Microsoft Word vijdon azobi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
22
hatoyimni har doim ko'z oldingizda tutishingizni istayman. Men hozir shifohonadaman, 
tutqun ayollar bo'linmasida.
Ota-onadan ayrilgan... o'z yaqinlarini yo'qotgan aynchli ahvoldaman. Ruhiy 
azoblarimni eng qisqa tarzda bayon qildim. Inshaalloh, men chekkan jazo va vijdon 
azobi ko'pchilikka ibrat bo'lur. Hatolardan saqlanur.
Sizlarga Allohning salomi bo'lsin! 
ALLOHDAN TOPARSAN NILOY 
Niloy og'ir va chuqur "Oh!"tortib yonimga cho'kdi. Yozadiganlaringni diqqat bilan yoz. 
Mahkamadan chiqishim bilan gazetachi mendan intervyu oldi, lekin hammasini 
yozmadi... Sen yoz, men sendan o'sha kitobni olib, ularga pochta orqali jo'nataman. 
Qanday boshlashni bilmayapman. Men Bursalikman. Bursaning yahshi joylarida o'sdim. 
Otam kimligi noma;lum musulmon edi. So'zda musulmon, ammo marhamatsiz edi. 
Onamni ko'p ursa-da, bizni yahshi ko'rardi. Lekin onamizga zulm qilyapti deb undan 
nafratlanardik. To'qqiz yoshga kirganimda, meni Ustoz huzuriga yubordilar. Ustozga 
borayotib hayollar surardim:ustoz bizga masalalar aytib beradi, men ba darslarni 
o'zlashtirib, qoyillatib javob beraman, shunda Ustoz "ofarin" deb qo'yadi, onam 
borsalar:"qizingiz juda harakatchan", - deb maqtaydi. Tushlarimda ustozni ko'rardim. 
Lekin bu hammasi hayol edi. Aslida u biror marta ham boshimni silab "ofarin" demadi. 
Endi anglayman-ki, biz 150talabaning qay biriga ulguradi. Lekin bola buni o'ylamaydi, 
mehr-muhabbat va iltifot kutadi. Men o'qishdan sovudim. Oradan o'tgan yillar meni 
dindan uzoqlashtiedi. Endi ota-onamdan yashirib g'alati romanlar o'qirdim. Bo orada 
men 14 yoshga kirdim. Meni opamning uyiga yuborishdi. Opamning uy ishlarini qila 
boshladim. Pochcham:"Ofarin sen opangdan ko'ra yahshiroq ish qilar ekansan", - 
degach, men yanada ko'proq harakat qila boshladim. "Bundayligingni bilganimda seni 
olgan bo'lardim", - dedi pochcham bir kuni, o'shanda bolalik emasmi, ko'nglimda 
allaqanday narsalarni his qildim. Uni ishq deb o'yladim. Oshiq bo'ldim. To'g'rirog'i, 
yoshlik hayajonini oshiqlik deb hisobladim. Endi uyga kelmasdim. Opam buni sezib, 
rashk qildi. Pochcham bilan yashirin ko'risha boshladik. Albatta yosh qizaloqni aldash 
oson emasdi. O'sha kunlari berilayotgan Dallas filmida qaynsinglisi bilan yashirinha 
hayot kechirgan qismni tomosha qildik. O'sha kecha u oshhonaga kirib keldi. 
"Ko'rdingmi, men o'sha pochchachalik ham bo'lmadimmi? "dedi. Opam tug'ruqhonada 
edi. Pochcham nomusimga tajovuz qildi. Homilali bo'lib qoldim. Ota-onam hildi. "kimdan 
bu? " deyishdi. Ilgaririoq gaplashib yurganim Irfonni aytdim. Otam uni sudga berdi. Biz 
gaplashib yurganimizni ko'rganlarni ham guvoh qilib ko'rsatishdi. Sud ishlari davom etib 
yurganida homilam tushib qoldi. Hech kimga aytmadim. Ikki oydan keyin nomusimga 
tajovuz qilishda ayblanib Irfon yetti yilga qamaldi. Oh!Sudda qanday yig'ladi. Menga 
ovozi boricha baqirib:"Suyuqoyoq, sotqin! Meni xo'rlab, tuhmat qilding! Sen ham hor 
bo'l, iloho, tuhmatga uchra!"dedi. Qanchalar uyaldim. lekin to'g'risini ham aytmadim. 
Oylar o'tdi. Vijdon azobi ulg'aydi. Tog'lardan katta va og'ir bo'ldi bu dard! Onamga 
aytdim:"Ona chidayolmayman, nima maslahat berasiz? " dedim. "Obro'yimiz to'kiladi, 
opangni oilasi buziladi", dedi onam. Bir yosh, pok yigitning hayotiga ahamiyat bermay, 
onam qizini uning oilasini o'ylardi. Buni aytsam:"Irfon nega seni olmadi? " deb vijdonini 
himoya ostiga oldi. Holbuki, Irfon meni qanday olsin, men unga tuhmat qilgan bo'lsam. 
"Qamoqda chirimoq - bu qizga uylanmoqdan yahshiroqdir. Men bu fohishaga uylansam 
jinoyat qilgan bo'laman, Hokimbey" degan edi sudda.
Nomussiz pochcham hanuz menga sevgidan lof uradi. Vijdon azobini tortmaydi. 

---

Vijdon azobi. Amina Shanliko’g’li