Hercai II meftun hercai II / meftun

sevilmeyecek bir adam mıydı ki?
Nergis Hanım’a uzaktan uzağa bakıp iç çekti. Her ne kadar bu kadını affetmemiş olsa da neticede Miran’ın
teyzesiydi ve Miran bu kadına değer veriyordu. Bir teyzeden çok anne gibi görüyordu onu. Reyyan bu kadına
karşı saygısızlık etmeyi sürdüremezdi. Fakat bazı şeyler de aklını kurcalamıyor değildi. Babasının geçmişine
dair  öğrendiği  o  tüyler  ürpertici  sır  akıl  sınırlarını  zorluyordu.  Nergis  Hanım  bu  geçmişin  ne  kadarını
biliyordu?
Eğer her şeyi biliyorsa, nasıl izin verebilmişti tüm bu olanlara? Miran’ın öz babasını düşman  bellemesine,
nasıl müsaade edebilmişti?
Günün  birinde,  her  şey  ortaya  çıktığında  Miran’ın  bu  kadını  affetmeme  ihtimali  Reyyan’ın  kanını
donduruyordu. Miran, teyzesinin ihanetini kaldıramazdı. Zaten bu hayatta sahip olduğu başka kimi vardı ki?
Sessizce  ofladı  Reyyan  bakışları  yere  düşerken.  Keşke  şu  anda  susmak  yerine,  gidip  aklını  kemiren  tüm
soruları  karşısında  oturan  kadına  sorabilseydi.  Susmak  da  azap  vericiydi  ve  Reyyan  süresini  bilmediği  bir
zaman dilimi boyunca susmak zorunda kalacaktı.
Hazar  Şanoğlu  gerçeği  itiraf  edene  kadar  da  susacaktı.  Sonrası  kopacak  tehlikeli  bir  kıyamet,  çetin  bir
azaptı.
Arda doktorlarla konuştuktan hemen sonra telefona sarılmış ve Vahit Bey’i aramıştı. Günlerdir hastaneye

---

uğramayıp  yeğenini  merak  etmese  de  şimdi  iyi  olduğunu  bilmeye  hakkı  vardı.  Reyyan  o  adama  akıl  sır
erdiremiyordu.  Bu  nasıl  bir  kindi  ki,  sırf  düşmanının  kızıyla  evlendi  diye  yeğeni  ölüm  kalım  mücadelesi
verirken bile ona sırt çevirebilmişti?
Zihninde bir şüphenin tohumları daha yer etti. Vahit Bey’i sadece iki kez görmesine rağmen Miran’a olan
davranışlarında  bir  tuhaflık  olduğunu  sezmişti  adamın.  Acaba  Vahit  Bey  gerçekleri  biliyor  olabilir  miydi?
Gerçi  öyle  olsa,  Miran’ı  yeğeni  olarak  kabul  etmezdi.  Sıkıntıyla  kafasını  salladı  Reyyan.  Düşüne  düşüne
çıldıracaktı sonunda.
Acaba  Miran’ın  uyandığının  haberi  Hazar  Bey’e  de  ulaşmış  mıydı?  Zavallı  adam…  Kim  bilir  şimdi  ne
haldeydi?  Reyyan’ın  omuzlarına  binen  yük  sadece  öğrendiği  sırrın  ağırlığından  değildi,  geçmişin  sarsıcı
anılarını artık biliyor olmak yakmıştı canını. Elinde değildi, kalbinin üzerine bir sancı binmiş gibiydi. Yıllardır
babası bellediği adam, aslında Miran’ın babasıydı.
Şimdi her şey iki katı daha zordu.
Düşüncelerin  hezeyanına  kapılmış  giderken  omzuna  dokunan  el  irkilmesine  sebep  oldu.  Herkes  kendi
derdine  düşmüşken  Reyyan’ı  bir  köşede  unutmuşlardı.  Sessiz  duruşu  yürek  dağlayıcıydı.  Öyle  kimsesiz
duruyor, öyle boynu bükük bakıyordu ki, Nergis Hanım’ın içi  acımıştı.  “Allah  Miran’ı  sana  bağışladı  kızım,”
dedi kadın, gözleri Reyyan’a sahici bir tebessümle bakarken. “Hem sana hem de bebeğinize…”
Reyyan belli belirsiz gülümsedi kafasını kaldırıp Nergis Hanım’a bakarken. İçinde hem garip bir hüzün hem
de bir çocuk gibi nadide bir sevinç vardı. Ağladı ağlayacak olmuştu nedensizce, dolan gözlerinin farkında bile
değildi. Gözlerinin dolduğunu hissedince bu haline bir son verip yeniden gülümsemeye çalıştı.
“Henüz  Miran  bilmiyor,”  dedi  sessizce.  Bebek  konusu  açıldığı  zaman  geriliyordu  nedensizce.  Arda  işi
şakaya  vurarak  Miran’ın  sevinçten  havalara  uçacağını  söyleyip  dursa  da  Reyyan  emin  olmadan  sevinmek
istemiyordu. Nergis Hanım yanına oturup sevecen bir tavırla omzunu sıvazladı. Reyyan’ın bu konuda ne denli
sıkıntılı  olduğunu  görebiliyordu.  “Olsun  kızım,”  dedi  tebessümle.  “Ne  zaman  hazır  hissedersen,  uygun  bir
zamanda söylersin. Merak etme, biz ağzımızı açmayız.”
Kimse Miran’a bir şey söylemezdi fakat bu konuda Arda’ya güvenemiyordu Reyyan. Boşboğazın tekiydi ne
de olsa. “Tabii Arda çıtlatmazsa,” dediğinde, Nergis Hanım yok dercesine kaşlarını kaldırdı. “Ona mı düştü
canım?” dedi sahte bir kızgınlıkla. “Söyleyemez, korkma. Kulaklarını çekerim onun.” Miran’ın, baba olacağı
gerçeğine nasıl bir tepki vereceğini kestiremese de bu tepkinin olumsuz olmayacağını çok iyi biliyordu kadın.
Bir keresinde Gönül, Miran’ın tepkisini ölçmek için hamile olduğuna dair beyaz bir yalan söylemiş ve sonucu
hüsran  olmuştu.  Miran  delirmişti.  Çünkü  daha  öncesinde  Gönül’e  defalarca  baba  olmak  istemediğini  dile
getirmişti. O zamanları hatırladığında yüzü asıldı Nergis Hanım’ın. Ne çok sevmişti Gönül, Miran’ı… Ne de