Çarklar Arasında

gitti.*Bu kez birkaç peynir kırıntısı aldı yanma; balıklar severdi bu yemi; ayrıca alacakaranlıkta
peyniri görebilmeleri daha kolaydı.
Hans kamışlı olta takımını evde bırakmış, basit bir el oltasıyla yola düşmüştü. Hepsinden
çok hoşuna gidiyordu böyle bir oltayla avlanmak, ka-mışsız, mantarsız misinayı elinde tutmak;
bütün olta misinayla iğneden oluşuyordu. Biraz daha zahmetliydi böyle avlanmak ama daha
zevkliydi. İnsan yemdeki en ufak
kıpırtıyı denetleyebiliyor, balıkların yemi yoklayışmı, dişlemelerini hissedebiliyor, misinanın
titreşimlerini sanki gözüyle görüyormuş gibi balıkları izleyebiliyordu. Kuşkusuz, bu şekilde
avlanmayı öğrenmek gerekiyordu ilkin, becerikli parmaklara sahip olmak, bir casus gibi her an
uyanık kalmak gerekiyordu. Irmağın içinde akıp gittiği, kıvrıla kıvrıla ilerleyen dar ve derin
vadiye alacakaranlık erken çökmüştü bu akşam. Köprü altından su karanlığa gömülmüş,
sessizce akıyordu, aşağı değirmende ışıklar çoktan yakılmıştı. Köprü ve sokaklardan şarkı ve
türküler, konuşma sesleri yükseliyordu; hava basıktı biraz, sudan her an koyu renkli bir balık
fırlayıveriyordu havaya. Böyle akşamlar balıkları bir tuhaf telaştır alır, zikzaklar çizerek hızla
kayıp giderler suda, birdenbire yemin üzerine bilinçsizce atlarlar. Son peynir kırıntısı da
tükendiğinde, Hans dört tane sazan çekmişti sudan; bunları alıp yarın rahibe götürecekti.
Nehirden aşağıya sıcak bir rüzgâr esiyordu. Karanlık iyice çökmüştü ama gökyüzü henüz
aydınlıktı. Yavaş yavaş karanlığa gömülen kasabadan  yalnızca kilisenin kulesiyle şatonun çatısı
keskin ve siyah hatlarla aydınlık gökyüzüne doğru yükselmekteydi. Çok uzaklarda bir yerde
fırtına çıkmıştı besbelli, zaman zaman hayli ötelerden hafif bir gök gürültüsü işitiliyordu.
Saat onda yattı Hans, başıyla kol ve bacaklarını hanidir yaşamadığı pek tatlı bir yorgunluk