165
ekinlar, kunjut, tarvuz, qovun ekilgan. Dehqonchilik mamlakat iqtisodini butunlay
inqirozga tushib qolishidan saqlab turgan asosiy omil bo`lgan.
Ashtarxoniylar davrida suv inshootlari qurishga etarli e’tibor berilmasada,
Imomqulixon 1614-1615 yy. Qashqadaryodan Qarshi cho`liga, 1633-1634 yy.
Qo`shqo`rg’onda kanal qazdirgan. Chorvachilik qishloq xo`jaligining etakchi
tarmog’i bo`lib, aholi go`sht, sut mahsulotlari etishtirgan.
Katta yaylovlar xon,
saroy amaldorlari, din peshvolari, qabila boshliqlariga tegishli bo`lgan.
Hunarmandchilik mahsulotlari asosan shaharlarda, yirik qishloqlarda
etishtirilgan. Hunarmandchilikning to`qimachilik tarmog’ida
ip yigirish,
gazlamalar tayyorlash, tayyor kiyimlar tikish, gilam to`qish,
kashtachilik
rivojlandi. Hunarmandchilikning kulolchilik tarmog’i ham rivojlanishiga sog’
tuproq manbalarining ko`pligi sopol va chinni idishlar, ko`za, kosa tayyorlash
imkoniyat berdi.
Metal va yog’ochga ishlov berish orqali uy ro`zg’or
buyumlari tayyorlash,
binolar qurilishida yog’och va ganch o`ymakorligi ham ancha o`sdi. Buxoro va
Samarqandda yuqori sifatli qog’oz ishlab chiqarish; tog’li
hududlardan nodir
metallar, kaliy qazib olish yo`lga qo`yilgan.
Savdo-sotiq ishlari XVII-XVIII asr birinchi yarmida bir qadar oshib,
savdoda Buxoro, Samarqand, Qarshi,
Toshkent, Balx kabi yirik shaharlarning
mavqei baland edi. Ichki savdoda dehqonchilik, chorvachilik
mahsulotlariga va
hunarmandchilik buyumlariga ehtiyoj kattaligi sababli bozorlar gavjum bo`lardi.
Tashqi savdoda Rossiya, Xitoy, Hindiston, Eron, Qashg’ar, Turkiyaga paxta,
teri, jun, matolar, qishloq xo`jalik mahsuloti chiqarilar edi. Buxorolik
savdogarlarning Sibir shaharlarida o`z savdo rastalari bo`lgan. Buxoroga Xitoydan:
shoyi matolar, chinni idishlar,
dori-darmon, choy; Hindistondan: qimmatbaho
toshlar, matolar, oltin iplar olib kelingan.
Do'stlaringiz bilan baham: