Hercai II meftun hercai II / meftun

“Çocuk bunlar çocuk,” demişti gülerken. “Bunlardan baba olsa ne olur, olmasa ne olur?”
Derin düşüncelerinden sıyrılıp yanı başındaki kadına dikti gözlerini Miran. Rahat etmesi için inatla üzerini
örtmeye çalışan teyzesine yüzünü buruşturarak baktı. “Teyze, örtmesene üzerimi. Üşümüyorum ben.”
Nergis  Hanım  son  olarak  da  sırtına  bir  yastık  yerleştirdiği  yeğeninin  suratına  kızarcasına  baktı.  “Sus
bakayım sen, iyileşene kadar söz hakkına sahip değilsin.”
Miran  belli  belirsiz  gülümsedi,  teyzesinin  bu  konularda  ne  denli  huysuz  olduğunu  biliyordu  çünkü.
“Abartma  teyze,  turp  gibiyim,”  dedi  hayıflanarak.  Hakikaten  de  iyiydi,  keşke  bunu  teyzesi  de  anlasaydı.
“Doktor bile birkaç gün dinlendikten sonra kalkabilirsin dedi.”
Nergis Hanım, çok biliyor o doktor dercesine kaşlarını olabildiğince çattı. “O birkaç gün henüz geçmedi,”
diyerek yatağın kenarına usulca oturdu ve avuç içlerini Miran’ın sakallarının bertaraf ettiği yüzüne bastırdı.
Yetmezmiş  gibi  bir  de  kocaman  öpücükler  kondurdu  yanaklarına.  Koca  bir  adamı  değil  de,  küçücük  bir
çocuğu  sever  gibiydi.  Reyyan  bu  manzaraya  bir  köşeden  gülümseyerek  baksa  da  Miran  renkten  renge
girmişti.
“Ayağa kalkar kalkmaz tıraş ol deli oğlan,” dedi içten gülüşlerinin arasından.
Miran hiç oralı değildi. “Teyze ne yapıyorsun ya?” diye hayıflandı sadece teyzesinin duyabileceği bir sesle.
Ardından gözleri gülerek onları izleyen Reyyan’a takıldı. “Bir de Reyyan’ın yanında…”
“Aa  ne  varmış  Reyyan  varsa?”  Sanki  Miran  onu  sessizce  uyarmamış  gibi  oldukça  gürültülü  bir  sesle  sarf

