Yuraksiz fabrika Muallif: Sverre Knudsen Tarjimon: Fazliddin Raxmonaliyev ogohlantirish: Mazkur kitobdan tijoriy maqsadlarda foydalanish taqiqlanadi. Tarjimon ushbu tarjima uchun mualliflik huquqini

Yertoʻla
Minus birinchi yer osti qavatida transport do'koni bor edi. Bu yerdan katta vafli qutilari ortilgan treylerlar jo‘nab ketdi. Bu sexda ham boshqalarda bo‘lgani kabi ishchilar ko‘k rangli forma kiyib yurishardi.
Minus ikkinchi qavatda qadoqlash sexi bor edi.
Bu yerda vaflilar konveyerda yoyiladi va oq xalat, qo'lqop va qalpoq kiygan xodimlar ularni tezda qadoqlashdi. Keyin katta ochiq liftlar vafli qutilarini yuqoridagi qavatga olib chiqadi.
"Gigiena qoidalariga rioya qilish muhim", dedi Xansen-Visochansen. “Bu yerda nihoyatda toza. Har bir xodim o'z formasini yuvadi.
Marit jiddiy bosh chayqadi. Va u hayratda qoldi: u ko'p yillar davomida vafli zavodida ishlagan, lekin u hali qadoqlanmagan vafli - eng yangi, eng xushbo'y vaflilarni birinchi marta ko'rdi.
"Xamir aralashtirish zavodi", - dedi Xansen-Visochansen ular boshqa qavatdan tushar ekan. Hammasi shu yerdan boshlanadi deyishingiz mumkin.
"Tushundim", dedi Marit. “Demak, vafli shu yerda tug‘iladi.
"Hmmm", dedi bosh direktor va Maritga g'alati qaradi. Bu eng ko'p daromad keltiradigan do'kon. Ayniqsa tuxum. Tuxum qimmat, — dedi xo‘rsinib, — bir kun kelib tovuqsiz ham ishlab chiqaramiz, keyin arzonlashadi. Va biz tuxumning tabiiy shaklini boshqasiga o'zgartirishimiz mumkin. Axir, tuxum qadoqlash va tashish uchun juda noqulay ... - Hansen-Visochansen aniq g'azab bilan ta'kidladi.
Marit Os qanday qilib tovuqsiz tuxum qo‘yish mumkinligini va nega ularning tabiiy, bunday mukammal shakli direktorga yoqmasligini tushunmasa ham, bosh irg‘adi. Ammo bekorchi narsalar haqida o'ylashga vaqt yo'q edi: ular liftdan pastroqqa tushishdi va Hansen-Visochansen tinmay gapirardi. Ular xamir aralashtirish bo'limi egallagan yana ikkita qavatdan o'tib, vafli pishirilgan polga tushishdi. Maritga ilgari ko'rgan hamma narsa yoqdi, lekin nonvoyxonaning ko'rinishi barcha kutganlardan oshib ketdi.
Bu yerda nonvoylar bir necha qator bo‘lib turishardi. Tananing barcha qismlarini to'liq qoplagan och kulrang formada ular o'n ikkiga o'n ikki kvadratgacha bo'lgan to'rtburchak vafli pishiradigan ikkita ulkan vafli uskunasi oldida turishardi. Nonvoylar bitta vafli uskunasidan bir yuz qirq to'rt kvadratning hammasini olib tashlashi va unga yangi aralashmani quyishlari bilanoq, boshqa vafli uskunadan bir yuz qirq to'rt kvadratni olib tashlash kerak edi.
Nonvoylar tinim bilmay mehnat qilishardi. Ular jarayonga e'tibor qaratardilar va juda tez ishlardilar. Nonvoyxona bir necha qavatni egallagandi va Marit hamda Xansen-Visochansen yetoʻladan yana ham pastga tushishardi. Qavatlar qanchalik pastroq bo'lsa, ishchilar shunchalik ozib ketgan bo'lsa, yorug'lik shuchalik yomon, atmosfera shunchalik g'amgin edi.
