Ўзбекистон республикаси олий ва ўрта махсус таълим вазирлиги наманган давлат университети

ақли тўғрисида тажриба" (1690) номли асарида у "туўма ғоя"лар 
ҳақидаги қарашларни танқид қилади, ҳар қандай ғоянинг асоси 
тажрибадир, деган фикрни айтади ва уни исботлашга ҳаракат қилади. 
Тажриба унингча икки хил: ички ва ташқи бўлади. Ҳар иккиси ўз манбаига 
эга. Ички тажрибанинг манъбаи рефлекция бўлиб у фикрлаш, ҳис ҳаяжон, 
эҳтирос билан боўлиқ. Ташқи тажрибанинг манбаи сезги бўлиб, у 
инсондан ташқаридаги нарса-ҳодисаларнинг сезги аъзоларига таъсири 
натижасида вужудга келади.
Бу даврнинг фалсафаси тараққиётига салмоқли ҳисса қўшган яна 
бир донишманд недерландиялик Бенедикт Спиноза (1632-1677) дир. У 
ўзига тўқ диндор яҳудий оиласида туўилган ва улар муҳитида ўсган. Ота-
онаси уни ҳам диндор қилиб тарбияламоқчи бўлишади, бироқ бунга эриша 
олишмайди.
Бўш вақтларида фан ва фалсафа билан шуўулланади, бир қатор 
фалсафий асарлар ёзишни ният қилади, аммо мудҳиш касаллик туфайли 
фақат иккита китобини тугаллашга улгуради: "Илоҳий-сиёсий трактат" 
(1670 й) ва "Этика"(1675 й). Бироқ булар Спиноза ҳаётлигида нашр 
этилмайди. 100 йилдан кейингина буюк файласуф Гегель уларни қайта 
тиклайди тан олишмаган Спинозани ўлимидан кейин 100 йил ўтгач 
файласуф сифатида эътибор этадилар.
Жан-Жак Руссо (1712-1778 й) фақат Франциянинг эмас балки бутун 
Европа маърифатчилигининг буюк намояндаси бўлган.
Руссо жамиятшунос (социолог), сиёсатчи, ахлоқшунос,руҳшунос 
(психолог) ва педагог сифатида маърифатчилик тарихида чуқур из 
қолдирган. У ўз қарашларида шахс ва инсоннинг ўз табиатидан 
бегоналашуви муаммоларини кўтариб чиқади. Унинг фикрича инсон 
табиатдан узоқлашмаслиги керак. Шунинг учун у кишиларнинг қишлоқда 
яшашга чақиради, зотан у қишлоқ турмуш тарзини шаҳар турмуш тарзидан 

---

34 
афзал кўради. Шаҳарда одам кўп, биров бировни танимайди, шунинг учун 
шаҳарда алдам қалдам кучли: саводсиз ўзини ўқмишли, камбаўал ўзини 
бой қилиб кўрсатишга ҳаракат қилади.
Мутафаккирнинг жамият, хусусий мулк, давлат тўғрисидаги 
қарашлари ҳам қимматлидир. У бир вақтлар инсонлар тенг яшаган идеал 
жамият бўлганини, унда ҳамма нарса барчаники, бўлганини, бундай 
жамият ортда қолганини афсусланиб ёзади. Кишилар ўртасидаги 
тенгсизликни хусусий мулкда деб билади. Кичик бир жойни ўраб олган ва 
"Бу меники" деган биринчи одамни пайдо бўлиши, Руссо назарида хусусий 
мулкнинг вужудга келишида асосий сабаб бўлган.
"Ижтимоий шартнома" асарида Ж.Ж.Руссо эркинлик ва юридик 
ҳуқуқлар тенглиги, давлат ва халқ ўз вазифалари ва бурчларини кўрсатган 
ҳолда битим тузиши тўғрисида фикр юритади. Шуни таъкидлаш керакки, 
мутафаккирнинг ўзи франциядаги буржуа революцияси мақаррарлигини 
тўла англаб етмаган бўлса-да, унинг ғоялари мазкур революцияни 
тайёрлашда муҳим ўрин тутади.
Ўша давргача бўлган фалсафий қарашлардан жиддий фарқ қилган, 
ўзигача бўлган фалсафий ғояларни ривожлантирибгина қолмай, балки 
моҳиятига кўра, улардан анча илгарилаб кетган француз фалсафаси ана шу 
француз маърифатчилиги баўрида ва айни вақтда унинг таркибий бир 
қисми сифатида шаклланди ва тараққий этди. Бу давр Гелвеций (1715-1771 
й), Гольбах (1722-1789й) Дидро (1713-1784 й). Ламетрий каби бир қатор 
мутафаккирларни фалсафий фикр майдонига олиб чиқди. 
XVIII аср француз файласуфларининг тарихий хизматларини 
қуйидагича хулосалаш мумкин: 
1. Табиатни ўрганишга системали ёндошганлар ва материяни 
таърифлашга уринганлар. 
2. Билишда ақлий ва ҳиссий томонлар бирлиги тўғрисидаги ғояни 
илгари сурганлар. 
3. Табиат тўғрисидаги ўз қарашларини ижтимоий ҳаётга тадбиқ 
этишга ҳаракат қилганлар. 
4. Феодализм асосларини танқид қилиб, ҳуқуқий давлат 
(қонунларга риоя қиладиган) ўрнатиш зарурлигини кўрсатганлар. 
5. Дин илм-маърифат, ижтимоий тараққиёт тўсиўи эканлигини 
исботламоқчи бўлганлар. (Дж.Беркли, Д.Юм). 
И.Кант (1724-1804 й) немис классик фалсафасининг асосчиси 
бўлиб, фалсафий фикр тараққиётини янги босқичга кўтарган 
мутафаккирдир. Кант немис халқи ва немис фалсафаси тарихидагина эмас, 
балки инсоният ва жаҳон маданияти тарихида буюк сиймо ҳисобланади.
Кант биринчи бўлиб билиш назариясини изчил ва чуқур фикрлаш 
асосида ўрганди. Билиш назариясини онтологик (борлиқ сифатида) 
жиҳатидан асослаб берди. Кантнинг фикрича, назарий фалсафанинг 
предмети нарсаларни ўрганиш эмас (табиат, жамият эмас). Балки 
инсоннинг билиш фаолиятини илмий текширишдан, инсон ақлий 

