Microsoft Word kr dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
74
— Жон хола, комиссия бор. 
— Нима, камиссиянг нон емайдими! Болам бир кун кеч олим бўлса бўлар. «Камиссия келди», 
деб тишининг кирини сўриб ўтирсинми? 
Боядан бери сув қуйгандек жимжит бўлиб турган синфхонада тўсатдан қаҳқаҳа портлади. 
— Ана, камиссиянгнинг ўзиям куляпти-ку! — Зеби хола деразадан бошини суқди. — Ма, болам, 
еб ол, уялма! 
...Бир куни жўрабошимиз сигирини қайтармагани учун Валини уриб бурнини қонатди. Эртасига 
қизиқ бўлди. Тол соясида дам олиб ўтирсак, майдонча четида Зеби хола кўринди. 
Той жўрабошининг елкасига туртди. 
— Ўлдинг! Зеби хола келяпти, қоч! 
Жўрабошининг кўзи олайиб кетди. Қаддини ростлади-ю, кейин қўл силтаб шинелига 
ёнбошлади. 
— Қатта уради! Ўзи зўрға келяпти-ку. 
Қарасак, Зеби хола чиндан ҳам зўрға-зўрға келяпти. Қўлидаги таёққа суяниб икки қадам 
юради-да, тўхтайди. Оқсоқланиб қадам босади. 
— Йиқилиб оёғи синганга ўхшайди, — деди жўрабошимиз. 
Зеби хола инқиллаб-синқиллаб яқин келди. Аммо беш қадамча қолганда бирдан чўлоқлиги 
тузалиб қолди. Таёқни баланд кўтарганича икки ҳатлаб жўрабошининг тепасига келди. 
Таёқнинг қарсиллаши билан жўрабошининг додлаши баравар эшитилди. 
— Мана уриш! — деди Зеби хола дўриллаб. — Уриш мана бунақа бўлади. — У жўрабошининг 
гарданига тағин туширди. — Ўзидан кичкинанинг бурнини қонатиш мана бунақа бўлади! 
Жўрабоши жонҳолатда думалар, аммо қочолмасди. 
— Ойи! Урманг, ойи! — Вали ойисининг қўлидаги таёққа ёпишди. 
— Тавба қилдим! — Жўрабоши типирчилаб, кафти билан бошини пана қилди. — Жон хола, 
ўлай агар, иккинчи қилмайман! 
— Ойи! — Вали Зеби холани қучоқлаб олди. — Керакмас! 
Зеби хола таёқни улоқтирди. 
— Нима, мени болам малайми сенга?! — деди дағдаға билан. — Сенинг молингни боқсин, деб 
катта қилиб қўйибманми болани?! 
...Ўша воқеадан кейин жўрабошимиз анча ювош тортиб қолди. Учинчими, тўртинчи куни моғор 
босган каттакон қовоқ кўтариб келди. Тол соясида ўтириб қовоқни икки паллага айирди-да, 
қирғич билан тозалашга тушди. Кейин паллаларнинг қиррасини арранинг тишига ўхшатиб 
жимжимадор қилиб қирқиб чиқди. Икки паллани бир-бирига ёпган эди, ораси ковак коптокка 
айланди қолди. 
— Нима қилмоқчисан? — деди Той бурнини тортиб. 
— Бурнингга осиб қўяман! — деди тўнғиллаб жўрабоши. — Артиб овора бўлиб юрмайсан. — 
Кейин қовоқни бир чеккага қўйди-да, Тойга буюрди. — Қоронғи тушганда шу ерга келасан. Сен 
ҳам, — деди менга имо қилиб. — Хўжа бари бир келолмайди. Дадаси чиқармайди. 
— Нимага ўзи? — дедим тушунмай. 
— Томоша кўрсатаман. 
— Вали-чи, Вали ҳам келадими? — дедим нарироқда тол ёғочидан ҳуштак ясаётган Валига имо 
қилиб. 
— Йўқ, — Жўрабоши кескин бош чайқади. — У ҳам ойисидан қўрқади. Эс-ес, ким келмаса пес! 
Кечки овқатдан кейин бекинмачоқ ўйнаётган акаларимнинг кўзини шамғалат қилиб майдончага 
чиқдим. Қоронғида, тол тагида Той билан жўрабоши турибди. Жўрабошининг қўлида бояги 
қовоқ. Фақат одамнинг бошига ўхшатиб «оғиз-бурун» тешиб қўйибди. Негадир ҳаммаёқни 
лампамой ҳиди тутиб кетган... 
— Лайчанг нимага келди? — деб тўнғиллади жўрабоши. 
Қарасам, гуржи кучугим оёғим тагида думини ликиллатиб турибди. 

---

Дунёнинг ишлари (қисса). Ўткир Ҳошимов