Китоблар тўпланмаси

* Фотима бинти Абдулмалик ўзининг умр йўлдоши Умар ибн 
Абдул Азизни таърифлаб шундай дейди: 
– Умар ибн Абдул Азиз бутун борлиғини мусулмонларга, 
уларнинг ташвишларига бағишлаган эди. Кўпинча кун ботганда 
ҳам халқ ташвишидан бўшамасди. Шунда ана шу ташвишлар 
билан унинг кунлари тунларга уланиб кетарди.
Умар ибн Абдул Азизнинг эски қадрдонларидан бири деди: 
– Эй Умар, биз учун ҳам бир вақт ажратсангиз. 
– Бўш вақт қолибдими? – дедилар Умар, – энди тиним йўқ. 
Тиним-фароғат фақат Аллоҳ ҳузурида бўлади.
«Табақоти Ибн Саъд», 5-жузъ, 397-бет. 
 * Бир ғофил Аллоҳ учун тинимсиз ҳаракат қиладиган 
обиддан сўради: 
– Қачонгача ўзингни қийнайсан? 

---

– Роҳатга етишгунча. «Рақоиқ», 62-бет.  
Во ажабким, умидсизлар менга дерлар: 
Не цожатдир тфкишингга бунча терлар?! 
Етиб бфлмас чфққи сари уриндинг кфп,
Қаттиқ ерга дон сепарсан, унмас бир чфп! 
Дедим: менга ноумидлик бегонадир, 
Уруғ мендан, ундирувчи Ягонадир! 
19. Яхшилар даврасидан ажралиб қолмоқ 
 
Солиҳ амаллар билан машғул бўлган кишилардан узоқда қолган 
одам ҳавои нафс ва шайтон қуршовида қолади. Якка ўзи шайтонга 
қарши курашишига тўғри келади. Ҳавои нафси аммора ва шайтон 
биргалашиб бу инсонни енгиб қўядилар. Росулуллоҳ соллаллоҳу 
алайҳи васалламнинг мана бу сўзлари ҳам бежиз эмас:
"Бўри ҳам подадан ажралиб қолган жониворни ейди". 
Салафи солиҳлар ҳақиқий биродарлар суҳбатини Аллоҳ фарз 
этган намоз каби қадрлашган.
* Муҳаммад ибн Восеъ айтади: 
 – Мен учун дунѐда жамоат намози ва дўстлар дийдоридан