Ўзбекистон тарихи мавзу: Ўрта Осиё ҳалқлри ҳаётида

муридларига кўрсата олди.

---

Шундай қилиб, тасаввуф Мовароуннаҳр 
аҳолисининг маънавий ҳаёти билан 
чамбарчас боғланган таълимот бўлиб, 
ўрта асрнинг халқпарвар адиб ва 
машойихлари уни чуқур билишга ва у 
орқали оммага зиё ва маърифат 
тарқатишга интилганлар. 
 

---

АМИР ТЕМУР ВА ТЕМУРИЙЛАР 
ДАВРИ МАДАНИЯТИ (XIV – XV) 
Гарчи ХV аср бошидан ички низолар, ўзаро 
курашлар мамлакат ички ҳаётига салбий 
таъсир ўтказган бўлса-да, лекин темурий 
ҳукмдорлардан 
Шоҳруҳ (1405-1447), Мирзо 
Улуғбек (1409-1449), Султон Ҳусайн (Бойқаро) 
(1469-
1506), қисман Султон Абу Саид (1451-
1469)
 
давриларида ички осойишталик, 
маърифат ва маданиятга эътибор туфайли 
илму-фан ва маданият юксалиб, 
Мовароуннаҳр ва Хуросон яна Шарқнинг 
маърифат ва маданият маркази номини 
қайтариб олади.

---

Мирзо Улуғбек ўта зукко ва жуда илмли шахс 
бўлиб, Қуръони каримни ёд билган, араб ва форс 
тилларини яхши билиб, тафсир ва ҳадис илми 
бобида билимдон инсон бўлган. Улуғбек ислом 
оламида илк бора ҳукмдорлик ва олимликни 
биргаликда олиб борди. У Мовароуннаҳрни 
мусулмон оламининг илмий марказига 
айлантиришга ҳаракат қилди. Хусусан 
Самарқанд, Бухоро, Кеш (Шаҳрисабз) илм-фан 
марказларига айланди. У 1417 йили 
Бухоро, 1420 йили Самарқандда, 1433 йилларда 
Ғиждувонда мадрасалар барпо этди. 
Самарқанднинг ободончилик ишларига бош-қош 
бўлиб, Гўри Амир, Шоҳизинда меъморий 
мажмуаларини охирига этказади. Марвда ҳам 
бир қатор диний муассасалар қурдиради. Ҳадиси 
шарифдаги