Miran. Yanı başında onu yolundan
döndürebilmek  için  türlü  türlü  ikna  cümlelerine  başvuran  adamı  yok  sayıyor,  duymazdan  geliyordu.  Miran
Karaman,  sabırlı  bir  adam  değildi.  Şimdi  Fırat’ın  tepesine  binecek  ve  Hazar  Şanoğlu’yla  ne  gibi  bir  bağı
olduğunu  soracaktı.  Burnuna  iyi  kokular  gelmiyordu  Miran’ın.  Kafasında  yapbozun  eksik  parçaları  doğru
yerleri  buluyor,  zihninde  bir  sürü  saçma  senaryo  canlanıyordu.  Reyyan’ı  telefonda  o  adamla  konuşurken
bulması, Reyyan’la Fırat’ın arasındaki saklı şeyler ve üstüne bu son olay.
Ortada kendisinden gizli bir şeyler döndüğüne yüzde yüz emindi artık.
“Bari  biraz  yavaş  git,”  dedi  Arda  bıkkınlıkla.  Miran’ı  durduramayacağının  bilince  varmıştı  sonuçta.  “Her
zaman böylesin, öfkeyle kalkıp zararla...”
“Sus  Arda!”  Miran  ateş  saçan  mavi  harelerini  yan  koltuktaki  adama  çevirdiğinde  öfkeyle  mırıldandı.
“Tepesine çökeceğim o herifin, öğreneceğim ne haltlar karıştırdıklarını...”
“Acaba bu Fırat’ın Hazar Şanoğlu’yla görüşmesinin Reyyan’la bir alakası olabilir mi?” Arda merakına yenik
düşerek sorduğu soru karşısında pişman olup sustu. Eşeğin aklına karpuz kabuğu düşürmeye ne gerek vardı
şimdi?
“Olabilir,” dedi Miran sinirle. “Kahretsin!”
Gözü yoldan başka bir şey görmezken telefonunun çalması iyice asabını bozdu. Kimin aradığını bilmiyordu
ancak bilmek istemiyordu da. Zira şu an hiç sırası değildi. Duymazdan geldiği telefonun susmasının ardından
bir de mesaj geldi. Sol eliyle direksiyonu kavrarken, sağ eliyle tuttuğu telefonunun ekranına baktı. Artık iyice
emin olmuştu Miran. Sanki hayat onu delirtmek için aynı zamanı kolluyor, tüm aksilikler üst üste geliyordu.
Gönül’ün Miran’la derdi neydi, ne demeye arıyordu aylar sonra?
“Bir sen eksiktin,” diye söylendi telefonu elinden bırakırken. Attığı mesaja dahi bakmamıştı.
“Kimmiş o?”
Arda’nın sorusuna neredeyse dişlerini sıkarak cevap verdi Miran. “Gönül gereksizi.”
“Ne istiyor yine bu kadın?” Arda’nın sorduğu soru havada kaldı, telefona ikinci ve hatta üçüncü kez gelen
mesaj  sesi  iki  adamın  da  dikkatini  çektiğinde  aynı  anda  dikmişlerdi  gözlerini  telefona.  Miran’ınki  öfkeli  bir
meraktı,  Arda  bunu  çok  iyi  biliyordu.  Bu  yüzden  Miran’ın  yerine  telefonu  kendisi  aldı.  Zaten  gizlisi  saklısı
yoktu Miran’ın, o kadın onun karısı değildi. Hiç olmamıştı.
“Ben bakayım, dur.” Arda telefonu alıp gelen mesajı açtığında ilk önce kaşlarını çattı, ardından bozuntuya
vermemek  için  surat  ifadesini  düzeltmeye  çalıştı  ancak  başarılı  olamadı.  Miran  gelen  mesajda  ilginç  bir
şeyler yazdığını anlamıştı.
“Ne  yazmış?”  diye  sorduğunda,  Arda’nın  sessizliği  iyice  işkillendirdi  onu.  Telefonu  Arda’nın  ellerinin
arasından  çekip  aldığında,  gözlerini  kısa  bir  anlığına  yoldan  çekip  telefona  dikti.  Okuduğu  üç  mesajın
ardından, başından aşağı kaynar sular döküldü sanki.
Gözlerinin önüne koyu bir karanlık peyda olmuştu. Hayat acımasızdı. En hassas yerine hiç düşünmeden acı
bir  kurşun  daha  saplanmıştı.  Miran’ın  bu  sefer  iyileşmeye  gücü  yoktu.  Kafasında  oluşmaya  başlayan  soru
cümleleri beynini kemirip bitiriyordu. Elindeki telefondan gözlerini ayıramadı bir müddet. Frene birden basıp
yolun ortasında aniden durarak arkada biriken arabaların peş peşe kornalara basmasına neden oldu.
“Miran, arabayı düzgün bir yere çek.” Arda, Miran’ın elindeki telefonu alıp omzuna dokundu hafifçe. “Hadi
Miran,  hadi.”  Miran  bir  an  için  ne  yapacağını  bilemedi  ama  kendisini  toparlaması  uzun  sürmedi.  Arda’nın
dediğini yapıp arabayı yeniden çalıştırdıktan sonra, en yakın yerde sağa çekti.
“Bu kadın ne istiyor lan benden?” Gerginliğinden hiçbir şey kaybetmeyen ses tonu daha da sertti şimdi.
Arda  henüz  ışığı  sönmemiş  olan  ekrana  baktı.  En  az  Miran  kadar  şaşkındı  şu  an  da.  Gönül  sınırları  fazla
zorluyordu artık.