Trust and support

Атиргул ўғриси
191
моқда… Ҳар бир қўлга киритган руҳ, ҳар бир тана 
унга битмас-туганмас малака ва куч баҳш этади.
– Герб, сизни кутяпмиз! – яна чақирди хотини.
– Жин урсин! – бўкириб юборишига сал қолди. – 
Бир дақиқа кутиб турсанглар, ўлиб қоласизларми? 
– ва яна гўшакка ёпишди. – Аллин, агар хоҳласанг, 
ҳозироқ ёнингга бораман! Буни аввалроқ қилсам 
бўларкан…
– Йўқ, асло. Бу кураш у билан менинг ўртамда 
кечмоқда. Сени аралаштиришни истамайман! Ях-
шиси гўшакни қўяман. Ошхонам ортиқ дош берол-
майди, деб қўрқаман. Ертўламга тушаман.
– Яна қўнғироқ қиласанми?
– Балким, агар омон қолсам. Менимча бефойда. 
Ахир мени узоқ таъқиб этди. Ва ниҳоят, охири берк 
деворга тираб олди. Сени шунча вақтингни олдим, 
Герб. Мени койима.
– Нима деганинг бу? Сен ҳеч қачон вақтимни ол-
магансан, тушундингми? Дўстим, яна қўнғироқ қи-
лишингни кутаман.
– Ҳаракат қиламан…
Герб Томпсон ўйинга қайтишга мажбур бўлди. 
Хотини ҳамон ундан кўзини узмасди.
– Аллин дўстингизнинг аҳволи яхшими? – сўради 
хотини, – маст эмасми?
– У бир қултум ҳам спиртли ичимлик ичган одам 
эмас, – ғазаб билан гапирди Томпсон, ўз жойига ўти-
раркан. – Ҳозир унинг ёнида бўлишим керак эди.
– Ахир ўтган олти ҳафта давомида ҳар оқшом 
қўнғироқ қилвериб жонга тегди. Ҳар кеча ўн мар-
тадан кам эмас. Агар уникида тунаб қолганингизда, 
бундай савдолар йўқ эди.
– У ёрдамимга муҳтож. Ўзига зиён етказиб қўйи-
ши мумкин.
– Икки кунгина олдин тунаб қолгандиз-ку, шунча 

---

Ҳикоялар тўплами
192
кўп бориш шартмикан?
– Эртага касалхонага олиб бораман. Албатта шун-
дай маҳоратли одам учун қайғули ҳол, аммо бошқа 
йўл қолмаяпти…
Соат тўққиз ярим бўлганда қаҳва тарқатилди. 
Герб Томпсон фикри-зеҳни телефонга тикилган 
кўйи қаҳвасини жимгина симирарди. Шуурида 
эса тинмай биргина савол азоб бергани берган эди: 
«Ертўлагача етиб олдимикан?». Герб Томпсон теле-
фон қошига келди-да шаҳарлараро тармоққа сим 
қоқиб дўстининг рақамига улаб беришларини сўра-
ди.
– Кечирасиз, – марказдан жавоб келди, – ҳозирча 
тумандаги алоқа узилиб қолди. Тармоқ тузатилиши 
билан улаб берамиз.
– Демак, алоқа узилиб қолган! – шанғиллади 
Томпсон. Шарақлатиб гўшакни илди-ю, ўгрилиб 
девор томон юрди. Энди илгакдан палтосини олган 
ҳам эди.
– Азизим! – дея хотини чақириб қолди. 
– У ерга боришим шарт! – шошилиб палтосини 
кия бошлади.
Аллақандай енгил нарса эшик тутқичини маҳкам 
ушлаб қолди.
Ҳамма чўчиб тушди.
– Ким эди у? – сўради хотини. Хануз алланарса 
ташқаридан эшикни тутиб турарди. Томпсон шо-
шилиб залга қайтиб келди. Тўсатдан шартта тўхта-
ди. Ташқаридан заиф қаҳқаҳа садоси эшитилди.
– Чиқиб кетишимни истамаяпти, – деди Герб. Ку-
тилмаган бир енгил ҳаяжон билан эшик тутқичини 
ўзига торта бошлади.
– Бу кулгуни бир умр эсимдан чиқаролмайман. 
Ахир бу Аллиннинг овози. Эртагача сабри чидамай 
ўзи бизникига келибди-да. Янги саргузаштларини 

---

Атиргул ўғриси
193
сўзлаб беришга нақадар ташна бўлмаса. – Томпсон 
кулгудан ўзини зўрға тийиб турарди. – Ўзи билан 
дўстларини ҳам бошлаб келган кўринади. Улар кўп-
чиликка ўхшайди…
У ташқарига чиқди.
Остонада ҳеч зоғ йўқ эди.
Аммо Томпсоннинг бундан жаҳли чиқмади. 
Унинг чеҳрасида бироз шумликка мойил қизариш 
акс этди ва кулиб юборди.
– Аллин? Ҳазилингни йиғиштир! Қаердасан? – у 
ёришиб турган ташқарига чиқди, бир ўнга, бир чап-
га қараб чақирди. – Чиқ бу ёққа!
Юзига шамол эпкини урилди. Томпсон бироз 
туриб қолди ва негадир совуқ қотаётганини ҳис қил-
ди. Остонага қайтди. Бироз қўрқув билан атрофга 
қаради. Шамол саси унинг палтоси этагини ҳилпи-
ратар, сочларини эса бетартиб тарарди. Энг қизиғи 
яна жаранглаган кулгуни эшитди. Шамол тўсатдан 
ўз йўналишини бузди. Ҳавонинг бирдан айниши 
уни лаҳзаларда чалғитиб юборди. Ва қўққисдан кўк-
ка кўтарилиб бораётганини сезди. У жуда узоқ-у-
зоқларда парвоз этаётганини олис-олислардан ҳам-
маси, денгизлар оша Селебес, Фил суяги қирғоғию 
Суматра, Горн дарасию Корноулдан Филиппингача 
шундоқ кафтдек кўриниб турарди. Кейин эса ҳам-
маси тинчиб қолди… жимжит… жимжит. Томпсон 
ҳануз ўз жойида қаққайиб турарди. Кейин эса уйга 
кирди, эшикни ёпди ва унга қадалган нигоҳларни 
кўрди. Ўзи эса кўзларини жим юмиб олди.
– Нима бўлди? – сўради хотини. Эркак индамади.