Qayerlardadir devorlarga mayda oq gullar chizilgan edi, lekin bu atmosferani kamroq og'riqli qilmasdi.
- Tez orada eng pastki qavatmi? — deb soʻradi Marit qizaloqnikidek titroq ovozda.
"Yaqinda", deb javob berdi bosh direktor, oq tishlari qorong'uda miltillagancha.
Nihoyat, lift to'xtadi va Marit ular yertoʻlaning eng pastki qavatiga yetib kelganliklarini tushundi. Endi nonvoylar yoki vafli pishiruvchilar yo'q edi. Katta qutilari bo'lgan juda ko'p quvurlar va konveyerlar. Bu yerda deyarli butunlay qorong'i edi. Marit faqat oldinga va orqaga yugurayotgan odamlarning xira konturlarini aniqlay oldi. Ajablanarli darajada shoshqaloqlik bilan ular nimadir qilishaedi, lekin aniq nima - Marit tushuna olmadi.
- Bu qaysi qavat? — so'radi u beparvolik bilan.
- Minus o'n uchinchi, - Hansen-Visochansen jiddiy nigoh bilan javob berdi. Yer ustidagi qavatlar qancha bo'lsa, ostidagisi ham shuncha.
- Qoyil! - deb xitob qildi Marit, lekin suhbatdosh uni eshitmaganga oʻxshadi.
- Bu eng pastki, pastda hech qanday joy yo'q. Bu yerda chiqindi yig‘uvchilar ishlaydi.
- Chiqindilarni yig'uvchilar, - takrorladi Marit. Rahbarning bu so'zni aytishi tibbiy tashxisga o'xshardi.
"Bu kuchsizlar uchun qandaydir ish emas", dedi Xansen-Visochansen, bularning barchasini yangi boshlovchiga aytib berayotganini unutgandek. “Ayniqsa, hozir biz vaflining yangi dizaynlarini joriy qilmoqdamiz va qayta ishlash uchun ko'proq chiqindilar qolmoqda.
- Ular qanday qayta ishlanadi? — deb so‘radi Marit butun vujudi qaltirab. U butun umri shu yerda, yer ostida ishlagan bechoralarga achindi.
“Gap shundaki, biz chiqindilarni ishlab chiqarishga kiritamiz. Maydalaymiz va vafli aralashmasiga qoʻshamiz. Endi biz vafli burchaklarini kesib tashladik, ularni ishlab chiqarish qimmatroqqa tushmoqda va chiqindi yig'uvchilar zo'rg'a maosh oladi. Bu yerdagi ishchilar uzoqqa chidamaydi, biz doimo yangilarini tayyorlashimiz kerak. Eskilarnig miyasi muzlab qoladi va ular yoʻllarini muzlatgichda yakunlaydilar.
Marit direktor bu dahshatli joy haqida qanday qilib bemalol gapira olishini tushunolmay qoldi. Muzlatgichga tushganlar hech qachon qaytib kelmasligini hamma bilardi.
Hansen-Visochansen eng yuqori tugmani bosdi. Marit bechoralar bilan xayrlashdi. Mana ish! Mana hayot! Ular uchun hech kim qaytib kelmagan bu dahshatli joyda hayotlarini tugatishdan boshqa yo'llar bo'lishi kerak.
To'satdan Marit minus o'n uchinchi qavatda nimanidir payqab qoldi va to'satdan to'xtatish tugmasini bosdi.
- Nima qilyapsan! — jahl bilan baqirdi bosh direktor. - Bu taqiqlangan! Hech bir xodim bu tugmalarni bosmagan. Bu mening tugmalarim! Katta xo‘jayin birdan kichkina boladek gapirdi va liftni yana harakatga keltirish uchun tugmani bosganida ranjigan ko‘rindi.
Marit Os Hansen-Visochansen nima deganini eshitmadi - u birdan bu oq gullarni qayerda ko'rganini esladi.
U bunday gullarni chizgan odamni bilar edi. U chiqindi yig'uvchilar orasida edi va Maritga qaradi, go'yo u lift ishchilardan yashiringan oynaning narigi tomonida ekanligini his qildi.
Bu odam Silvestr edi.