Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
36
olmadi. O‘z jonini garovga qo‘yib ustozini saqlab qolmog‘i mumkin edi, ammo bunday 
qilmadi, yuragini moy kabi o‘ragan xudbinlik bunga yo‘l qo‘ymadi. 
Birinchi xiyonatni ko‘pchilik sezmay ham qoldi. Zelixon o‘ldirilgach, uning ruhiga ham 
xiyonat qildiki, buni boshqalar ham payqashdi. Birinchi galda Baygildin fahmladi. 
Baygildin o‘sha Pskovdagi qamoqda Xongireyni Zelixondan «qabul qilib olgan» o‘g‘ri edi. 
Banklar bo‘yicha «mutaxassis» hisoblangan Baygildin qamoqdan keyin ham Xongirey 
bilan birga bo‘ldi. Mustaqil ishlashni yoqtirmaydigan Baygildin oqibatda Xongireyning 
o‘ng qo‘liga aylandi. 
Mayda o‘g‘irliklar barham topib, Xongirey qulochini kattaroq ota boshlaganda 
Baygildinga ish ham qolmadi. Ammo Xongirey uni yolg‘izlatmadi, Baygildin 
«maslahatchi» martabasida yuraverdi. Baygildin beradigan maslahatlari havoga uchib 
ketishini, Xongirey o‘z bilganidan qolmasligini bilsa ham uni tashlab ketmadi. 
Shogirdning Asadbekka osilayotganini fahmlagan Baygildin avvaliga indamadi. 
Asadbekning o‘g‘illari hibsga olinganidan so‘nggina aralashmoqlikni ma’qul ko‘rdi. 
Mamatbey kirib Asadbekning o‘g‘illari rayon militsiyasining qamoqxonasida o‘tirishganini 
ma’lum qilgach: 
— Kelishganimizdek, ertagacha kutamiz. Asad kelsa keldi, kelmasa o‘g‘illarini 
Lefortovoga o‘tkazib yuboraveramizmi? 
— Shoshilma,— dedi Xongirey esnab, — sen o‘zbeklarni yaxshi bilmaysan. O‘lar joyda 
bo‘lsa ham yetib keladi. O‘zbekning ko‘ziga joni emas, bolasi ko‘rinadi. Mening ko‘nglim 
to‘q. Shu bir-ikki kun ichida Asadning masalasi hal bo‘ladi. 
— O‘g‘illaridan qaysi biri?.. 
— Aytuvdim-ku? Bo‘shangrog‘i qolsin, otasiga o‘xshaganini tinchitasan. 
— Bittasi aeroportda g‘alva ko‘tardi. Jangariroq ekan. 
— Ana, hukm tayin ekan-ku? — Xongirey bu safar obdon kerishib, esnadi. — Nima balo, 
lanjlik tarqamayapti-ku? 
— Konyak quyaymi? — dedi Mamatbey o‘rnidan turib. 
— Yo‘q, sen chiqib ayt, achchiq qahva berishsin. 
Mamatbey eshikni qiya ochib buyruqni yetkazgach, yana Baygildin yoniga o‘tirdi. 
— Xon, — dedi Baygildin, — Sen Zelyani unutdingmi? 
Xongirey unga qarab qo‘ydi-yu, javob bermadi. Baygildin ham javobga mushtoq 
bo‘lmagan odamday boshqa gap qo‘shmadi. Savol Xongireyga yoqmadimi, demak 
javobdan umid qilmaslik kerak. Savolni ikkinchi bor qaytarmoqqa hojat ham yo‘q. 
O‘n oltidan endigina oshgan durkun qiz ishva bilan olib kirgan qahvadan uch-to‘rt 
xo‘plagach, Xongirey ustoziga qaradi. 
— O‘zbeklarga qo‘l ko‘tarishga haqqim yo‘qligini bilaman. Chechenlarga non berganlarga 
qo‘l ko‘tarsam, Zeli og‘amning ruhi chirqiraydi, shuni aytmoqchimisiz? 
Bu gap Mamatbeyga ma’lum edi, shu bois hojasini quvvatladi: 
— Ular o‘yin qoidasini buzdilar, jazosiz qoldirib bo‘lmaydi. 
— Sen to‘g‘ri gapir, jazolamaymiz, tarbiya qilamiz, — Xongirey shunday deb oyoqlarini 
pastqam stol ustiga qo‘yib, chalishtirib oldi. 
Baygildin shogirdining o‘zi tomon uzatilgan oyoqlariga e’tibor bermadi, ko‘ngli ham 
og‘rimadi. Odob degan tushunchadan yiroq bo‘lgan olam uchun bunday o‘tirish nima 
ekan, agar Xongirey shu tomon qarab tahorat ushatsa ham parvoyiga kelmagan bo‘lardi. 
Chunki bunda yosh emas, martaba muhimroq. 
Baygildin shogirdini ogohlantirish bilan vazifasini ado etgan hisoblab, gapni 
chuvalashtirmadi. Xongirey esa o‘ng bilagidagi soatga qarab, yana esnadi-da: 
— Ponchikni soat nechaga aytgansan? — deb so‘radi. 
— Vaqt bo‘ldi, kelgandir, — dedi Mamatbey. 

---

Shaytanat (4-kitob). Tohir Malik