Türkmen d I l I n I ň DÜŞÜndirişLI

SAWÇY [sa:wçy], at. 1. kön.s. Hoş habar aýdyjy. 
Hüt-hüt aýdar: 

Ilçiýem, Süleýmana sawçyýam

(Magtymguly). 2. Gelin edinmek maksady bilen 
gyzyň ene-atasynyň üstüne söz aýtmak üçin iberilýän 
adam, sözaýdyjy. Sawçylar baryp, ol gyzyň atasy 
bilen guda bolup gaýdypdyrlar (

Türkmen halk 
ertekileri

). 
SAWÇYLAMA 
[sa:wçulomo], 
iş 
ady. 
Sawçylamak ýagdaýy. 
SAWÇYLAMAK [sa:wçulomok], işl. Gelin 
edinmek üçin gyzyň ene-atasynyňka gudaçylyga 
barmak, sawçylyk etmek. 
SAWÇYLAMAKLYK [sa:wçulomokluk], iş ady. 
Sawçylamak ýagdaýy. 
SAWÇYLATMAK 
[sa:wçulotmok], 
işl. 
Gudaçylyga ibermek, sawçylyga goýbermek. 
SAWÇYLYK 
[sa:wçuluk], 
at. 
Sawçynyň 
ýagdaýy, sawçy bolup barmaklyk, söz aýdyjylyk. 

---

248 
Äşebibi ýaly häli-şindi sawçylyga gelýänler onuň 
gonjuna gor guýýardy (B. Kerbabaýew).
SAÝ I, at, kön.s.1. Uly jar, çaý. 2. syp. Çuň 
bolmadyk, ýalpak (suwly ýer hakda). Ol ýüzüp 
bilmeýärdi, şonuň üçin-de, kenaryň saý ýerinde suwa 
düşdi (B. Seýtäkow).
SAÝ II, syp., ser. Saýyrdyň. Habar berlen 
mütdetinden saý atlylaryň ýola çykjagy şübhesizdi 
(A. Gowşudow).
SAÝA [sa:ýa] I, at. 1. Öňüni agajyň, jaýyň we 
ş.m. tutmagy netijesinde gün şöhlesi düşmeýän ýer, 
kölege. 2. Gorap saklaýan güýç, pena, arkadaýanç; 
goldaw.
◊ Saýa salmak gorag astyna almak, gorap 
saklamak, pena bolmak. Saýasynda saýalamak 
biriniň goragynda, garamagynda bolmak. Saýa