Microsoft Word anvar obidjon meshpolvonning janglari ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
76
бурунга соладиган даражага етди. Лекин, ҳалиям оз-моз хомлиги бор, ёнида аниқ-равшан 
буйруқ бериб турмасам, баъзан бурунни қулоқ билан адаштириб қўяди... Ҳа энди, Райҳон 
тоғаларинг ҳартугур эсли-ҳушли одам, ҳаммадан ҳам саёқ лўлини уста туппакчи қилганимга 
қойил денглар. 
Қизлардан бири қитмирона боқиб сўради: 
– Шундай юқори табақали одам нега чўлоқ эшакда юрибсиз? 
– Кап-катта қиздан чиққан гапни қаранг! – деб аччиғланди Мешполвон. – Менга ўхшаганлар 
бор жойда сал ўйлаб гапириш керак. Бирламчидан, паскаш эшак қаёқда-ю, зотдор хачир қаёқда. 
Иккиламчидан, бу довюрак хачиримни Рустам-достоннинг саманигаям алмаштирмайман. 
Чунки, у қирқ бошли аждарҳо минан жанг қилаётганимда яраланган. 
– Аждар думида туёғига ургандир-да? 
– Бе, нималар деб алжираяпсизлар? Қочиб кетмасин деб аждарҳонинг думини билагимга 
ўраб олган бўлсам, қанақа қилиб туёққа ураркан? Аждарҳода етмиштагача бош бўлиши 
мумкин, лекин думи битталигича қолаверади. Соддалик ҳам эви билан-да, қизлар. 
– Ҳа бўпти, нима бўлганини ўзингиз айтақолинг. 
– Хулласи калом, қирқ бошли аждарҳо минан сурункасига етти ой-у етти кун ухламасдан 
жанг қилдим... 
– Овқат-чи? Қорнингиз очмадими? 
– Мен сизларга айтсам, баттол аждарҳонинг йигирмата боши тинимсиз сув сепса, қолгани 
ловуллатиб ўт пуркаб тураркан. Сочган сувидан денгиз пайдо бўлиб, сузиб юриб уришдим. Ўт 
пуркаган вақтда хачир иккаламиз сувга шўнғиб-шўнғиб турдик. Бир маҳал қарасам, тепадан 
ўтаётган паррандалар кабобга айланиб, денгизда қалашиб ётибди. Жанг ўртасида аждарҳонинг 
кўзини шамғалат қилиб, гоҳ ўрдак, гоҳ лойхўракни шамширда илиб еявердим. Бундан ташқари, 
сувга шўнғиганимда, баъзан оғзимга балиқлар тўғри келиб қоларди. Ниҳоят, еттинчи ойнинг 
еттинчи кунида аждарҳода иккитагина калла қолди. Энди ўт пуркашгаям, сув сепишгаям 
мадори етмай, типирчилаб бўкиришга тушди. Денгиз ҳам ўз-ўзидан сингиб кетди денг... 
– Кейин-чи? Кейин нима бўлди? – деб жовиллашди қизлар. 
Мешполвон хиёл қовоқ уйиб деди: 
– Кейин ёмон бўлди. Ўттиз тўққизинчи калла билан олишаётганимда, қирқинчиси 
номардлик қилиб, хачиримнинг болдиридан кирт тишлаб олди. Мен унисини тинчитгунимча, 
хачирим бунисини аллақачон ғажиб ўлдирибди... Э, йўқ! Бунақа қаҳрамон ҳайвонни мингта 
қорабайиргаям алмаштирмайман. 
– Энди ажиналардан гапириб беринг. Уларни қанақасига аскар қилволдингиз? 
– Э, қўйсаларинг-чи, қизлар. Яна хижолат бўляпман. 
– Келинг, энди, гапириб берақолинг. Жуда қизиқяпмиз. 
– Ҳа, майли, гапларинг ерда қолмасин... Шу десангиз, буёққа келаётиб, пистак кампирга 
йўлиқдик. Бизни сеҳрлаб, чуқур жарга қамаб ташлади. Ўзимиз нима аҳволда-ю, кечқурун 
олдимизда уч кўзли чўчқа пайдо бўлиб: «Мана шу жардаги ажиналарга бошлиқман, яхшиликча 
мендан қўрқишларинг керак», деб хиралик қилаверди. У десам бўлмади, бу десам бўлмади, 
охири тумшуғига қаратиб тепвордим. Ана энди тўполондан сўранг: у тўсатдан эчкига айланди, 
шохини бигизлаб кўкрагимга сакради. Хайриятки эпчилман, уни ҳавода илиб олиб, чотимга 
қистирдим, диккайган думини уёққа эшдим, буёққа эшдим, роса қийнадим. Аввалига «ме-е, ме-
е», деб бақирган бўлса, кейин одамзодга ўхшаб, «вой-ей, вой жоним-ей», дейишга тушди. Энди 
таъзирини егандир деб четга ирғитсам, «шув» этиб осмонга кўтарилди, туядек каттакон 
бургутнинг тусига кирди. Тиккалаб келиб бошимни чўқиб ўтди, қиялаб келиб бошимни чўқиб 
ўтди, индамасам, чапяни пачоқ қиладиган. Чапя синадиган бўлса, унда иш тамом, дунёда 
ялангбош юришдан чатоғи йўқ. Учинчи чўқиб ўтишида қоним қайнаб кетди, орқасидан қувиб 
чиқиб, кекирдагидан чангалладим... 

---

Анвар Обиджон. Мешполвоннинг жанглари (қисса)