Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc
Download 5.08 Kb. Pdf ko'rish
|
Shaytanat 4- kitob (2)
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
118 xilxonasi ekan, asli. — Kim ekan, yerning egasi? — Bu safar Asadbek ovozida qahr zohir bo‘ldi. — Suhrob ota deyishdimi? — Nima? Pochtachimi? — Unisini bilmadim... bir hafta bo‘ldiyov... «Ha, o‘sha, — deb o‘yladi Asadbek. — Bu haromi, kelib-kelib shu yerga ko‘mildimi? Asadbek qabristonda ekanini unutmadi. So‘kib yubormaslik uchun tishini tishiga bosdi. Tishlarning g‘ijirlaganini sal narida turgan Jamshid ham eshitib, sergaklandi. Pochtachining qiliqlari Chuvrindiga ma’lum edi, Jamshid bilmasdi. Shu sababli xojasining nima sababdan g‘azablanganini anglamadi. Alam jomiga g‘azab mayini quyib sipqorgan odam aslida yonib ketishi kerak. Asadbek yonishga tayyor edi. Biroq, onasining ruhini qaqshatishni istamadi. «Agar bu maraz bir hafta oldin qo‘yilgan bo‘lsa, — deb o‘yladi u. — Onam bechoraning arvohlari bir haftadan beri chirqirab yotibdi ekan-da? Yo‘-o‘q... men bu marazni yo‘qotaman. Xilxona emish... Uning xilxonasi axlatxonada...» Asadbek shu qarorga kelib, yuzini burdi. Xayolini chalg‘itish maqsadida marmartosh ortidagi o‘rik daraxtiga tikildi. Onasini shu qabrga qo‘ygan yili bosh tomoniga o‘zi ekkan nozikkina niholcha yo‘g‘on daraxtga aylangan. Daraxtning tanasi bujurlashgan, taram-taram yoriqlar paydo bo‘lgan. Go‘yo bu yerdan taraluvchi sassiz nolalarni tinglayverib, alamlardan tirishib ketganday... Shoxchalardagi kurtaklar bahorga homilador bo‘lib, to‘lib turishibdi. Aldamchi iliq shabada ularning ko‘zlarini ochib yuborishi mumkin. Ayamajiz qaysi bir kavaklarda xuddi shuni kutib turibdi. Daraxtlar yayrab, gullagan onda u bir hamla qiladi-yu, bitta-bitta yamlab bu chaman gullarning jonini oladi... Asadbek nima gunoh qilib qo‘yganini anglamay dovdirab turgan go‘rkovga yana bir bor g‘azabli nigohini qadadi-da, iziga qayta boshladi. Darvoza yaqinida qimtinib turgan ayolni ko‘rib, qadamini sekinlatdi. Hali kelishayotgan mahalda bu ayol ro‘paralaridan chiqib salom bergan, Asadbek uning mungli qarashidan qandaydir sarosimani payqagan edi. «Meni kutyaptimi yo go‘rkovda ishi bormi?» deb o‘yladi u. Ayolning chehrasi tanish tuyuldi-yu, ammo qaerda ko‘rganini eslay olmay Jamshidga qaradi. Qarashdagi savol alomatini fahmlagan Jamshid: —Sharif Namozovning xotini, — deb izoh berdi. «Demak, meni kutyapti». Asadbekning sekinlaganini ko‘rgan Nasiba unga peshvoz chiqib, yana salom berdi. Asadbek alik oldi-yu, «kimsiz, menda nima ishingiz bor?» — deb so‘ramadi. — Men... Sharif akaning ayollariman... — dedi Nasiba sarosimali ovoz bilan. Bilmagan odam bu ovozni eshitib «Sharif akaning xotini bo‘lish ham katta gunoh ekan-da, a?» degan xayolga borishi tabiiy edi. Nasiba bu kishi yana «Qaysi Sharif?» deb so‘rab qolmasin, degan tashvishda darrov izoh berdi: — Vinzavodda ishlardilar... — Ha, endi tanidim, ko‘zimga issiq ko‘rinyatuvdingiz. Tinchlikmi, singlim? Qovog‘i soliq, qarashi qahrli Asadbekdan muloyim ohangdagi gapni eshitgan Nasiba sarosimadan qutuldi. — Sharif akamni Maskovdan olib kelib... shu yerga qo‘ydik, — Nasiba «Shu yerga qo‘yganimiz to‘g‘ri bo‘libdimi?» deganday unga qarab oldi. — Ie... xabarimiz bo‘lmabdi-ku? Salom-aligimiz bor edi eringiz bilan. Nega ayttirmadingiz? Asadbek bu gapi bilan riyokorlik qilmadi. U Sharif Namozovning o‘limini eshitgan, biroq kasalligi, keyin yana boshqa tashvishlari bilan andarmon bo‘lib, oilasining taqdirini unutgan edi. — Shoshib qoldik... — dedi Nasiba aybli odam ovozi bilan. |
