Microsoft Word shaytanat3 ziyouz com doc
Download 0.83 Mb. Pdf ko'rish
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
132 odamni qo‘y. Yursa — birga yursin, yotsa — birga yotsin. Har bir nafas olishi kuzatuvda bo‘lsin. — Shu ehtiyotkorliging menga yoqmayapti, — dedi Kesakpolvon. — Axir odam ichketar bo‘lib o‘lib qolishi ham mumkin-ku? Birov axlatini titib, sening izingni toparmidi? — Kerak bo‘lsa juda topadi-da! Lekin mening izimni emas, sening achib-bijib ketgan ahmoq miyangni topadi. Keyin «Shu ahmoq miyani yeb zaharlanibdi», deb qo‘ya qoladi, — dedi Asadbek jahl bilan. Ularning maslahati pishmay turib, eshik qiya ochildi-da, boloxonadagi yigitlardan birining boshi ko‘rindi: — Xo‘jayin, bir odam so‘rayapti, — dedi u aybdor bola kabi dovdirab. — Kim ekan? — dedi Kesakpolvon zarda bilan. — Avval kimligini bilib, keyin kelmaysanmi, s-so‘tak! — Kimligini bildim, aka: Maskovdan kelibdi. Xongir degan odamdan salom olib kelganmish. Xongirning kimligini xo‘jayin bilarkanlar... Xongireyning nomini eshitib, Asadbek bilan Chuvrindi bir-biriga sirli ravishda qarab oldilar. Moskvadagi uchrashuvdan bexabar Kesakpolvon esa ensasi qotib so‘radi: — Kimdan deding? — Xongirmi... Gapiga yaxshi tushunmadim. Tilidan o‘risga o‘xshamaydi. Gurzinmi deyman... — Bir o‘zimi yo sherigi bormi? — deb so‘radi Chuvrindi. — Bitta o‘zi keldi. — Chaqir, kirsin, — dedi Asadbek. Chaqirilmagan mehmonni Asadbek ham, Chuvrindi ham darrov tanidilar. Moskvadagi uchrashuvda Xongirey yonida turgan, artistlarday o‘ziga bino qo‘yib kiyingan, qaldirg‘och mo‘ylovli bu yigitni ehtirom bilan kutib olib, to‘rga o‘tqizdilar. — Qalay, Xongirey sog‘-salomat yuribdimi? — deb so‘radi Asadbek. — Ollohga shukr, — dedi mehmon. — Xongirey senga-da salomlar yubardi. O‘zing nechuksan? Sog‘misan, qardosh? Uning yosh bo‘la turib sensirashi uchovining g‘ashlarini keltirgan bo‘lsa-da, sir boy berishmadi. Nozikroq odamlar bilan Asadbekning o‘zi gaplashardi. A’yonlar u yoki bu masalaga ko‘z qarashlari bilan munosabatlarini bildirib turishardi. Bu safar ham an’ana buzilmadi. — Qo‘ng‘iroq qilganingda kutib olardik, Xongireyning odami biz uchun aziz mehmon, — dedi Asadbek uning savollariga javob bermay. — Kelib-ketib yurgan yerim. Bu joylar o‘z uyimday bo‘lib qolgan. Seni bezovta qilmoqning hojati yo‘qtur. — Qanday yumush bilan kelding? Balki yordamimiz tegar? — Yordammi? E, yo‘q, qardosh menga yordam kerakmas. Kerak bo‘lsa, bizlar senlarga yordam berishimiz mumkin. Men bu yerga Xongireyning ukasini ko‘rgani kelgan edim. Sen uni taniysan — Hosil. Uyida yo‘q, ofisida yo‘q. Safarga ketgan emish. Sen bilmaysanmi? Qaerga ketgan? — U shunday deb Asadbekka sinovchan tikildi. Asadbek undan nigohini olib qochmadi, tik qaraganicha kiprik qoqmay javob berdi: — Uning o‘z kallasi, o‘z oyoq-qo‘li bor, istagan tomoniga bora beradi. Mendan so‘rab o‘tirmaydi. — Sen uni yaqin orada ko‘rmadingmi? — Yaqin orada ko‘rmadim. — Eslab ko‘r-chi, qachon ko‘rgan eding? — Sen Xongireyning odamimisan yo prokurormisan? — dedi Asadbek kinoya bilan. U shu tarzda mehmon izzatini bilmayotganini ma’lum qilib qo‘ymoqchi edi. Mehmon bu |
