Reja: Sharq xalqlarining ilk falsafiy fikrlari

2. Mintaqamizdagi dastlabki falsafiy fikrlar
O’rta Osiyo jahonning ilm-fan, falsafa, din, adabiyot va san’ati qadimdan rivojlangan, tarixi nihoyatda boy mintaqalardan biridir. Ko’plab hujjatlar, muhim og’zaki va yozma manbalar, turli asori-atiqa obidalaridan ma’lum bo’lishicha, Dneprdan Oltoygacha bo’lgan, jumladan, O’rta Osiyoda skiflar, Kaspiy orti tekisligida massagetlar, ulardan sharqda esa saklar, so’g’dlar, baktriyaliklar, xorazmiylar, parkanaliklar yashaganlar. Ular bir necha ming yillar ilgari sug’orishga asoslangan dehqonchilik hamda chorvachilik, ovchilik-baliqchilik bilan shug’ullanganlar.
Hozirgi tojik, o’zbek, turkman ajdodlarining sug’orma dehqonchilik madaniyati shu qadar rivoj topganki, hatto birgina Araks (hozirgi Amudaryo) havzalarida juda ko’plab sun’iy sug’orish inshooatlari qazilib, cho’l va sahrolarga suv chiqarilgan. Shu tariqa moddiy va ma’naviy qadriyatlar yaratilgan. Ajdodlarimiz yashagan hududlarda qadimdan xilma-xil madaniyat o’choqlari tarkib topgan va rivojlangan.
Miloddan avval III-ming yillikda mintaqamizning markaziy va shimoliy hududlarida qishloq xo’jaligi bilan birga hunarmandchilik, konchilik, mis va temir eritish, metallardan har xil harbiy va mehnat qurollari yasash, kemasozlik, tikuvchilik, binokorlik, zargarlik ham taraqqiy eta boshlagan. Sug’diyona, Baqtriya, Xorazm kabi davlatlar, Toshkent, Xiva, Marokand (Samarqand),
Kiropol (hozirgi O’rtatepa) va boshqa shaharlar paydo bo’lgan. O’rta Osiyo xalklarining buyuk madaniy muvaffaqiyatlaridan biri yozuvning ixtiro qilganligi bo’ldi. Yozuvning ixtiro qilinishi, inson bilim doirasi va dunyoqarashining kengayishi va chuqurlasha borishiga xizmat qilgan.
Avlodu ajdodlarimizning hayoti, urf-odatlari va an’analari, madaniyati, tili va tarixini badiiy-falsafiy jihatdan o’ziga xos tarzda aks ettiradigan og’zaki ijodiyoti nihoyatda boy va rang-barangdir. Miflar, afsonalar, qahramonlar to’g’risidagi dostonlar, to’y-sayillar, xalq, yig’inlari, bayramlar, safarlarda aytilgan qo’shiq va laparlar, lirik she’rlar, maqol va matallar, masal va topishmoqlar xalq og’zaki ijodiyoti madaniyatining uzoq tarixga ega bo’lgan sohalaridir. Ularning ijodkori - barcha moddiy va ma’naviy boyliklarni yaratgan xalq ommasidir.
O’rta Osiyo xalqlari og’zaki ijodiyotining eng qadimgi tur va janrlaridan biri — asotir-mifdir. Yaxshilik bilan yomonlik, nur bilan zulmat, baxt bilan baxtsizlik o’rtasidagi kurash va bu kurashda ezgulikning yovuzlik ustidan g’alaba qozonishi haqidagi g’oyalar O’rta Osiyoda vujudga kelgan miflar uchun ham xosdir.
Qayd etilishicha, yaxshilik olamiga Axuramazda yomonlik olamiga esa Axriman boshchilik qiladi. Ezgulik miflarida Mitra kishilarga nur, issiqlik, baxtsaodat baxsh etadigan, dushmanlarga dahshat soladigan, kishilarni ofatdan qutqaradigan Quyosh xudosi sifatida, Anaxita esa yer, suv va unum ma’budasi, qaxramonlarga kuch-quvvat va muvaffaqiyat baxsh etuvchi tarzda tasvirlanadi. Sharq xalqlaridagi yovuzlik, zulmat kuchlari miflarda ko’pincha dev, ajdar, jinlar qiyofasida tasvirlanadi. Bular ofat va zulmat, qabohat va razolat, o’lim va kulfat, baxtsizlik, xonavayronagarchilik, ochlik-qahatchilik timsolidir.
