Microsoft Word shaytanat2 ziyouz com doc
Download 0.8 Mb. Pdf ko'rish
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
128 — Xafa bo‘ldingmi, komsomol? — Siz shu gaplarni aytishga uyalmadingiz, a? Men esam gapingizni eshitib, sizdan nafratlandim, bilib qo‘ying. — Sen tushunmading, komsomol. Men ishdan qochadigan odam emasman. Kurortda yurib, allergiya degan kasal orttirganman. Kasalim ot go‘ngining hidiga qo‘ziydi. Nafasim bo‘g‘iladi. Ishla, desang, ishlayveraman, bo‘g‘ilib o‘lsam, tovonimga qolasan. Otboqar rost gapiryaptimi yo yo‘qmi, degan ma’noda qarab turdi-da, ensasi qotib, nari ketdi. Zelixon savdosi pishmaganidan afsuslanib, yana bir oz o‘tirdi-da, so‘ng noiloj otxona tomon yurdi. Uch kunlik izzat-ikromdan so‘ng, u ham qishloqning oddiy faqiriga aylandi. «Endi ahvol shumi? — deb o‘yladi u. — Ertalab uyqudan uyg‘onaman, nonushta qilaman, so‘ng otxonaga borib go‘ng tashiyman, keyin uyga qaytaman, laqillab o‘tiraman... balki bir bevaga uylantirib qo‘yishar. Uni bag‘rimga bosaman, sochidan molxonaning hidi kelib turadi...» Zelixon bunday hayotga ko‘nikmagan edi. Shu yoshga kirib biron yerda qo‘nim ishlamagan, qo‘nim uy-joyi bo‘lmagan, shaharning olag‘ovuriga, maishatlariga, dimog‘i juvonlardan taraluvchi yoqimli hidlarga o‘rgangan odam uzoq tog‘li qishloqning osoyishta hayotiga ko‘nika olarmidi? Vatan tuyg‘usi, Vatan mehri degan tushunchalar endigina uyg‘onayotgan odam bir dumalab boshqa insonga aylana olarmikin? Otxonadagi «mehnat faoliyati»ning beshinchi kuni otboqar unga «marhamat» ko‘rsatib, otlarni qashlab qo‘yishdek mas’uliyatli vazifani topshirdi. Zelixon qashqa bilan muomalasini endigina boshlagan paytda otxona hovlisiga oq «jiguli» shitob bilan kirib keldi-da, maydonchada keskin burilib, to‘xtadi. Zelixon odatiga ko‘ra sergaklanib, o‘zini otning panasiga oldi. «Jiguli» haydovchisi mashinadan tushib, hushtak chaldi-da, u tomon qarab «bu yoqqa kel», degan ma’noda qo‘l siltadi. Zelixon xuddi o‘zini panaga olmaganday, mashina kirib to‘xtaganini sezmaganday ishini davom ettiraverdi. — Zelya! — deb baqirdi haydovchi, yana cho‘zib hushtak chalib, — Zelya deyapman! Karmisan?! Zelixon o‘girilib, unga qaradi. Keyin qashlag‘ichini tashlab, mashina tomon yurdi. Mashinaga yaqinlashishi bilan orqa eshik ochildi. — O‘tir, — dedi haydovchi qo‘rslik bilan. Zelixon uning amriga so‘zsiz itoat etdi. Haydovchi joyiga o‘tirib, mashinani yana shitob bilan joyidan qo‘zg‘otdi. Otboqar nima voqea yuz berganini idrok etolmay ham qoldi. Zelixon orqa o‘rindiqda o‘tirgan qora ko‘zoynakli yigitni bir qarashda tanidi — Moskvada Xongirey yonida ko‘rgan edi uni. Qora ko‘zoynakli yigit unga qo‘lini uzatib ko‘rishdi-da: — Akademik amaliy mashg‘ulot bilan band ekanlar-da, a? — deb piqillab kuldi. «Kecha kelganingdami, akademikning go‘ng tashiyotganini ko‘rib, esing og‘ib qolardi». Zelixonning xayoliga shu gap keldi, tili esa boshqani aytdi: — Ha. Darvin degan shogirdim «odam mehnat qilib turmasa yana qayta maymunga aylanib qoladi», degan ekan. Bir otboqar misolida shu nazariyaning isbotini sinayatuvdim. — Zelixon shunday deb kiborona jilmaydi, keyin jiddiylashib so‘radi: — Xongirey tinchmi? Nega meni yo‘qlab qoldi? — Xongirey tinch. Ammo sen tinch emassan, — dedi yigit. — Farg‘onada ishkaling chiqibdi. — Qanaqa ishkal? — Kimlarni o‘ldirmoqchi bo‘lding? |
