Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
281
yigitlaring shu yerda turishadi. Bir hafta ichida pul kelmasa, bularning o‘liklarini olib 
ketasan. Ha, olib ketasan. Bu yerga ko‘mdirmayman ularni. 
Katta boylik havasida yo‘lga chiqqan Xongirey orqasidan tepki yeb xorlangan it kabi 
Moskvaga qayt-di-yu, Kesakpolvonni chaqirtirdi.Xongireyning rejasini o‘zicha to‘g‘ri 
o‘qigan Asadbek aynan shu yerda yanglishdi: Xongirey nima gap bo‘lganini surishtirish 
uchun o‘zi kelmay, aybdorlarni chaqirtirishni ma’qul ko‘rdi. 
4 
Moskvaga shoshqich chaqirtirilganlarining boisini Mamatbey ham, Kesakpolvon, Jamshid 
ham bilishmas edi. Xongirey ularning har biri bilan alohida, alohida gaplashdi. Unga 
qadar Kesakpolvon ham, Jamshid ham zindon kabi qop-qorong‘u va zax yerto‘lada 
mahbus kabi saqlandilar. 
Jamshid o‘z vazifasini bexato bajargan edi. U polshalikning vafotidan keyingi bo‘lajak 
voqealardan bexabar edi. Keyingi ishlardan faqat Mamatbey bilan Kesakpolvongina 
xabardor edi. Shuning uchun Jamshidning boshi ustidagi gumon buluti tarqalib, 
Kesakpolvon tomonda quyuqlashdi. 
Polkovnikning tobuti yonida ham, krakovliknikida ham Kesakpolvon turgan edi. U tobut 
qopqog‘ini mahkam mixlatib, qotirib ketgandi. Ketishi bilan Tarzanning kelishi, tobut 
ochilib, qoradori olinishi, marhumning qorni avvalgiday tikib qo‘yilishini u yetti uxlab, bir 
tushida ko‘rmagan edi. Masalaga qorinni yorgan do‘xtir oydinlik kiritishi mumkin edi. 
Ammo Xongirey Kesakpolvonga bunday imkoniyat bermadi. Jamshid bilan qaytgan 
Mamatbey o‘sha odamni qidirdi. Biroq, topolmadi. 
Xongirey «Asadbekka sovg‘a», deb bir quti berib yuborgan edi. Jamshid unda nima 
borligini taxminan bilganligi uchun ko‘rsatgisi kelmadi. Lekin sovg‘a olib kelganini 
bildirdi. 
— Ko‘rsat,— deb talab qildi Asadbek. 
Jamshid uni uyga olib kirishni istamadi. Asadbek ko‘chaga chiqqach, mashina 
yukxonasini ochib, quti bog‘langan shoyi tasmani yechdi. 
Jamshidning taxmini to‘g‘ri edi — qutida Kesakpolvonning kallasi yotardi. Asadbek unga 
uzoq tikilmadi. Bir paytlar uning yuziga tupurgan lablar go‘yo alam bilan qimtilgan edi. 
Chaqchayib qolgan ko‘zlar esa go‘yo «Men o‘lmaganman, tirikman, men o‘lmayman» 
deya-yotganday edi. Asadbek bu o‘lik basharaga tupurgisi, tupurib xumordan chiqqisi 
keldi. Biroq o‘zini tutdi. Qutining qopqog‘ini yopdi-da: 
— Ko‘mdirib qo‘y, — dedi. 
— Qaerga? — deb so‘radi Jamshid. 
— Malla go‘rkovga ayt, Hosilning go‘riga qo‘ysin. 
Jamshid mashinaga o‘tirayotganida Asadbek uni to‘x-tatdi: 
— Mallaga tayinla, ko‘zlarini yumdirib, keyin qo‘ysin. 
Go‘rkov xarchand urinmasin, qotib qolgan mijjalar yumilmadi. Shundan so‘ng u ochiq 
ko‘zlar ustiga bir hovuch tuproq to‘kdi-da, lahad ustidan tuproq tortdi. 
Bu dunyoga sig‘ishmay, talashgan ikki odam bir lahadda jam bo‘lishdi... 
Bir haftadan so‘ng pochtachi Asadbeknikiga qalin xatjild tashlab ketdi. Asadbek birovga 
xat ham yozmasdi, maktub ham olmasdi. Shuning uchun ajablanib, jild-ni ochdi. Undan 
gazeta chiqdi. Yarim betga yaqin joyni egallagan maqola o‘rtasida Xongireyning rasmi 
bor edi. Yo‘g‘on harflar bilan «XX asr: Girey xonning hojatxonada o‘ldirilishi» deb 
sarlavha qo‘yilgan maqola «O‘tgan kuni Moskvada «Xongirey» nomi bilan mashhur 

---

Shaytanat (4-kitob). Tohir Malik