Мир аммон деҳлавий чор дарвеш қиссаси

кўрайки, ўзимнинг акаларим! Худога шукурлар ҳилдим. 
Беобрў . бўлмадим, 
бировга 
ялиниб 
қўл 
чўзмадим. 
Олдиларига бориб, салом бердим. Катта акамнинг қўлини 
ўпдим. У мени кўрди-ю, шовқин-сурон кўтарди. Кичик 
акам бўлса, шундай тарсаки урдики,гандираклаб кетиб, 
бориб йиҳилдим. Шояд ҳимоя қилса, деб катта акамнинг 
барига ёпишган эдим, у тепиб юборди, Хуллас, иккаласи- 
роса дўппослади. Ҳазрат Юсуфнинг акалари ҳилган ишни 
ҳилишди. 
Ҳар 
ҳанча 
ялиниб-ёлвормай, 
раҳм-шафҳат 
ҳилишмади. Бирпасда тумонат одам йиғилди. "Бунинг 
гуноҳи нима?" деб сўрашди одамлар.
— Бу ҳаромзода укамизнинг хизматкори бўлади,—
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

дейишди акадарим. — Укамизни дарёга улоқтириб, унинг 
мол-мулкини ўзиники қилиб олибди. Узиниям анча пайт- 
дан бери қидириб юрардик, келиб-келиб шу бугун қўлга 
тушганини қаранг-а?!— Кейин менга қараб бақиришди: 
— Ҳой золим! Нега укамизни дарёга ташлаб ўлдирдинг? 
У сенга нима ёмонлик қилган эди? Айби ўз эркингни 
қулингга бериб қуйганими?
Кейин иккаласи ёқасини йиртиб, ёлғон-яшиқ кўз ёш 
қилиб, мени яна хўб уришди, тепкилашди.
Шу пайт қокимнинг одами келиб қолди. Нега буни 
уряпсизлар, деб менинг қўлимдан тутди-да, ҳоким олдига 
бошлади. Икки акам қам бирга бориб, қалиги гапларни 
қокимга қам айтишди. Унга озроқ пора беришиб, инсоф 
юзасидан хуни ноқақ даъво қилишди. Ҳоким мендан 
воқеани сўраган эди, очлик ва калтак зарбидан қолдан 
тойганим учун гапиришга қам мадорим етмади. Индамай, 
бошимни хам қилиб туравердим. Ҳоким қақиқатан қам