Janat Odamlar n65. p65
Download 0.62 Mb. Pdf ko'rish
|
Janat Odamlar n65
- Bu sahifa navigatsiya:
- Jannati odamlar 33
|
Xudoyberdi To‘xtaboyev
32 yoqib yubordi. Rezinka etigini yechib, ho‘l bo‘lgan paytavalarini quritib, goho-goho men tomonga tanbehli nazar tashlab qo‘yar, lekin negadir hech ham gap qo‘shmas, mening esa olovga qo‘llarimni toblab juda-juda isingim kelardi. Alam qildi, hech chidab turolmadim. O‘rnimdan irg‘ib turib: – Endi sizga hech ham o‘g‘il bo‘lmayman! – deya qichqirdim. – Bo‘lmasang, bo‘lmay qo‘ya qol, – qo‘l siltadi bobom. – Ahmadqul bobomga o‘g‘il bo‘laman, bildingizmi? – Bo‘lsang, bo‘laqol. Bog‘ qo‘shnimiz Ahmadqul bobomnikiga mehmonga chiqqanimizda meni tizzasiga olib: «Shu Erkacholga o‘g‘il bo‘lib nima naf ko‘rasan, undan ko‘ra menga o‘g‘il bo‘lgin, har yakshanba bozorga olib borib popukli qand, qush bo‘lib sayraydigan hushtak, chamandagul do‘ppilar olib beraman», degan edi. O‘sha gap esimga tushdiyu: – Erkachol, Jinni chol, Erkachol, Shinni chol, – deya alam bilan irg‘ishlay boshladim. Bobom o‘rnidan turib ikki qo‘lini keng yozib: – Kel, î‘g‘lim, yarasha qolaylik, – deya shaloplab suv kechib men tomonga kela boshladi, – ayb senda emas, mana bu hayvonda. Yemni ko‘p yeb quturib ketibdi, endi unga hecham yem bermaymiz. Shuni kutib turgan edim. Jon-jon deb bobom- ning yelkasiga chiqib, qo‘limni bo‘ynidan o‘tkazib Jannati odamlar 33 oldim. Meni chirsillab uchqun chertib yonayotgan olov yoniga o‘tqizib, bobomning o‘zi suv kechib, kesilgan teraklarni soyning ustiga tashladi. Qadam bosganda silkinib ketmasin deb bo‘lsa kerak, uch- to‘rt joyiga ko‘ndalang taxta tashlab mix qoqdi. O‘sha mixlar meniki edi. Men umuman mixni yaxshi ko‘raman, nega desangiz, teshaning orqasi bilan yengil ursangiz ham yerga lopillab kirib ketaveradi. Ko‘prik bitgach, bobom ikkimiz uyog‘- buyog‘iga o‘tib ko‘rdik, o‘rtasida turib olib silkindik. – Zo‘r-a? – dedi bobom. – Zo‘r! – deb qo‘ydim men ham. Sen bo‘lmasang, toylog‘im, baribir bitkazol- masdim. – To‘g‘ri, bobojon, baribir bitkazolmasdingiz, – dedim eshakning orqasiga mingashayotib... Keyin bobojonim qattiq kasal bo‘lib, qish chiqquncha yotib qoldi. Ahmadqul bobom asal keltirib oyoqlariga surtar, uqalar, enajonim har oqshom sutga asal qaynatib ichirar, xolam hidini men yoqtirmaydigan g‘alati-g‘alati dorilar keltirib badaniga surtar edi. Goho enajonim: – Savob olaman deb shu sovuqda muz kechish shartmidi, – deb tanbeh berar, bobom bo‘lsa: – Shart edi, – deb qo‘yar edi. Xudo ko‘rsatmasin, biron narsa bo‘lib qolganin- gizda men nima qilardim, î‘ylamadingizmi? – O‘yladim. Sochingni yulib rosa yig‘larding. – Hech odam bo‘lmadingiz-bo‘lmadingiz-da. – Sen odam bo‘lsang ikkovimizga ham yetadi, – miyig‘ida kulib qo‘yadi bobojonim. Men shartta o‘rnimdan turaman-da: |
