Microsoft Word qaynona ahmad lutfi lotin ziyouz com doc

* * * 

---

Qaynona (roman). Ahmad Lutfi Qozonchi 
www.ziyouz.com kutubxonasi 
67
Yusuf afandi aytganidek, Mahmud og‘a qiznni «Yaxshi bir oilaga» tushishiga sababchi bo‘lgan 
birodarini duo qildi. Hurmati yanada ziyoda bo‘ldi. Goh Mustafoga, goh Munavvar xonimga nisbatan 
qizlariga ko‘rsatayotgan insoniy muomalalari uchun ko‘nglida mehr-muhabbat uyg‘ondi. 
Bir kun uyda xotini bilan suhbatlashayotib, gap Aminaning bir necha kun kelib uyda turishiga 
taqaldi. Onasi istardi buni. Bir-ikki kun ko‘z oldida bo‘lishini istardi: 
— Mustafoga aytsangiz, bir-ikki kun keltirib qo‘ysa, — dedi. Og‘aga bu fikr ma’qul kelmadi. 
— Nima qilarding, onasi, bu yerda turishidan bir foyda yo‘q. Uyida bo‘lgani yaxshi-ku. Uzoq 
emas, xohlaganda borib ko‘rasan. Haftada bir kelib turibdi. Xudoga shukr, shikoyat-hasratga o‘rin 
yo‘q. Erining uyiga ko‘ngli ilisin. 
— Otasi, u yer uyi-yu, bu yer uyi emasmi? Nega unday deysiz? 
— Shuning uchunki, Aminaning uyi bu yer emas. Bu yer ota-onasining uyi. Endi o‘sha yerda 
yashaydi, kun kechiradi, bu yerga faqat mehmon bo‘lib keladi. Biz uchun odatiy mehmonlardan emas, 
o‘z qizimiz sifatida keladi. Lekin uni tunab qolishiga ko‘ndirish uchun harakat qilma. 
— Sizning qizingizga mehr-muhabbatingiz bormidi? 
— Men qizimni yaxshi ko‘raman. Lekin uni qanday yaxshi ko‘rishimni bilmaysan. Mehr-
muhabbat seningcha, bir xil bo‘lsa, menimcha yana boshqacha. Uch yoshli qizaloqni suyganday jonim, 
jigarim qilib erkalashimniistayman. Og‘a xotinining ko‘ziga bir qarab, davom etdi: — Men qizimni 
juda yaxshi ko‘raman, ammo qalban yaxshi ko‘raman. Masalan, uning bu yerda turishidan ko‘ra, 
erining uyida turishini istayman. Men uchun muhimi bu yerga kelib olishi emas, balki eri, qaynonasi 
bilan yaxshi yashashidir. Xudoga shukr, tinch. 
Mahmud og‘a gapining so‘ngida xotiniga Aminani tunab qolishga majbur qilmasligini uqtirdi. 
Faqat bu suhbatdan Aminaning xabari yo‘q. 
* * * 
To‘ydan so‘ng oylar o‘tdi. Shu kunlarda Aminaning ko‘zi yorishi kutilmoqda. Bir payshanba 
oqshomi xuftonni o‘qib yotdilar. Yarim kecha. Amina yengilroq sanchishdan uyg‘ondi. «Bismilloh»ni 
aytdi. Sanchish davom etmadi. O‘tib ketdi. Amina yana uxlash uchun ko‘zlarini yumdi. Endi uyquga 
ketay deganida ikkinchi sanchiq turib, ko‘zlarini ochishga majbur bo‘ldi. Shundan so‘ng Amina 
uxlolmadi. Mustafoni uyg‘otib onasini chaqirishini aytdi. 
Mustafo bomdodni o‘qib uyga qaytganda, onasi uni ochiq chehra va mamnunlik bilan kutib oldi: 
— Muborak bo‘lsin, bolam, o‘g‘illi bo‘ldik. Beadad shukr, Alloh shu kunlarga yetkazdi, — dedi. 
Bir kun o‘tgach, Mustafo onasidan so‘radi: 
— Ona, nevarangizga qanday ism qo‘yasiz? 
— Munosib ko‘rganingni qo‘y, o‘g‘lim. Onasi bilan kelishib yaxshi bir ism topib qo‘yinglar. 
— Bu uyda bizning aytganimiz bo‘ladimi? 
— Bo‘lmaydimi, o‘tlim? Juda bo‘ladi. Xudoga shukr uylanding, farzandli bo‘lding. Uyning 
boshlig‘i sensan. 
— Xo‘p; men ismqo‘yish haqqimizni sizga bag‘ishlayman, ona. 
— U holda, shu to‘rt ismdan birini tanlang: Ahmad, Ibrohim, Abdulloh, Nuriddin. Bulardan qaysi 
birini qo‘ysangiz ham mening aytganim bo‘lgan bo‘ladi. 
— Endi Aminani bir ko‘rib chiq. Go‘dakka Abdulloh deb ism ko‘yildi.