Trust and support

Рус тилидан Алишер ФАЙЗУЛЛАЕВ 
таржимаси

---

Ҳикоялар тўплами
126
МЕНИНГ УКАМ
Пак Ин Шик,
Жанубий Корея
Я
на баҳор келди. Ёмғирли 
кунлар бошланди. Тонг ҳам отибди. Баргларнинг 
шитирлашидан уйғониб кетдим. Деразадан қара-
сам, ёмғир ёғяпти. Кўзимга ёш келди. Бундан ўн йил 
аввалги ҳаётимдаги унутилмас воқеа ёдимга тушди.
Мактабдан чиққан эдим ҳамки, тўсатдан осмонни 
қора булут қоплади. Чақмоқ чақиб, ёмғир ёға бош-
лади. Самога тикилдим-да, бўғзимга йиғи тиқилди. 
Бундан бир йил олдин ёмғирли кунларнинг бирида 
дадам билан онам автоҳалокатга учраганди. Мактаб 
дарвозаси ёнида соябон тутган онам кўз олдимга кел-
ди-ю, кўз ёшимни ичимга ютдим. Бунда ёмғирнинг 
нима айби бор? Аксига олиб, жуда енгил кийинган 
эканман. Ҳеч қанча юрмасимдан оёқ кийимим сувга 
бўкди. Бир пайт синфдошим ортимдан югуриб ке-
либ: «Соябонинг йўқми? Юр, бирга кетамиз», – деди. 
Хурсанд бўлиб кетдим. Бекатгача у билан бирга етиб 
олсам ҳам катта гап. 
У билан суҳбатлашиб автобус бекатига қандай 

---

Атиргул ўғриси
127
етиб келганимизни билмай қолибман. Дўстим Дуг 
менга ҳавотирланиб қараб: «Бу ёғига қандай етиб 
оласан. Мен бир амаллайман, соябонимни олиб 
кета қол», – деди. Унга жавоб беришга эндигина оғиз 
жуфтлаган эдим, не кўз билан қарасам, бекатнинг 
олдида укам соябон ушлаб турарди. Дарси эртароқ 
тугаган укам кийимлари шалаббо бўлса-да, уйга бо-
риб соябон олиб келибди. Опа-ука елкамизни елка-
мизга босганча анҳор бўйлаб уйга қайтдик. Ёмғир-
дан унинг суви янаям кўпайганди.
Кўприкни сув оқизиб кетибди. Ваҳима босди. 
Қўрқиб кетганимдан не қиларимни билмай қолдим. 
Туфлимнинг ичи сувга тўлиб кетганидан зўрға кела-
ётгандим. Шу дам укам: «Опа, тўхтанг. Ҳеч ҳам хаво-
тирга тушманг. Аввало, мана бу оёқ кийимни кийиб 
олинг», – деб менга пойабзалини ечиб берди.
– Ундай қила кўрма! Ахир ўзинг-чи? Мен катта-
ман ва масалани ечиш менинг бурчим, – дедим.
У эса мийиғида кулганча бу ерда мен эркакман 
ва бутун оғирликни зиммамга олишим керак, деди.
Унга қараб йиғлагим келди. Қачон улғая қолдинг. 
Ота-онасизлик сени болаликдан жудо қилди. Аммо 
сўзларни овоз чиқариб айта олмадим. Укам оёқ 
кийимини ечиб берди. Ўзи эса мени опичлаб анҳор 
кечиб ўта бошлади. Мен эса унсиз йиғлардим. У ҳам. 
Лекин мени овутиш учун: «Oпа, бироз тўлишибсиз-
ми дейман. Ўтган йилгидан оғирроқсиз», – дейди ҳа-
зиллашиб. Мен ҳатто унинг ҳазилига ҳам жавоб бера 
олмасдим. Биз шу ҳолатда уйгача етиб келдик. Масо-
фа яқин эмас эди. 
Уйга келишимиз билан толиққан укам учун би-
рор егулик тайёрлашга киришдим. Шўрвани сузиб 
келсам у аллақачон ухлаб қолган экан. Устини ёпиб 
қўяётганимда укамнинг оёқлари эътиборимни торт-
ди. Улар қизариб кетганди. Ахир, тошли йўллардан 

---

Ҳикоялар тўплами
128
мени опичлаб келишни ўзи бўлмади. Оёқларини 
силай бошладим. У эса уйқусираб бирам чарчадим, 
бирам чарчадим, дерди. Оила устуни бўлишни зим-
масига олган бўлса-да, мен учун у ҳалиям кичкина, 
беғубор бола эди.
Укажон! Сен кичкина бўлиб опанг ҳақида ғамхўр-
лик қила оладиган меҳрибон укасан. Сен ота-о-
намдан ёлғиз ёдгорсан. Сени Тангри ўз паноҳида 
асрасин. Сендайин укалар сафи ортаверсин.