Microsoft Word haq hamisha golib ziyouz com doc

 

«O’liklarimiz – jannatda» 

Uhud g‘azoti Badr jangi kabi makkalik mushriklarga qarshi olib borilgan dahshatli 

urushlardan edi. Mushriklar avvalgi urushdagi mag‘lubiyatlari alamini olish uchun jon-

jahdlari bilan jang qilishardi. Qurayshiylardan Ibn Shihob, Utba, Ibn Qomiya, Ubay ibn 

Xalaflar qanday bo‘lmasin, hazrati Payg‘ambarni (s.a.v.) o‘ldirishga qaror berib, u 

zotning qarorgohlariga bostirib kirishdi. Ubay «Muhammadni o‘ldiraman», deb qasam 

ichdi, ammo Rasuli akram uni yaralab, mahv etdilar. Biroq Sa’d ibn Abu Vaqqosning 

mushrik ukasi Utba otgan toshdan Rasuli akramning (s.a.v.) lablari yorilib, tishlari sindi. 

Ibn Hishom otgan o‘q Payg‘ambarimizning (s.a.v.) peshonalaridan yaraladi. Yana bir 

qurayshiy Ibn Kamia u zotni qilich bilan yaralab yig‘itdi va darhol Abu Sufyonga borib, 

«Muhammadni o‘ldirdim», deya maqtandi. Dushman tomoni bu xabardan nihoyatda 

quvondi. 

Musulmonlar orasida tahlika, sarosima boshlandi. Ba’zilar qocha boshladi, qo‘shin 

parokandalikka yuz tutdi. Ammo Anas ibn Nadir kabi «Muhammad o‘lgan bo‘lsa, Alloh 

boqiydir!» deb jangni davom ettirganlar ham bor edi. Ana shunday alamli, fojiali 

damlarda ham hazrati Umar (r.a.) Rasuli akramning (s.a.v.) yonlaridan jilmadi, u zotni 

jon-jahdi bilan dushman hamlasidan himoya qildi. 

Ammo mushriklarning yetakchisi Abu Sufyon hanuzgacha hazrati Muhammadning 

(s.a.v.) o‘lik-tirikliklarini bilolmay garang edi. U shubhasini yo‘qotish uchun Islom 

qo‘shinlari tomon qichqirib, uch bora «Oralaringda Muhammad bormi?» deb so‘radi. 

Rasuli akram (s.a.v.) ogohlantirib qo‘yganlari uchun musulmonlardan hech kim unga 

javob qilmadi. Shunda Abu Sufyon ayni tarzda Abu Bakrni (r.a.) so‘radi. Yana javob 

ololmadi. Keyin Umarni (r.a.) so‘radi. Bu gal ham hamma jimligini ko‘rib, u sevinib 

ketdi: «Demak, bularning uchovi ham o‘libdi, g‘alaba biz tomonda ekan!» 

Boyadan buyon g‘azabidan to‘lg‘onib o‘tirgan hazrati Umar (r.a.) bu gapni eshitib, 

chidolmay qoldi. Bor ovozda Abu Sufyonga qarab qichqirdi:  

– Tovushingni o‘chir, ey Allohning dushmani! Bu odamlarning hammasi tirik, mana 

qarshingda turishibdi! 

Abu Sufyon Umarning gapidan biroz talmovsirab qoldi. Dushmanlarining tirik ekanidan 

hafsalasi pir bo‘lgani uchun Ka’badagi eng katta butlarini eslashdan o‘zga iloj topolmadi: 

– Oliy bo‘l, Hubal! Aziz bo‘l, Hubal! 

Bunga javoban esa hazrati Umar (r.a.) Rasuli akramning (s.a.v.) amrlari bilan 

shunday dedi: 

– Alloh a’lo va ajall! (Alloh - eng jalil, eng ustun!)  

Abu Sufyon ham jim turolmadi:  

– Bizning Uzzoimiz bor, sizniki yo‘q!  

Hazrati  Umar (r.a.) ham bo‘sh kelmadi: 

– Alloh bizning mavloimizdir, sizniki esa yo‘q! 

– Jang navbati bilan, g‘oliblik navbati bilan. Bugun biz Badrning intiqomini oldik! – 

dedi Abu Sufyon bolalarcha g‘ururlanib. 

---

Haq hamisha g’olib (Umar al-Foruq). Ahmad Muhammad