Ибрайым юсупов өмир, саған ашықпан…

ГЕСИРТКЕНИҢ КӨЗЛЕРИ 
 
Заман жуп ай берген далама мениң, -
Жуп нурлы көзинен жүк машинаның.
Көрдим мен көзлерин бир гесирткениң
Тунжырап сол нурға шағылысқанын. 
Айсыз түнде жол бойында нəбада,
Бул көзлерге көзиң түскени барма?
Бир периўза қаслы жүзик далада
Түсип қалған яңлы шағылысар фарға. 
Жасымда бул көзлер ақшам жанғанда,
Оннан бир суўық, жат сəўле сезгенмен.
Соң бир от басында дүзде қонғанда,
Шөл тилсимин көрдим усы көзден мен... 
Илим үңилмеген сол бийик жақтан,
Жерге бир жуп жулдыз муңлы баққандай.
Ийнениң көзиндей еки саңлақтан
Терең сырлы көк нур қайнап атқандай. 
Терең сырлы көк нур... 
О, сақый далам! 
От басында геологлар сол гезлери 
Сени мақтағанда, көринген маған 
Тек сол гесирткениң сырлы көзлери. 
Енди көр! Биз қонған шатыр жоқ бунда.
Газ қаласы дүзге ҳүжимин баслар.
Шөлден өлген сексеўиллер орнында
Желпир көшелерди жас қарағашлар. 
Шексиз шөл теңизи маяк жаққандай,
Компрессор турар нурланып мудам.
Жулдыз жерге түсип түнеп атқайдай.
Жулдызға қонаққа кеткендей адам. 
Дөңбекшир жақтыда уйықлап көрмеген
Қатал шөл тəңириси - жабайы дала:
«Кимлер булар айбыныўды билмеген,
Саҳраға бағ егип, орнатқан қала?!» 
Дүзди дүсирлетип поездлар барар.
Жас қала шырағын жаққан гезлери,
Космослык көгилдир от пенен жанар
Гесирткениң периўзалы көзлери... 
1976-жыл. 

---

103 
АЙТ СЕН ƏЖИНИЯЗДЫҢ ҚОСЫҚЛАРЫНАН! 
 
Айт сен Əжинияздың қосықларынан!
Жыласын яр ышқы баўырын кескенлер.
Еңиресин елинен айра түскенлер,
Айт сен Əжинияздың қосықларынан! 
Сазын самал ядлап, сөзин ел билген
Бир шайыр дүньяға келди де кетти.
Тал артынан туўған айға телмирген
Бир дилбар түсиме енди де кетти.
Қосық дəрья-дəрья нур болып ақсын,
Ышқысыз жанларға ышқы отын жақсын.
Қыз жигитке жилўа-наз бенен бақсын,
Айт сен Əжинияздың қосықларынан! 
Айт сен «Бозатаўды» намаға салып,
Елжиремегенниң баўыры тас болсын.
Қарақалпақтың гөне дəрти қозғалып,
Шадлы дəўранына бүгин мəс болсын.
Шайыр гезген шөлде бостанлар байып,
Зарлы заман болды көзлерден ғайып,
Бир илҳам перисин көрдим əжайып,
Айт сен Əжинияздың қосықларынан! 
Мен оны тыңласам, қалмай тақатым,
Кеўлимде бир ғошшақ бүлбил сайраған.
Мен оны тыңласам, туўған елатым
Жер жəннети болып көринер маған.
Жулдызларды жерге үңилтпек болсаң.
Жаман шайырларды түңилтпек болсаң,
Егер мен өлгенде тирилтпек болсаң,
Айт сен Əжинияздың қосықларынан! 
 
1971-ж, февраль.