---

etmişti  bu  sözleri.  “Ondan  önce  ben  vardım  bir  kere.  Hem  sen  benim  çocuğum  sayılırsın,  elimde  büyüdün.
Teyze anne yarısı demektir, eğer anne yoksa teyze direkt anne demektir!”
Miran teyzesinin sözleri karşısında dumura uğramış gibi kalakaldı. Ne olmuştu bu kadına? Vurulduğundan
bu  yana  pek  bir  değişmiş  gibiydi.  Üzerine  mi  titriyordu  yoksa  Reyyan’ı  mı  kıskanıyordu?  Yoksa  kaynanalık
triplerine mi girmişti?
“Neyse,”  diyerek  oturduğu  yataktan  kalktığında  Miran’a  arkasını  dönmüştü  kadın.  Yüzünde  beliren  sinsi
ifadeyle  birlikte  Reyyan’a  göz  kırpıp  kapıya  doğru  yürüdü.  “Ben  gideyim  de  akşam  yemeği  için  bir  şeyler
düşüneyim. Malum, kalabalığız bu akşam.” Sözleriyle adeta neşe şakıyordu.
Kapıyı  usulca  kapatıp  çıkan  kadın  mutfağın  yolunu  tuttu.  Reyyan  şu  an  bulundukları  durumdan  gayet
memnundu.  Bu  ev  ilk  defa  ev  gibi  kokuyor,  baktığı  duvarları  ilk  defa  canının  acısını  hatırlatmıyordu  ona.
Galiba her şey yoluna giriyordu. Ve acılar birer birer terk edip gidiyordu.
“Reyyan?”
Kapanan  kapının  ardından  Miran  direkt  Reyyan’a  dikmişti  gözlerini.  Hissediyordu,  bu  kız  kendisinden
fazlasıyla  çekiniyordu.  Belki  de  sadece  kendisinden  değil,  herkesten.  Hatta  şu  an  bulunduğu  şehirden  bile.
Onun  için  de  kolay  bir  şey  değildi.  Doğup  büyüdüğü  ve  bu  yaşına  kadar  bir  adım  uzaklaşmadığı  şehrinden
kilometrelerce  uzaktaydı.  Kafasını  dışarı  çıkarmadığı  konaktan  bambaşka  bir  evde  soluklanıyordu  aylardır.
Tüm bunlar yetmezmiş gibi acıların en büyüğünü tattırmıştı Miran ona. Ama biliyordu, Reyyan kendisine de
bu şehre de alışacaktı zamanla. Miran onun böyle uzak kalmasına izin vermeyecekti.
Reyyan  bakışlarını  okyanus  harelere  çevirdiğinde  Miran’ın  ona  gülümseyerek  baktığını  fark  etti.
Dudaklarından  davetkâr  sözler  dökülmesine  gerek  yoktu,  bu  bakışlar  onun  lügatında  “gel”  demekti.  Fakat
yine de sormadan edemedi. “Bir isteğin var mı?”
Bir şey isteyeceğinden değil fakat o an bu istekle yanıp tutuştu Miran. Reyyan’ın onun için bir şey yapacak
olması  o  kadar  güzel  geliyordu  ki.  Tıpkı  gerçek  bir  karı  koca  gibi.  Çünkü  onların  evliliği  sıradan  bir  evlilik
değildi,  hatta  onlar  şu  an,  evli  bile  değillerdi.  Ne  zaman  resmen  evleneceklerdi  belirsizdi  fakat  Allah
biliyordu ya, Miran’ın gözünde Reyyan’dan başka kadın yoktu.
Aklını zorlayıp Reyyan’dan isteyebileceği herhangi bir şey düşünüyordu fakat bir yandan da onu yormaya
kıyamıyordu. Gözlerine heyecanla bakan kuzguni harelerden bakışlarını ayırmazken üzerine örtülmüş pikeyi
hızla  itti.  Evin  içi  gayet  sıcaktı,  bunalmıştı  Miran.  O  sırada  onu  bunaltan  esas  şeyin,  üzerindeki  kazak
olduğunu fark etti.
“Bu  kazak  beni  çok  sıktı,”  dediğinde  yakasını  tutup  çekiştirdi  rahatsız  bir  tavırla.  “Dolaptan  bir  tişört
getirip değiştirmeme yardım eder misin?”
Reyyan kafasını sallayıp yavaşça arkasını döndü ve gardıroba doğru yürüdü. Bir zamanlar tek başına yattığı
yatakta  şu  an  Miran  yatıyordu.  Bu  da  demekti  ki,  yalan  evlilikleri  artık  gerçeğe  dönecekti.  Reyyan  zaten
Miran’ı  affetmişti  ve  olması  gereken  de  buydu.  Dolabın  sürgülü  kapağını  yavaşça  çektiğinde  elleri  ezbere
gitti  Miran’ın  giysilerinin  olduğu  rafa.  Çünkü  tek  tek  kendisi  yerleştirmişti  onları  buraya.  O  tüm  bunları
yaparken Miran gözleri kapalı uyuyordu hastane odasında. Reyyan ise giysilerine mıhlanmış kokusunu içine
çeke çeke ağlıyordu. O anlar aklına geldiğinde gözleri nemlenir gibi oldu ama çabucak kendini toparlayıp bu
düşünceleri zihninden kovdu. Miran şu an onun yanı başında nefes alıyordu ve iyiydi.
Gerisi mühim değildi.
Reyyan  eline  aldığı  tişörtle  birlikte  Miran’a  doğru  yaklaşırken  yanakları  al  al  olmuştu.  İçerisi  gerçekten
Miran’ın da dediği gibi fazla sıcaktı. Ya da ikisi de çok heyecanlıydı, sıcağı bahane buluyorlardı. Reyyan az
önce  Nergis  Hanım’ın  bulunduğu  yere  oturduğunda  bu  sefer  de  kalbi  hızlı  hızlı  atmaya  başlamıştı.  Şimdi
Miran’ın üzerini mi değiştirecekti yani? Mantıklı düşününce anormal hiçbir durum yoktu ancak çekiniyordu
işte.
Çünkü  bir  zamanlar  birbirini  delice  seven,  iki  yabancıdan  farksızlardı.  Her  gece  ruhlarının  birbirine