O’rta Osiyoda bir necha asrlar osha yuzaga kelgan mif va afsonalar insoniyat ma’naviy madaniyati taraqqiyotiga, xususan, qaxramonlik haqidagi dostonlar paydo bo’lishiga zamin bo’lib xizmat qiladi. “To’maris”, “Shiroq”, “Zariadr va Odatida”, “Zarina va Striangiya”, “Uch og’a-ini botirlar”, “Manas”, “Qaxramon”, “Malikai Husnobod” kabi qissalar, “Alpomish”, “Qirqqiz”, “Go’ro’g’li”, “Avazxon”, “Chambil qamali”, “Oysuluv” singari dostonlarda ham milliy, ham umuminsoniy ahamiyatga ega bo’lgan falsafiy g’oyalar ilgari surilgan.
Qahramonlik haqidagi dostonlar, ertaklar, rivoyat va afsonalarning falsafiy mohiyatini belgilaydigan, ularning asosiy negizini tashkil etadigan umumiy g’oya — inson uchun jondan aziz hisoblangan muqaddas dargoh — Vatanning istiqloli, erki va mustaqilligi uchun ajnabiy dushmanlarga qarshi murosasiz kurashish jamiyat har bir a’zosining oliy insoniy burchi ekanligi haqidagi fikrmulohazalardir. O’rta Osiyo xalqlarining Eron ahmoniylari bosqiniga qarshi kurashini badiiy aks ettiruvchi To’maris va Shiroq to’g’risidagi rivoyatlar aytib o’tgan fikrimizga misol bo’ladi.
To’maris haqidagi qissada massagetlar malikasi To’maris timsolida Eron bosqinchilariga qarshi kurashdagi mardligi, dovyurakligi, jasorati, donishmandligi, Vatanga sadoqati, dushmanlarga nisbatan ziyrak va xushyorligi chuqur bayon etilgan. Vatanini himoya qilish, erksevarlik, vatanparvarlik ajdodlarimizning qonqoniga singib ketganligi Shiroq to’g’risidagi tarixiy rivoyatda ham chuqur va har taraflama ochib berilganligini eslatib o’tish mumkin.
O’rta Osiyoda yashagan avlod-ajdodlarimizning falsafiy fikrlari haqida qimmatli ma’lumotlarga ega bo’lishimizda “Avesto”, “Behistun”, “Bundaxishn”, “Denkard” singari yozma yodgorliklar muhim tarixiy hujjat sifatida alohida ahamiyatga ega.
Ko’xna Xorazm zaminida bundan qariyb uch ming yil ilgari yaratilgan eng mo’’tabar, qadimgi nodir qo’lyozma — “Avesto” Amu va Sirdaryo oralig’ida yashagan ajdodlarimizning biz avlodlarga qoldirgan ma’naviy, tarixiy, falsafiy, huquqiy merosidir”. “Avesto”' ayni zamonda bu qadim o’lkada buyuk davlat, buyuk ma’naviyat, buyuk madaniyat bo’lganidan guvohlik beruvchi tarixiy hujjatdirkim, uni hech kim inkor eta olmaydi”⁵.
“Avesto”da aks etgan asosiy falsafiy g’oyalar, diniy e’tiqodning yetakchi tushunchalari tarixiy shaxs Zardusht (Zardust) nomi bilan bog’liq. Uning nomiga nisbatan din ham shunday nom bilan, ya’ni zardushtiylik deb ataladi. Zardusht, manbalarning ko’rsatishicha, taxminan miloddan avvalgi 570-yillarda tug’ilgan bo’lib, yetmish yetti yoshida ibodat qilayotgan chog’ida dushman xoinlaridan biri tomonidan orqasidan xanjar sanchib o’ldirilgan. Zardushtga qadar ajdodlarimiz turli xil diniy odatlarga e’tiqod qilib yashaganlar.
Diniy e’tiqodlarning turli-tumanligi ibtidoiy munosabatlar o’rnini sinfiy jamiyat, qadimgi quldorchilik jamiyati paydo bo’la boshlagan paytda barcha qabilalarning yagona mafkura asosida uyushishlariga allaqachonoq sharoit yetilgan edi. O’lkaning turli qabilalarini birlashtirish, ularni ilk buyuk davlatchilik g’oyasi atrofida uyushtirish zaruriyati tug’ilib qolgan edi. Ana shunday zaruriyatni tushunib yetgan ilg’or kishilardan biri sifatida Zardusht tarix sahnasida paydo bo’ldi.
