Мир аммон деҳлавий чор дарвеш қиссаси

I улом мени йигит турган хонага олиб кирди. Уни 
кўриб, сллом бердим. Ўтиришга ишора қилган эди, одоб 
билан чордона қурдим. Кўриб, кўзимга ишонмадим, у 
мард йигит бир ўзи маснадда ўтирибди, олдида заргарлик 
асбоблари ётибди. У ҳозир зумраддан қандил ясаб қўйган 
:жлн. Йигитнинг ўрнидан турар вақти етганда атрофида 
нлрпона 
бўлиб 
юрган 
ғуломлар 
хоналарга 
кириб 
яшириниб олишди. Мен ҳам қўрқувдан юрагим ёрилгу- 
дай бўЛиб, бир бурчакка бекиндим. 
Йигит ўрнидан 
туриб, уйдаги ҳамма эшикларни беркитди-да, бог этагига 
кетди. Бориб, ўзи минадиган ҳўкизни савалай бошлади. 
Ҳўкиз шундай даҳшатли бўкирдики, юрагим ҳинидан 
чиҳиб кетаёзди. Кўрҳа-писа эшикни очиб, боҳҳа чиҳдим- 
да, бир дарахт орҳасига яшириниб, йигитнинг ишини 
кузатиб 
турдим. 
У 
ниҳоят 
ҳўлидаги 
таёқни 
ерга 
итҳитди-ю, қулфлоғлик бир хонанинг эшигини очиб, 
ичкари кириб кетди. Сўнг тезда қайтиб чиҳиб, ҳўкизни 
силаб-сийпаб, пешонасидан ўпди, олдига хашак солди. 
Лен дарров орқамга қайтиб, ҳалиги бурчакка яшириниб 
олдим. Йигит уйнинг ҳамма эшикларини очган эди, 
ғуломлари чиҳди.
— Дарвеш ҳани?— деб сўради йигит ғуломларидан.
Мени, йўҳлаётганини эшитиб, югуриб олдига бордим.
— Ўтир,— деди у амирона.
Мен таъзим қилиб ўтирдим. Дастурхон ёзилди, бако- 
вул турли-туман овҳат келтирди. Йигит овҳатга ҳўл 
узатар экан, мени ҳам таклиф этди. Еб-ичиб бўлгандан 
кейин ҳўлимизни ювдик. Йигит ғуломларига ухлаш учун 
рухсат бериб юборгач, хонада иккимиздан бўлак ҳеч 
ким қолмади.
— Эй,