Trust and support

Рус тилидан Наврўза МАҲАММАДХЎЖАЕВА 
таржимаси

---

Атиргул ўғриси
179
ШАМОЛ
Рей Бредбери,
АҚШ 
Ўша кеч соат беш яримларда телефон жирингла-
ди. Декабр ойи эмасми, Томпсон гўшакни кўтарга-
нида аллақачон қоронғу тушганди.
– Алло.
– Ўзингмисан, Герб?
– Ҳа, Аллин, сенмисан?
– Хотининг уйдами?
– Уйда. Нима гап ўзи?
– Жин ургур.
Герб Томпсон гўшакни ҳотиржам тутиб турарди.
– Тинчликми? Овозинг бошқача.
– Кечаси меникига келгин.
– Меҳмон кутаётган эдик.
– Меникида тунаб қолсанг бўларди. Хотининг ўзи 
қачон кетади?
– Бир ҳафтадан кейин, – жавоб қилди Томпсон. – 
Огойода ўн кунча бўлади. Қайнонам касал, ўшанда 
сеникига бораман.
– Бугун келсанг яхши бўларди.

---

Ҳикоялар тўплами
180
– Қанийди. Меҳмон бор, кетсам хотиним нақ ўл-
диради.
– Келсанг, барибир, яхши бўларди
– Ўзи нима гап? Яна шамолми?
– Йўқ… йўқ.
– Ростини айт, шамолми? – яна тирғалиб сўради 
Томпсон. Бироз иккиланишдан сўнг гўшакдан овоз 
эшитилди.
– Ўша, шамол.
– Ойдин кеча, шамол деярли йўқ!
– Йўқ, етарлича, ана деразага бошини урди, ана 
пардаларни тортқилади. Бу етарлимасми?
– Менга қара нега ўзинг кела қолмайсан, – деди 
Герб Томпсон чароғон меҳмонхона полидан кўзини 
узмай.
– Йўқ, йўқ. Жуда кеч, кўчада мени тутиб олиши 
мумкин. Ер юткур йўл ҳам жуда узоқ. Юрагим дов 
бермайди, аммо раҳмат, ўттиз мил йўл бор-а. Раҳ-
мат. 
– Уйқу дори ичиб ёт.
– Бир соатдан бери эшик оғзида турибман, Герб. 
У ғарб тарафдан бостириб келяпти. Булутлар уюри-
дан бири ажралиб чиқди. Муқаррар бўрон туради, 
сезиб турибман.
– Бўпти, фақат уйқу дори ичишни эсингдан 
чиқарма. Ҳа, истаган вақтингда қўнғироқ қилишинг 
мумкин. Хоҳласанг бугуннинг ўзида ҳам.
– Истаган вақтда-я? – у сўради.
– Бўлмасамчи.
– Майли, қўнғироқ қиламан, аммо келсанг яхши 
бўларди-да. Йўқ, сени балога йўлиқишингни иста-
майман. Менинг энг яқин дўстимсан-ку, жонингни 
хатарга қўйишни ҳохламайман. Яхшиси, бу қийин-
чиликларга ўзим рўпаро бўла қолай. Кечир, безовта 
қилдим.

---

Атиргул ўғриси
181
– Э-э-э. Ахир дўстлармиз-ку! Ундан кўра, айт-чи, 
бугун нима қилмоқчисан? Яхшиси ўтир ва бирор 
нарса ёзишга ҳаракат қил. – Герб Томпсон меҳмон-
хона залида оғирлигини бир оёғидан бошқасига ол-
ганча. – Анави Ҳимолайингу Шамоллар водийсига 
қўшилиб барча бўрону ўрамаларингдан чалғирми-
динг. Ва қарабсанки навбатдаги чала қолиб кетган 
китобингни янги бобини тугатиб олардинг.
– Уриниб кўраман. Балки фойдаси тегар, яна бил-
мадим. Таваккал. Шунча гапимни тинглаганинг учун 
катта раҳмат!
– Ҳечқиси йўқ. Бўпти гаплашамиз. Хотиним кеч-
ки овқатга чақиряпти. – Герб Томпсон гўшакни илиб 
қўйди. Столга чўкди. Хотини унинг рўпарасига ке-
либ ўтирди.
– Аллин қўнғироқ қилдими? – хотини қизиқиб 
сўради. У бошини ирғиди.
– У учун уруш йиллари Ҳимолайда оғир кечган-
лигини биласан-ку, – деди Герб Томпсон.
– Наҳот сиз унинг ўша ғалати водий ҳақидаги 
чўпчагига ишонасиз?
– Буни шу қадар ишонч билан сўзлаб берганки.
– Гап йўқлигидан тўқиб чиқарган ҳаммасини… 
Бу эркакка ҳам ҳайронман, тоғма-тоғ юриб ҳар хил 
эртаклар ўйлаб топади-да, сўнг ўзини ўзи қўрқитиб 
юради.
– Бўралаб қор ёққан эди.
– Аслидачи?
– Ёмғир ҳам ёғиб турган… Бу ёқда дўл ҳам, ша-
мол ҳам ҳамма-ҳаммаси бирваракайига ўша водий-
да бўлган. Аллин менга жуда кўп бора сўзлаб берган. 
Роса мароқ билан айтиб берарди-да ўзиям… Қаёққа 
қарама даҳшатли булутлар гирдоби эмиш, бутун во-
дий момақалдироқдек гумбурлармиш.
– Қанақасига, – хотини ишонмай сўради.

---