---

35 
фаолиятини аниқлашдан иборат. Шундай қилиб, Кант онтология ўрнига 
гноселогияни қўйиб метафизик субстанция (борлиқ моҳияти)дан 
субъектни таҳлил қилишга, инсонни билиш фаолиятини текширишга 
ўтади. (Кантнинг бошқа фикрларни билиш назарияси, маънавий борлиқ 
темаларида берилган). 
Немис классик фалсафасининг йирик намояндаларидан Гегель 
(1770-1831й) бу масалани охирига етказади. Агар Кант ҳақиқий билим 
билан мифологияни, санъатдаги билишларни қарама-қарши қўйган бўлса, 
Гегель улар ўртасидаги фарқни мутлақлаштиришга қарши чиқди. 
Гегель соф тушунчанинг мавжуд бўлишини унинг субъектив 
мавжудликдан фарқлайди, унинг нарсалар билан мослиги ҳақида гапиради. 
Демак тушунча дастлабдан қарама-қаршиликларга айланганлиги ва фарқи 
асосида ўз-ўзидан ривожланар экан, у диалектика асосида боради. Бу 
ривожланиш асосида қарама-қаршиликларнинг бирлиги ва кураши ётади. 
Тафаккурнинг бу қонуни тараққиётнинг барча соҳаларига: табиатга ҳам, 
жамиятга ҳам тегишлидир. Тараққиёт Гегель фикрича маълум схема 
асосида боради: тезис (даъво), антитезис (инкор), синтез (инкорни инкор). 
Ҳар бир инкор ўзидан илгариги ижобий томонларини синтезлаштиради. 
Масалан, буўдой экилса ўсиб чиққан поя уни инкор этади, янги бошоқ 
пояни инкор этади. Натижада юқоридаги учлиик амалга ошади. Гегель 
диалектиканинг қонун ва категорияларини ишлаб чиқди. 
Гегель ўзининг системасини "Руҳ феноменологияси" (1806) асарида 
беради. Унда индивидуал онг муаммоси тўғрисида фикр юритар экан, 
объект билан субъектнинг қарама-қаршилигини енгиш асосидаги 
тараққиёт онг тараққиётидан иборат эканлигини ёзади.
Гегель ўзининг "Логика"сида тушунчанинг ўз-ўзича риволанишини 
кўрсатиб беради. Тушунчанинг ўз-ўзича ривожланиши "мутлоқ ғоя"га 
интилиб ривожланар экан, демак унинг ҳар бир босқичи нисбий ҳақиқат 
сифатида намоён бўлади. Мутлоқ ғоя ўз ниҳоясига яқинлашади. Гегель 
буни тарихнинг юксак чўққиси деб қарайди. Бу унинг чекланганлиги эди.