Zardusht ko’p xudolik tasavvurlari, tabiat hodisalariga sig’inishga qarshi chiqib, yakka xudolik g’oyasini targ’ib qildi. Zardushtiylik dinining qonunqoidalari “Avesto”da bayon etilgan. “Avesto” kitobi eramizdan bir necha asrlar ilgari yuzaga kelgan. Manbalarning ko’rsatishicha, “Avesto” o’n ikki ming oshlangan mol terisiga oltin harflar bilan bitilgan ekan.
Abu Rayxon Beruniyning “O’tmish xalqlaridan qolgan yodgorliklar” asarida bu haqida shunday deyilgan: “Doro ibn Doro xazinasida o’n ikki ming qoramol terisiga tillo bilan bitilgan bir nusxasi bor edi. Iskandar otashxonalarni vayron qilib, ularda xizmat etuvchilarni hamda uni kuydirib yubordi. Shuning uchun “Avesto”ning beshdan uch qismi yo’q bo’lib ketdi. “Avesto” o’ttiz nask (qism) edi. Majusiylar qo’lida o’n ikki nask chamasi qoldi».
“Avesto”da o’tmish ajdodlarimizning diniy tasavvurlari, koinot va yerdagi dunyoning yaratilishi bilan bog’liq, afsona va rivoyatlar, O’rta Osiyo, Eron va Ozorbayjonning tarixi, ijtimoiy-siyosiy, iqtisodiy hayoti, geografiyasi, tabiati, nabototi, ilm-fani o’z aksini topgan. Unda qadimgi Turon o’lkasining iqlimi, suvi, hayvonot dunyosi, yer tuzilishi, sahrolari, tog’lari haqidagi qimmatli ma’lumotlar berilgan.
G’arazguylik, xasad, manmanlik, fitna-fasod “Avesto”da qattiq qoralansa, va’daga vafo qilish, ahdga sadoqat, samimiyat, xolislik, o’zaro izzat-ikrom kabi odamlar o’rtasidagi ustuvor bo’ladigan axloqiy qoidalar ulug’lanadi. “Avesto” dunyoni inson uchun sinov maydoni deb tushuntiradi.
“Avesto”da odamlarni iymonli bo’lishga, doimo pok, toza yurishga, tanani ozoda tutishga, har qanday yomon niyat va so’zlardan tiyilishga, yomon amallardan voz kechishga, nojo’ya ishlardan yuz o’girishga da’vat etadigan axloqiy qoidalar, diniy o’gitlar, falsafiy g’oyalar nihoyatda ko’p.
“Avesto”da qayd etilgan eng muhim falsafiy fikrlardan biri — insonlarni mehnat qilishga, o’z qo’llari bilan moddiy boyliklar yaratib to’q, farovon hayot kechirishga da’vat etilganligidadir. Zardushtiylikda chorvaning ko’payishiga, yaylovlarning gullab-yashnashiga yordam bergan taqdirda, tinmay mehnat qilgandagina xudoning inoyatiga noil bo’ladi, deyiladi. Zardusht xudo Axuramazdadan yer yuzidagi eng yaxshi joy qaerda, deb so’raganda u, inson qaerdaki o’ziga uy tiklab, oilasi (xotini va farzandlari)ga, podalariga o’rin ajratib bersa, yem-xashagi ko’p bo’lib, chorvasi va itlari to’q yashasa, uyda noz-ne’matlar muhayyo bo’lib, xotini va farzandlari faravon yashasa, uyda e’tiqodi sobit, olovi alangali, boshqa narsalari ham mo’l-ko’l bo’lsa, o’sha manzil, o’sha go’sha ulug’dir, muhtaramdir, deb javob beradi.
“Avesto” mehnat qilib, boylik yaratib, yangi joylarni obod qilib, qo’riq va bo’z yerlarni haydab, sug’orib o’zlashtirgan, sut, go’sht, yog’, don-dun yetishtirib jamiyat taraqqiyotiga yo’l ochib bergan, farovonlikni ta’minlagan dehqonlar, chorvadorlar, ovchilarni ulug’laydi. Unda, masalan, yerga mehr qo’yib mehnat qilish zarurligi haqida aytilgan. Kimda-kim, ham o’ng qo’li bilan, ham chap qo’li bilan yerga ishlov bersa, yerga foyda keltiradi. yer ham undan o’zining har xil noz-ne’matlarni, ziroatlarini, mo’l-ko’l hosilini ayamaydi, deyiladi kitobda.
