I b L i s d e V o r I q I s s a

I
B L I S   D E V O R I  
(
Q I S S A
)  
Tohir Malik 
 
131 
library.ziyonet.uz/ 
 
 
-Adajonisi endi boʻldi qila qoling, tilimni bekorga qichitmang. Hozir adi-badi aytadigan 
paytmas. Vaqti kelsa sizam xasratingizni bir etakka toʻkarsiz, menam. 
 
Obodxon shunday deb chiqib ketayotganida darvoza ostonasida usta bilan mardikorlarga 
duch keldi. “Akangizning gapi bor, kiraveringlar”, dedi-da, shoshilganicha joʻnab qoldi. 
Usta sochilib yotgan gʻishtlarni koʻrib, toʻxtab qoldi. “Yana shu ahvolmi?” degan 
ma’noda mardikorlar bilan koʻz urishtirib oldi. Sattor chiqib soʻrashayotganda: 
 
-Xoʻjayin, bu yogʻi gʻalati boʻlyapti-ku? - deb soʻradi. 
 
-Hech gʻalati joyi yoʻq, - dedi Sattor chaynalib. - Uch-toʻrt kun dam olib turasizmi yo 
boshqa ish olasizmi... ish haqingizni yarmini beraymi? 
 
-Yarmini emas, hammasini beravering. Ranjimang-u, bu yerga boshqa kelmaymiz. 
 
-Nega? 
 
-Bu yerning xosiyati yoʻqqa oʻxshaydi. 
 
-Bu nima deganingiz? Nega xosiyati boʻlmaydi? 
 
-Bilmadim... ishimning sustligidan koʻnglim gʻashlanayatuvdi. Yana bu ahvol... 
Tushunmayapman. Imorat gʻishtini terish boshqa-yu, hovlini ikkiga boʻlib, oʻrtadan 
devor olish boshqa ekan. 
 
Usta bilan hisob-kitob qilib, joʻnatgach, Sattor hovli oʻrtasida karaxt holda turib qoldi. 
Keyin engashib qoʻliga bir gʻisht oldi. Huddi uning tarkibini oʻrganmoqchi boʻlganday 
tikildi. Keyin bir chetga qoʻydi. Soʻng yana birini oldi. Shu zaylda gʻishtlarni chetga 
taxlay boshladi. Bir ayvonda Oftobxon adasining harakatini kuzatib turardi. Boshqa 
ayvonda esa Robiya bilan Nuriddin. Nuriddin onasiga yaqin kelib: “amakimga 
yordamlashaymi?” deb soʻradi. Qaynisining harakatlariga tushunolmayotgan Robiya 
oʻgʻlining boshini silab: “hozirmas, keyin”, deb qoʻydi. Oʻn beshtacha gʻishtni taxlagach, 
Sattorning nafasi qaytib, qaddini rostladi. Keyin uyiga kirib ketdi. Uni ayvonda 
qarshilagan Oftobxon “Adajon, choy damlaymi?” deb soʻradi. Sattor uning ayvondan bir 
qadam nariga chiqishini istamayotgandi, shu uchun “yoʻq”, deb bosh chayqadi. Oftobxon 
xonasiga kirib ketdi. Sattor xotini tayinlab ketganiday qizi bilan “shirin-shirin gaplarni” 
gaplashib oʻtira olmadi. 
 
Divandagi yostiqqa yonboshladi. Uyqusiz tundan meros charchoq uni oʻz hukmiga oldi: 
mudray boshladi. 
 
Tush koʻrdi: adasi rahmatli roʻparasida ma’yus turganmish: 
 
-Oʻzing ham qiynalib ketding, bolam, shu zarurmidi senga? - dermish. 
 
-Ayb menda emas, akamning qaysarliklaridan boʻldi hammasi... 
 

---