Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc
Download 5.08 Kb. Pdf ko'rish
|
Shaytanat 4- kitob (2)
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
153 da, keyin «buni hayot majbur qilgan», deb qo‘yib yubor. Menam cholning pattasini qo‘liga berib qo‘ya qolay. Har holda uni ham hayot majbur qilgan. — Hamdam aka, gapimni to‘g‘ri tushunmadingiz? — To‘ppa-to‘g‘ri tushundim, og‘ayni. Men uchun ikki odam bor: jinoyatchi va jabrlanuvchi. Orada hech qanaqa hayot yo‘q. Agar menga qo‘yib berishsa, Mirkarimovingning qotilini qidirib, ovora bo‘lib yurmas edim. Nimagaligini bilasanmi? — Taxminan bilaman. — Taxminani hisobmas. Sen qotilni topginu ke-yin Mirkarimovni tiriltirgin-da, «O‘rningizda qotilingiz yota turadi», degin-chi? Senga rahmat ham demay, ablaxligini kelgan joyidan davom ettiraveradi. Sen qilayotgan ishimizning jamiyatga foydasini gapirishini yoqtirasan. Xo‘p, bir ablahning qotilini topishdan qanday naf bor? — Nima uchun uni ablah deyapsiz? — Asadbekning nushxo‘rdini yalab yurgan odam yaxshi bo‘lmaydi. Unga birov qasd qilmagan, uning o‘zi o‘limini sotib olgan. Nushxo‘rdga qanoat qilmay, dasturxondagi laganga qo‘l uzatib bo‘kkan u. — Yaxshi taxmin aytdingiz, o‘ylab ko‘rish kerak. — O‘yla, prokuror. Sen olim bolasan, o‘ylamasang hisobmas. — Hamdam shunday deb soatiga qarab olgach, o‘rnidan turdi. — Prokuror, bir soat vaqtim bor. Xohlasang, mishmishxonamga o‘tib, lag‘monxo‘r- lik qilaylik. Menga atalgan gaplaringni o‘sha yerda aytarsan. Keyin men ishimga ketaman, sen esa... — Hamdam istehzo bilan kuldi: — o‘ylab o‘tiravera- san. Zohidga bu reja ma’qul keldi. Lag‘monxo‘rlik xush yoqib, Hamdam Tolipov Zohid uchun ajratgan bir soatiga yana o‘ttiz daqiqa qo‘shdi. Har narsada tartibni ma’qul ko‘ruvchi Zohidning soatga qarab qo‘yganini sezgan Hamdam, yana choy buyurgach: — Ishga men shoshyapman, sen nega soatingga qarayapsan? — deb so‘radi. — Sizni birov kutayotgan bo‘lsa... — Kutayotgan bo‘lsa, kutaveradi, sen tashvishlanma. Hozir borib chol bilan kelinni yuzlashtiradiganman. Mayli, bir oz yuraklari siqila tursin. — Shu odatingiz hali ham qolmabdi-da, a? — Qaysi odatim? — dedi Hamdam. — Betartibligimmi? — Ha. — Bu odat emas, prokuror, bu — qo‘ndoqda tekkan kasal. Bitta odam aytib ketgan ekan: «Yoshlikda odat qilsang — qariguningcha ko‘nikasan, qariganingda odat qilsang — ko‘nikkuningcha ko‘milasan.» Zo‘r gap ekanmi? Shunaqa, og‘ayni, hali yoshmiz, qarigunimizcha aqlimiz kirib qolar. Qariganda ham quyilmasam, buning dorisi bor: go‘rimga olib ketaman. Ih, esdan chiqay debdi-ku, ertalab bo‘shmisan? — Ha, nima edi? — Bugun yarim kechadan boshlab ochlarning yurishi boshlanadi. Mahmud Ehsonovingning eson-omon ko‘milganiga o‘n to‘qqiz kun to‘lishi munosabati bilan katta tantanalar bo‘ladi. Qo‘rqma, osh bizga ham yetadi, kamida uch-to‘rt yuz kilo guruch damlanar, borasanmi? — Yo‘q, — Zohid o‘ylab o‘tirmay rad javobini aytdi-da, so‘ng hazil tariqasida izoh berdi: — qornim to‘q. — Meniki ham to‘q. Lekin men oshxo‘rlikka emas, tamoshaga boraman. Bormasam yegan lag‘monimni hazm qilolmayman. Oshxona xizmatchisi damlab kelgan choydan bir piyoladan ichishgach, qo‘zg‘olishdi. Hamdam yo‘lovchi mashina to‘xtatib, ketdi. Zohid esa piyoda yurgisi keldi. Kechagi izg‘irindan so‘ng kun birdan ilib, fasllar kurashida endi bahorning qo‘li baland kelganidan |
