Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc
Download 5.08 Kb. Pdf ko'rish
|
Shaytanat 4- kitob (2)
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
247 Shulardan biri — ota-onaning farzandi baxti-saodatiga xos orzulardir. Barcha ota-onalar kabi Manzura bilan Asadbek go‘daklarini qanday avaylab voyaga yetkazsalar, orzu- umidlarini ham yillar mobaynida shunday ehtiyot qildilar Ularning yetisholmagan orzulariga ko‘ra ushalganlari ko‘proq edi. Uzoq vaqt kutilgan nikoh bazmiga yetishganlari shular sirasidan bo‘ldi. Bir kun oldin Sulikoning bobosi va’da qilgan sovg‘a yetib keldi. Zulukdek ikki ot ko‘rganlarining hushini olayozdi. Hatto otlarni ko‘rganda ko‘z oldiga faqat qazi keluvchi Kesakpolvon ham bu go‘zallik oldida lol qoldi. Mardonavor gurji yigitlarining ust-boshi ham ajabtovur edi. Mamatbey Xongireyning sov-g‘asi — qiniga oltin suvi yuritilib yoqutlar bilan bezatilgan ikki xanjarni tortiq qildi. Ertalab esa Asadbekning uyi qarshisidagi yo‘l chetida Kesakpolvonning sovg‘asi — ikkita oppoq «Jiguli» paydo bo‘ldi. Xursandchilik bilan o‘tishi lozim bo‘lgan kun bir oz tashvish bilan boshlandi. Nonushtada Abdulhamid ko‘rinmagach, Manzura uning yotog‘iga kirib chiqdi-da, o‘g‘lining yana isitmalayotganini eriga ma’lum qildi. Manzuraning «do‘xtir chaqiraylik» degan gapiga Asadbek «shoshilmay tur», deb javob qildi. U «Tabibning dorisi kasalni bir qo‘zitib oladi, isitma shu dorining em bo‘layotganidan nishonadir, bugun tabibning o‘zi kelib qolar», deb o‘yladi. Peshinga qadar ko‘zlari yo‘lda bo‘ldi. Ikki marta Muhiddin otaga «birodaringizdan darak yo‘g‘-a?» deb qo‘ydi. Peshinda darvozadan ancha narida eskigina «Moskvich» to‘xtab, undan oxori to‘kilgan kiyimli bir kishi tushib, orqa o‘rindiqdan kattagina tugun oldi. Yumush bilan ko‘chaga chiqqan Jamshid mashinaning tartib raqamiga qarab «Abdurahmon tabib kelibdi», deb o‘ylab, iziga qaytdi-yu, bu yangilikdan xojasini ogoh qildi. Asadbek shoshilib ko‘chaga chiqqanida tugun ko‘targan mehmon darvozaga yaqin kelib qolgan edi. Asadbek uni tabibnikida ko‘rgan, hamisha otlar bilan ovora bo‘lgani uchun uni otboqar deb o‘ylagan edi. Mehmon tugunni Jamshidga berib, o‘zi Asadbek bilan qo‘shqo‘llab so‘rashdi-da, «to‘ylar qulluq bo‘lsin», deb qo‘ydi. — Abdurahmon aka qanilar? — deb so‘radi Asadbek «Moskvich»ga qarab olib. — Pochcham uzrlarini aytib yubordilar. Qishlog‘imiz bir oz notinchga o‘xshab qoldi, tashlab kelaverishga ko‘ngillari bo‘lmadi. Bu gapni eshitib Jamshid «Nima bo‘lgan ekan?» degan savol nazari bilan xojasiga qaradi. Abdurahmon tabibning xavotirli gaplarini eslagan Asadbek bu qarashni javobsiz qoldirdi-da, mehmonni ichkariga taklif etdi. Sel kabi oqib kelayotgan qimmatbaho sovg‘alar orasida tabib yuborgan maydaqaviq ikki to‘n, qiyiq, do‘ppi, ikki kiyimli xonatlas g‘aribgina ko‘rinardi. Shuning uchun ham tavonxonadagi xotinlar tugunning bir uchini ochib ko‘rishdi-yu, «kim olib keldi?» deb so‘rab o‘tirmasdan bir burchakka qo‘yishdi. Abdurahmon tabibning qaynisi bu hashamatli uyda, shoxona dasturxon atrofidagi dimog‘dor odamlar orasida o‘zini begona his qildimi yo chindan ham shoshqich ravishda iziga qaytmog‘i lozimmidi, har holda bir piyola choydan iborat ziyofatdan qoniqib, o‘rnidan turdi. Unga birov «Nega turdingiz?» demadi. Bundan uning ko‘ngli bir oz cho‘ksa-da, «to‘ychilikda aybi yo‘q, tanimaganni siylamas», deb o‘zini o‘zi ovutdi. Ko‘chaga chiqqanida masjiddan qaytayotgan Muhiddin ota bilan Jalilni ko‘rib «Tanishlarim ham bor ekan-ku», deb ko‘ngil chirog‘i yorishdi. Jalil tabibning uzrini eshitib bo‘lgach: — Siz qayoqqa otlandingiz? — deb so‘radi. Shomga qadar dovondan o‘tib olishni niyat qilgan mehmonning uzri qabul bo‘lmadi. Jalil uni qochib ketishiga yo‘l qo‘ymaydiganday bilagidan ushlab, ichkari boshladi. Hovliga kirgach, xizmatda yurgan Jamshidni chaqirib «Mehmon senlarga xor bo‘ldimi?» deb koyidi-da, shiypon yoniga qo‘yilgan ixcham so‘riga qarab yurdi. So‘ng «Shotirlaringning |
