Janat Odamlar n65. p65
Download 0.62 Mb. Pdf ko'rish
|
Janat Odamlar n65
- Bu sahifa navigatsiya:
- Jannati odamlar 39
|
Xudoyberdi To‘xtaboyev
38 lo‘q qilib qarab turishadi. Faqat bizning hovlimizda yo‘q, xolos. Enam har xil duolar o‘qib ularni uzoq- uzoqlarga haydab yuborgan. Enajonim «La ilaha illollohu» degan duoni o‘tgan yili qishda menga ham o‘rgatib qo‘ygan-u, baribir o‘sha duoni o‘qiyot- ganimda ham ko‘zimga ajinalar ko‘rinayotganday bo‘laveradi. Men ham o‘rnimdan turib bobojonim- ning qoqsuyak bo‘lib qolgan oyoqlaridan mahkam quchib: – Bobojonim, yo‘q, o‘lmaysiz, hecham o‘lmay- siz, – deya dodlab yubordim, – siz o‘lsangiz, enam ikkimiz ajinalardan qo‘rqamiz, askarlar bizni paq- paq qilib otib tashlashadi. – Yoting endi, yota qo‘ling, – bobomni o‘rniga yotqizishga urinardi enam, – Xudo xohlasa, hammasi joyida bo‘ladi. Ertaga chilyosin o‘qitamiz, qo‘y so‘yib xudoyi qilamiz. Bobojonim entika-entika o‘rniga cho‘zildi. Cho‘zildi-da, menga xuddi birinchi bor ko‘rayot- ganday, ko‘rsa ham taniyolmayotganday uzoq tikilib qoldi. Enam sandaldan olov olib, isiriq tutata boshladi. Hali rasmana tutab ham ulgurmagan edi, ko‘cha eshigimiz taqilladi. Kim bo‘ldi ekan? Ehtimol Zahro xolamdir? Bobom betob bo‘lgandan buyon xabar olgani faqat qorong‘i tushganda kcladi, ovqati kechga qolar emish... Kim bo‘lsa ham kelgani yaxshi bo‘ldi, deb o‘yladim-da, kavush kiygani toqatim chidamay, yalangoyoq hovliga otildim. Ena- jonim doim bemahalda ko‘cha eshikni ochishdan oldin kim ekanligini so‘ra, begona bo‘lsa, ochma, deb o‘rgatardi. Hozir o‘sha o‘rgatgani esimdan chiqib qolibdi. Ikkala qanotini sharaqlatib ochib yubordim. Xayriyat xayriyat-ey, Ahmadqul bobom Jannati odamlar 39 ekan. Ahmadqul bobo, deb oyoqlaridan mahkam quchoqlab yig‘lab yubordim. – Ie-ie, nima bo‘ldi, boyvachcha o‘g‘lim, – qulog‘imgacha engashib so‘radi Ahmadqul bobom. – Bobojonim, o‘lib qolyapti, – deya battar yig‘ladim, – o‘laman, sizlar yolg‘iz qolasizlar, dedi. Hozir aytdi shu so‘zlarni. Ahmadqul bobom qiyiqda bir narsa tugib kelgan ekan, ushla-chi, deya uzatdi-da, meni bir chekkaga surib o‘zi ichkari hovlimizga jadal kirib ketdi. Enajonim bemahalda ko‘cha eshik hech ochiq qolmasin, deb o‘rgatardi. O‘sha esimga tushib berkitib, oldin zanjirni osdim, keyin tanbasini ham tirab qo‘ydim-da, qani, qiyiqda nima bor ekan, deya ochib ko‘ra boshladim. Anor, uzum, voy qanday yaxshi-ya, oh-oh, husayni uzum kirsillab turibdi, deng. Uch-to‘rt donasini darrov og‘zimga solib kirsillatib yeb oldim. Shu bobom o‘zi yaxshi-da, yo‘q-yo‘q, uzum olib chiqqani uchun emas, uzum o‘zimizda ham bor, menga o‘xshagan bolalarni suygani, erkalagani uchun yaxshi. Hovlilarida o‘ntacha bola bor. Men kirsam, o‘n bitta bo‘lamiz. Hammamizning cho‘ntagimizni to‘ldirib yong‘oq solib beradi. Bir marta mehmonga chiqqanimizda, Hayitvoy bilan meni kurashtirib, kim zo‘r chiqsa, o‘shani yelkamga mindiraman, dedi. Ikkovimiz tengdaniga gupillab yiqilgan edik, ikkovimizniyam yelkasiga mindirib, yumshoq kigiz to‘shalgan uyda ot bo‘lib kishnab, oyog‘ini osmonga otib, bizni rosa qiqirlatib kuldirgan. Goho ko‘chada o‘ynab turganimizda o‘tib qolsa: |
