Trust and support

Инглиз тилидан Улуғбек РАҲМАТОВ таржимаси

---

Ҳикоялар тўплами
194
АЙТИЛМАГАН ТУЙҒУЛАР
Фиона Гобл,
Англия
П
итер аёлни дарров таниди, у 
шундоққина ёнгинасида турарди. Кўрган заҳоти қа-
дамини тезлатди, ундан узоқлаша бошлади. Аммо 
бир-икки одимдан сўнг беихтиёр ортига ўгирилди, 
аёлга зимдан тикилди. Аввалига аёл уни пайқамади. 
У дўкон пештахтасидаги буюмларни кузатиш билан 
овора эди. Питер аёлга яқинлашди ва саломлашиш 
учун қўлини узатди.
– Салом, Аманда,– дея гап бошлади у мулойим 
оҳангда.
Питернинг тўғри иш қилаётганига ишончи ко-
мил эди. Ҳа, у тўғри йўл тутяпти. Ўтган шунча йил-
лар давомида Питер аёл билан боғлиқ ширин хо-
тиралар ичра яшади: хоҳ бекатда бўлсин, хоҳ катта 
байрам зиёфатларида бўлсин, ҳар бир учрашув, ҳар 
бир лаҳза унинг хотирасида муҳрланиб қолган.
– Питер! – аёлнинг оғзидан исмини эшитгач, 
унинг юраги тез-тез ура бошлаганини сезди.
Аёл ҳам уни кўриши билан ўша уларни илк бор 

---

Атиргул ўғриси
195
учраштирган илиқ ёз оқшомларини ёдга олди. Ўша 
пайт иккиси ҳам 18 ёш эдилар. Бепаён Клавенден 
дарёси соҳили бўйлаб сайр қиларканлар, Питер бо-
шини қизнинг кўксига қўйганча усиз бир зум ҳам 
яшай олмаслигини айтганди.
– Мени таниганингдан ҳайратдаман, – деди Питер 
аёлнинг қўлидан тутиб.
– Наҳотки? – аёл майин жилмайди. Ахир, уни 
қандай танимасин? Шунча йилдан буён хаёлидан 
кетмаган бўлса! – Бу ерга бутунлай қайтмагандирсан, 
тўғрими?
– Ҳа, ҳалиям Лондонда яшаяпман.
Аманда Питерга зимдан тикилди. Деярли ўзгар-
мабди. Сочлари ўша-ўша. Фақат елкалари бироз 
кенгайган ва юзи ҳам сал тўлишганди.
– Дафн маросимига келгандим, – давом этди Питер, 
– отам… юрак ҳуружидан…
– Ҳамдардман.
Аманда Питернинг отаси ҳақида айтганларини 
эслади: йигит 18 га тўлгунча отаси уни тинмай кал-
такларди.
– Раҳмат, – деди Питер отасига нисбатан ҳеч қан-
дай туйғуни ҳис қилмаса ҳам. У фақат онасига ачи-
нарди. Шўрлик, отаси туфайли рўшнолик кўрмади.
– Ўйлашимча, сен ҳам бу ерда яшамаяпсан? – 
сўради Питер.
– Ҳа, мен ҳам Лондондаман. Эртага синглимнинг 
тўйи, шунинг учун келгандим.
– Жуда яхши, табриклайман. – Питер 12 ёшли 
дўмбоққина қизни эслади. – Ота-онанг яхшими?
– Яхши, раҳмат.
– Шошилаётганинг йўқми?
– Йўқ, шунчаки айланиб юргандим.
– Ундай бўлса, қаҳвахонага кирсак нима дейсан?
Улар Габи қаҳвахонаси томон йўл олдилар. Ил-

---

Ҳикоялар тўплами
196
гари бу ерда икки соатлаб ўтириб суҳбат қуришар, 
кулишар, бир-бирини қўлидан тутганча келажак ор-
зулари ҳақида тўлиб-тошиб сўзлашарди.
Питер қаҳва буюрди.
– Шундай қилиб, Питер, халқаро мухбир бўл-
дингми? – сўради аёл йигитнинг саёҳат қилмокчи 
бўлган ерлари – Ҳиндистон, Марокко, Австралия 
давлатлари ҳақида эсларкан.
– Унчаликмас, хоҳ ишон, хоҳ ишонма, мен ҳозир 
судьяман.
– Касбинг ёқадими сенга?
– Ҳа, – алдади Питер, – Сен-чи, ўзинг истаганинг-
дек машҳур рассом бўлдингми?
Питер унинг чизган суратларини эслади. Йигит 
20 ёшга тўлганда Аманда ўзининг суратини чизиб 
унга туҳфа этганди. Питер суратни ҳалигача асраб-а-
вайларди.
– Йўқ, – аёл жилмайишга уринди. У берган сура-
тим ҳалиям турибдимикин, дея ўйларди. Ўзининг 
эса расм чизишни ташлаганига анча бўлди. Питер 
аёлнинг сочларига назар ташлади, бир-икки оқ ту-
шибди. Аммо барибир у гўзал эди.
– Нима билан шуғулланаяпсан, сир бўлмаса?
– Деярли ҳеч нима билан. Унчалик кўп нарсага 
эришганим йўқ.
– Демак, чизишни тўхтатгансан?
– Фақат эшик ва ромларни бўяйман, – кулди аёл.
Питер жилмайди. Аманда у билан коллежни би-
тирган йиллари кўча ўриндиқларида ўтириб расм 
чизганликларини эслади. Йигит унинг суратларини 
соатлаб томоша қиларди.
– Лондоннинг қаеридасан? – сўради аёл.
– Шимолида, ўзинг-чи?
– Жанубий қисмида. Ижарага уй олганман.
Аёлнинг ёдига тунов куни ётоғининг тагидан то-

---

Атиргул ўғриси
197
пиб олган мактублар тушди. Питернинг мактубла-
ри. Қайта-қайта ўқиб чиқди ўшанда.
– Оҳ, Питер! Мен ўша куни нега кетиб қолганим-
ни тушунмайман.
– Ҳаммаси жойида…
Питер ўша оқшомни эслади. Қиз доимий учра-
шув жойи – ўзларининг ўриндиқларига келмаганди.
– Биз ёш эдик. Бу ёшликка хос одат, – дерди Питер 
айтаётганларига ўзи ҳам ишонмай. У қизнинг уйига 
юборган хатларини эслади, Амандани қайтаришга 
уринарди. Питер ўшанда ҳаётида Амандага ўхшаган 
қизни ҳеч қачон учратмаслигини билганди.
– Сен ҳақсан, Питер. Мен энди борай…
– Тезда-я? Бугун бўшсан, деб ўйловдим.
– Ҳа-я,– аёл кўз ёшларини яширишга уринди. – 
Онамга тўй тараддудларида ёрдам беришим керак.
– Тушунарли. Балки телефон рақамимни олар-
сан.
– Майли.
Питер унга рақамини ёзиб берди. Аманда қоғоз-
чани сумкасига солиб қўйди.
– Раҳмат. Хайр.
– Хайр, Аманда…
Йиллар ўтди. Аманда тез-тез рақам йўқолиб қол-
мадимикин, дея сумкасини очиб, коғозчани текши-
риб қўярди.