Мир аммон деҳлавий чор дарвеш қиссаси

— Эй, дўстим! Менинг жунунлигим ва савдойилигим 
сабаби ана шу, ўзинг бошдан-оёқ эшитдинг.
Эй, ёронлар, унинг қисматини эшитиб, кўз ёшим 
шашқатор бўлди.
— Эй, 
шақзода!— дедим 
унга.— Сен 
ошиқликнинг
жабрини беҳад тортибсан. Мен сенга қасам ичай, ўз 
дардимни йиғиштириб қўйиб, сени мақсадга етказиш 
учун тошларни, чулу биёбонларни кезиб, қўлимдан кел- 
ганча ёрдам бераман. 
%
Шундай ваъда бериб, мен Нимрўз шақзодаси билан 
хайрлашдим. Беш йил у ошиқ зорга малқам бўладиган 
бирон хабар топаман деб, дарвешона олам кездим. Аммо 
бирон натижа чиқмади.
Ниҳоят, 
жуда дилгир бўлиб, бир тоққа 
чиқдим. 
Ўзимни тоғдан ташлаб, бир бурдадан бўлиб кета қолай, 
деган мақсадда эдим, Шу онда кўк кийимли бир сувори 
пайдо бўлиб, шундай деди:
— Жонингга қасд қилма! Тез орада ўз мақсадингга 
етасан.
Эй 
дарвешлар! 
Мана, 
сизларни 
дийдорингизни 
кўришга муяссар бўлдим. Энди шоду хуррам бўлармиз, 
муроди мақсадимизга етармиз, деган умиддаман.
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

ПОДШОҲ ОЗОДБАХТ ҲИКОЯСИ
Иккинчи дарвеш ўз қиссасини тамомлаганда кеча 
гугаб тонг ота бошлаган эди. Озодбахт овозини чиқармай 
урнидан турди-да, сарой томон йўл олди. Саройга келиб, 
ювиниб-тараниб, кийинди-да, девонга чиқди.
— Ясовул, 
фалон 
жойга 
борсанг, 
тўртта 
фақир 
ўтирибди, 
шуларни 
иззат-ҳурмат 
билан 
ҳузуримга 
келтир,— деб амр қилди Озодбахт тахтга ўтиргач.