Microsoft Word shaytanat2 ziyouz com doc
Download 0.8 Mb. Pdf ko'rish
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
113 Manzura eshitganlarini bir oz yumshatib aytishga harakat qildi. To so‘nggi so‘z tilidan uchgunga qadar azoblandi. Yuragi tuzoqdagi qush kabi potirladi. Agar uni birov bo‘g‘sa yoinki bo‘g‘izlasa, bunchalik azoblanmagan bo‘larmidi... Bunaqa ahvolda ayol kishining suyanadigan tog‘i — yig‘i bo‘ladi. Ammo Manzura yig‘lashga eridan qo‘rqdi. Gapira turib dam-badam eriga xavotir bilan mo‘ltillab qarab qo‘ydi. Gapirib bo‘lgach, qochib chiqib ketgisi keldi. Nailojki, bunday qilolmadi. Endi erining so‘zini, hukmini tinglashga majbur edi. Hukm Manzura kutmagan holda, birgina so‘zdan iborat bo‘ldi: — Ahmoq! Erining ovozida titroq sezib, Manzura cho‘chidi — bu yaxshilik alomati emas... — Jon achchig‘ida aytdi-da, — dedi qizini oqlashga harakat qilib. — Hamma gapi yolg‘on, alamidan aytib yubordi. — Sen ahmoqsan! — dedi Asadbek ovozini ko‘tarib. — Shu gapni aytgunicha indamay turdingmi? Urib, og‘zini yorib yubormadingmi? — Voy, adasi... Manzuraning gapi chala qoldi. Asadbek shu paytgacha qilmagan ishini qildi — choyi sovib ulgurmagan piyolani olib, xotiniga qarab otdi. Jaholat bilan piyolani qo‘lga olganida qandaydir g‘oyibona bir ovoz «bunday qilma!» deganday bo‘ldi. Ammo piyolani otish uchun qo‘lga olgan, demak, otmog‘i lozim edi. Ayni chog‘da, g‘oyibona ovoz hukmidan ham qutula olmadi — mo‘ljalni atay buzdi. Piyola Manzurani yonlab o‘tdi-da, deraza tokchasiga tegib, sindi. Manzura qo‘rquvdan sapchib, o‘rnidan turdi. — O‘tir! — deb baqirdi Asadbek. Manzura endigi bo‘ladigan hukmni, yoki harakatni kutib, titroq barmoqlarini dasturxon popugi ortiga yashirib o‘tirdi. — Qizing to‘g‘ri erinikiga boradi. Gapni chuvalaydigan bo‘lsa o‘zim osaman uni! Manzura eriga qaradi. Qo‘rquvdan javdirayotgan ko‘zlarida «Kimni, kuyovingiznimi yo qizingiznimi?» degan savol muhrlangan edi. Asadbek bu savolni uqdi: — Qizingga tayinla, qadamini bilib bossin. U ko‘chadagi bir qalang‘i-qasang‘ining emas, Asabdekning qizi! Men qizimning baxtli bo‘lishi uchun hech narsadan qaytmayman. Asadbek o‘sha voqeadan so‘ng, vaqti kelsa nomus haqida gapirib qo‘yaman, deb o‘ylagan edi. Hozir aytishni ham mo‘ljal qildi. Lekin xotinining ahvoliga qarab, bugunga shunisi ham yetarli, degan to‘xtamga keldi. Xuddi shu paytda Elchin telefon qildi. Qo‘ng‘iroq ovozini eshitib, Manzura o‘rnidan qo‘zg‘almoqchi edi, Asadbek: «O‘tiraver, bolalar olishadi», dedi. Manzura gap tamom bo‘ldi shekilli, deb dasturxon ustini yig‘ishtira boshladi. Bu orada boloxonadagi yigitlardan biri derazani asta chertib, ovoz berdi: — Bek aka, Hofiz akam so‘rayaptilar. Bu xabarni eshitgan Manzura eriga savol nazari bilan boqib, joyida qotdi. Asadbek o‘rnidan turib «ishingni qilaver», dedi-da, uy burchagidagi yumaloq stol tomon yurdi. Sadaf rangli telefon go‘shagini qulog‘iga tutdi-da: — Ha, Hofiz, tinchlikmi? — dedi. Elchin maqsadni bayon qilgunicha uning gapini bo‘lmadi. So‘ng: — O‘sha yerda o‘tira tursin. Hozir mashina yuboraman, — deb gapni kalta qildi. Manzura hanuz eriga savol nazari bilan qarab turardi. — Ishingni qilaver, dedim-ku! Senga taalluqli gap emas, — dedi Asadbek zarda bilan. Keyin xotinining mo‘ltillagan ko‘zlariga ko‘zi tushib, unga rahmi keldi. Picha yumshoqroq ohangda unga dalda bermoqchi bo‘ldi: — Zaynabdan ko‘ngling xotirjam bo‘lsin. Kuyoving bitta gapga ishonib ketadigan ahmoq emas. Ishonganida shu paytgacha bir narsa derdi. Telefon xabarini yetkazgan yigit ayvondan uzoqlashmay, Bek akasining amrini kutib |