Kimki yerga vaqtida ham o’ng qo’li, ham chap qo’li bilan ishlov bermagan, mehnat qilmagan bo’lsa, unday kimsalarga zamin: “O sen, odam, menga topilmaydigan, mehnat qilmaydigan odam! Sen haqiqatan ham tilanchilar qatorida, yot eshiklarga ta’zim qilib, abadul-abad bosh egib turajaksan! Haqiqatan ham sening yoningdan xilma-xil ziroatlarni olib o’tadilar, bu noz-ne’matlarning barchasi mehnat qilayotgan: to’q va farovon yashayotgan xonadonga nasib qiladi.
Abadul abad shunday bo’lajak!” - deb mehnatga da’vat qiladi.
Zardushtiylik dini va uning “Avesto” kitobida dunyoning moddiy asosi deb hisoblangan yer, tuproq, havo, muqaddaslashtiriladi. yer va havo shunday e’zozlanganki, havoni bo’g’ish, ifloslashtirish, hayvonlar o’ligi u yoqda tursin, odamlar jasadini ham yerga ko’mish, suvni oqizish, olovda yoqish gunohi azim hisoblangan. Marxumlar yerni, suvni, havoni zaharlab qo’ymasliklari uchun ularning jasadlarini maxsus sopol idishlarda ko’mish rasm bo’lgan.
Zardushtiylik diniga amal qilgan O’rta Osiyodagi qabilalar suvga va olovga sajda qilganlar, quyoshni ilohiy mavjudot darajasiga ko’targanlar. Xorazmda, Samarqandda olib borilgan arxeologik qazilmalar guvohlik berishicha O’rta Osiyo xalqlari Quyosh xudosi hisoblangan Mitraga, yer, suv, unumdorlik xudosi
Anaxitaga sig’inganlar.
“Avesto”da dexqonchilik bilan shug’ullanish o’n ming marotaba ibodat qilish va yuzlab jonivorlarni qurbonlikka keltirishdan afzal hisoblangan. Unda aytilishicha, ekin ekish - yerdagi yovuzliklarga barham berish demakdir. G’alla yerdan unib chiqqanda, - deyiladi “Avesto”da, - devlar larzaga keladi, g’alla o’rib olinayotganda devlar nola-faryod qiladi, g’alla yanchib un qilinayotganda, ular qocha boshlaydi, hamir qilinayotganda esa devlar mahv bo’ladi. G’allaning mo’lko’l bo’lishi, go’yo devlarning labiga qizitilgan temir bosganday ularni tumtaraqay qiladi.
Islomgacha O’rta Osiyoda buddizmning, hatto nasroniylik dinining ma’lum darajada tarqalganiga qaramay, diniy e’tiqod bobida zardushtiylik dini asosiy o’rin tutgan. Jahon dinlari keyingi 2-2,5 ming yil ichida qanchalik takomillashgan, ularning marosimlari, urf-odatlari nechog’li xilma-xillashgan, boyigan bo’lmasin, ular barchasi zardushtiylik dinining vorislari hisoblanadi.
Avval qayd etganimizdek, “Avesto” va boshqa yozma yodgorliklar qadimgi O’rta Osiyo xalqlarining tarixi, ijtimoiy-iqtisodiy hayoti, madaniyati, tili, qadriyatlari, falsafiy, axloqiy, diniy qarashlarini o’rganishda muhim manba bo’lib xizmat qiladi. Yozma yodgorliklar faqat o’tmishni tushunish uchungina emas, balki bizning bugungi kunimizning ma’naviy masalalarini hal etish, milliy istiqlol mafkurasini ishlab chiqish uchun ham foydalidir.
Miloddan avvalgi I minginchi asr hamda eramizning I-II asrlarida moniylik harakati va ta’limoti vujudga kelgan. Uning asoschisi Moniy (216—217 yy.) hisoblanadi. Moniylik zardushtiylik va xristianlikning sintezidir. Mazkur ta’limotga ko’ra, borliqning ikkita substantsiya asosini — yorug’lik, yaxshilik, ruh olami va zulmat tashkil qiladi. Moniylik ta’limoti hukmron ruhoniy zodagonlar ta’limotidan farqli o’laroq, muhim ma’naviy qadriyatlar — boshlang’ich adolat, erkinlik, mehnatga intilish kabilarni targ’ib qildi.
Ijtimoiy-falsafiy fikrlarning paydo bo’lishi, rivojlanishi va namoyon bo’lishi xususida yuqorida qayd etib o’tilganlarning hammasi ayrim tadqiqotchilarning falsafiy tafakkur Sharq xalqlarida bo’lgan emas, falsafiy ta’limot ular uchun mutlaqo yot, falsafa to’la ma’nosi bilan G’arbda boshlangan, degan da’volarining puch va tarixiy haqiqatga tamomila zid ekanligini ko’rsatib va isbotlab turibdi.