Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
142
qarindoshlarining xonadonida qizlarining baxt topishiga astoydil ishongan ota-onasi 
tikonni bilmay bosgan edilar. 
Yangalar uch kun poylab zerikishdi: kelin-kuyov qo‘shila olishmadi. Kuyov bolani 
domlaga olib borib o‘qitish ham natija bermadi. Kunsanam sabr qildi, voqeani majruh 
eriga bildirmadi. O‘g‘liga aytishdan ham qo‘rqdi, ham uyaldi. Oysanam ham sabr qilardi. 
Ammo... kichik chillasi chiqmay turib, yarim tunda erining bezovta bo‘lib yon xonaga 
o‘tib ketishidan tashvishlandi. So‘ng son tomiriga em ignasidan dori yuborayotgan 
ko‘rdi-yu, labini tishladi. Siri oshkor bo‘lgan er uni ham dori olishga da’vat eta 
boshlagach, uyiga qaytdi-yu, bor gapni yashirmay aytdi. Akasining borib kuyov bolani 
do‘pposlab urib kelgani hisobga olinmaganida ular ortiqcha gap-so‘zsiz ajralishdi. 
Bu voqea Kesakpolvonga noma’lum, fikricha, go‘zal juvonning erdan chiqishiga boshqa 
sabab mavjud edi. Har nima bo‘lganda ham Oysanam Kesakpolvon uchun zabt 
etilmagan qo‘rg‘on bo‘lib qolaverdi. Kesakpolvonning maishatbop xotinlarga muhtojligi 
yo‘q, «Oysanami ko‘nmasa jonsanam-da» deb ketaversa bo‘lardi. Lekin juvondagi kibr 
(ha, u nomusni aynan kibr deb fahmlagandi) unga tinchlik bermadi. «O‘n yil bo‘lsa o‘n 
yil, yuz yil bo‘lsa yuz yil kutaman. «Akajon!» deb qo‘ynimga kirganini o‘zi ham bilmay 
qoladi», degan ahdini bugun esladi. 
«Mirkarimovning o‘ligi suvdan chiqibdi», degan xabarni eshitib, janozaga borganida 
hamma tobutni ko‘tarish bilan ovora ekanida Kesakpolvon mayitning izidan yig‘lab 
chiqqan xotinlarga qaragan, ular orasidagi Oysanamni ko‘rib «yig‘lasa ham ofatijon-a, 
dayusning xotini» deb qo‘ygan edi. 
Oysanamning Yaponiyaga otlangani haqidagi xabar Kesakpolvonning tinchini buzgan, 
boshida mingta tashvish, ming bitta g‘alva bo‘lsa ham, bu yangilikning tagiga yetishni 
istayotgan edi. 
Darvoza biqinidagi qo‘ng‘iroq tugmasini qayta-qayta bosgan Kesakpolvon ichkaridan 
javob bo‘lavermagach, «Nima balo, Yaponiyaga jo‘navorganmi?» deb tashvishlandi. 
Umidi singan tarzda iziga qaytay deganida Oysanamning «Kim?» degan tovushini 
eshitib, ko‘ngli yayrab ketdi-yu, ichida «ovozingdan akaginang aylansin!» deb qo‘ydi. 
Juvon yana bir karra «Kim?» degach: 
— Menman, Haydar akangman, — deb o‘zini tanitdi. 
Shundan so‘ng ham darvoza eshigi darrov ochila qolmadi. Bundan ori kelgan 
Kesakpolvon zardali ovozda: 
— Nima, tanimay qoldingmi? — dedi. 
Oysanam eshikni ochib, salom berdi-yu, «keling, kiring», demadi. Orqaga tisarilmadi, 
yonga o‘tib, yo‘l ham bo‘shatmadi. Bu harakati bilan o‘ziga yoqimsiz bo‘lgan erkakning 
ostona hatlab kirishiga mayli yo‘qligini oshkor qildi. Oysanamning xohishi bor yoki 
yo‘qligi Kesakpolvon uchun ahamiyatsiz narsa edi. Eng muhi- mi — bu uyga 
kirmoqqa uning xohishi bor. 
— Shu tomonga yo‘lim tushgan edi, singiljonimni bi-ir yo‘qlay dedim. Seni 
ko‘rmaganimga ham ming yil bo‘ldiyov, — Kesakpolvon shunday deb ostona xatlagach, 
Oysanam tislanib, yo‘l bo‘shatishga majbur bo‘ldi. 
Ayvon issiq bo‘lgani uchun uyga boshlamadi. Kesakpolvon yumshoq oromkursiga cho‘kib 
o‘tirgach, sigaret tutatdi-da: 
— O‘g‘ling ko‘rinmaydimi, yolg‘izmisan? — deb so‘radi. 
— O‘g‘lim... oyim bilan kontsertga ketishuvdi, hozir kelib qolishadi. 
Oysanam yolg‘on gapirdi: o‘g‘li onasinikida, bugun kelishmas edi. 
— Yolg‘iz zerikmayapsanmi? — dedi Kesakpolvon ishrattalab nigohini unga qadab. 
— Yo‘q. 
— Sen erga tegishing kerak. Bevalik senga sira yarashmaydi. Seni... o‘zim olib qo‘ya 

---

Shaytanat (4-kitob). Tohir Malik