Trust and support

Инглиз тилидан Муҳаббат Йўлдошева 
таржимаси

---

Атиргул ўғриси
321
ЗИЁРАТ
Габриэль Гарсия МАРКЕС,
Колумбия 
П
оезд оловранг қоялар да-
расини ларзага солганча чиқиб, икки томони ҳам 
уфққа туташ бананзор ичра шўнғир экан, денгиз ша-
моли барҳам топиб, бир оз нам ҳаво уфура бошла-
ди. Вагон деразасидан нафасни бўғадиган тутун ёпи-
рилди. Темир йўлга бақамти тор йўлда кўкимтир 
узум бошлари билан лиқ тўла араваларни ҳўкизлар 
тортиб борарди. Соат ўн бир бўлган, ҳали жазирама 
бош ланмаганди.
– Дарчанинг ойнасини ёпиш керак, – деди аёл, – 
йўқса сочларинг қурум билан тўлади.
Қиз ойнани кўтаришга уринди, бироқ занглаган 
ром ўрнидан силжимади.
Учинчи тоифадаги оддий бу вагонда улардан 
бўлак йўловчи йўқ эди. Паровоз қувуридан чиқаёт-
ган тутун ҳамон дарчадан ёприлар экан, қиз ўрнидан 
турди ва егуликлар солинган елим сумка ва газета 
билан ўралган гулларни ўз ўрнига қўйди. У дераза-
дан нарироқдаги ўриндиққа, онасининг рўпарасига 

---

Ҳикоялар тўплами
322
бориб ўтирди. Иккаласи ҳам ғарибона бўлса ҳам ҳар 
ҳолда мотам кийимига бурканганди.
Қиз ўн икки яшар бўлиб, биринчи марта поездга 
чиққанди. Аёлнинг қовоқларини кўкимтир томир-
лар қоплаган, руҳонийларнинг жуббаси каби тикил-
ган кўйлаги бир тутам шалвираган танасига ёпишиб 
турарди. Уни қизнинг онасига ўхшатиб бўлмасди 
– жуда қари кўринарди. У бир пайтлар локланган, 
эндиликда эса саҳтиёни чиқиб кетган саквояжни уш-
лаганча ўриндиққа ёпишиб қолгандай қилт этмай 
ўтирарди. Қиёфаси ўта лоқайд бўлиб, одатда умр-
бод қашшоқликда кун кечирган кимсалар шундай 
хотиржам бўлади.
Ўн иккидан жазирама бошланди. Сув заҳираси-
ни тўлатиб олиш учун поезд қандайдир кичик бекат-
да ўн дақиқа тўхтади. Ташқарида, бананзорларнинг 
сирли сокинлигидаги қуюқ соялардан ҳаловат уфу-
рарди, бироқ димиққан вагонларда хом терининг 
ҳиди анқирди. Поезд шундан кейин тезлигини жуда 
оширмасдан йўл босди. Икки марта кўриниши бир 
хил – тахта иморатлар бир хилда ёрқин ранглар би-
лан бўялган шаҳарчаларда тўхтаб ўтди. Аёлни қуш 
уйқуси элитди – иягини кўкрагига тираганча мудрай 
бошлади. Қиз туфлисини ечиб, ҳожатхонага ошиқ-
ди.
Қайтиб келганда онаси кутиб ўтирарди: тушлик 
пайти бўлганди. У қизга бир бўлак пишлоқ, мак-
кажўхори уни билан тайёрланган гўштли пирог ва 
ширин кулча тутқазди, елим сумкадан ўзига ҳам 
шундай егуликларни олди. Улар тушлик қила бош-
ладилар, поезд эса темир кўприкдан жуда секин 
ошиб, худди олдингига ўхшайдиган шаҳарчадан ўта 
бошлади, лекин бу шаҳарча майдони гавжум эди. 
Замину самони баравар куйдираётган офтоб тиғида 
мусиқачилар қандайдир қувноқ нағмани чалишарди.

---

Атиргул ўғриси
323
Аёл овқатланиб бўлди.
– Пойабзалингни кий, – деди у.
Қиз деразадан қаради. Фақат яланг текисликка 
кўзи тушди; поезднинг яна тезлиги орта бошлади, 
шунга қарамай қўлидаги бир бўлак кулчани сумкага 
солиб, дарҳол туфлисини кийди. Онаси унга тароқ 
тутқазди:
– Сочингни тараб ол.
Қиз сочини тарай бошлаган ҳам эдики, поезд гу-
доги янгради. Аёл бўйнидаги терни ва ёғдан ялтира-
ган афтини қўли билан артди. Қиз сочини тартибга 
келтириб бўлиши билан янги шаҳарчанинг дастлаб-
ки кулбалари вагон деразасидан лип-лип ўта бошла-
ди, бу олдингиларга нисбатан йирик, лекин ғусса 
кўланкаси билан қопланган шаҳарча эди.
– Нимани хоҳласанг, ҳаммасини ҳозир қилиб ол, 
– деди онаси. – Кейин ташналикдан ўлгудай аҳвол-
га тушсанг ҳам ҳеч кимдан сув сўрама. Энг муҳими 
– йиғлама.
Қиз «хўп» дегандай бош ирғади. Паровоз гудоги 
чинқираши, эски вагонларнинг чайқалиши остида 
деразадан қайноқ ҳаво ёпирилди. Аёл егуликлар-
нинг қолдиқлари солинган сумкани ўраб, саквояж-
га жойлади. Августнинг шу сешанбасида нур билан 
чулғанган шаҳарча вагон деразасида бир сония жил-
ва қилгандай бўлди. Гудок овози ўчди ва поезд се-
кинлаша бошлади. Ниҳоят тўхтади.
Бекатда биронта ҳам одам зоти кўринмасди. Йўл-
нинг нариги бетида, бодом соясида фақат бильярд-
хона очиқ эди. Шаҳар жазирамада ҳансирарди. Аёл 
билан қиз қалин майса қопланган, йўлаги емири-
ла бошлаган кўприкдан ўтиб, салқин йўлкага етиб 
олишди. 
Пешиндан ўтган, соат тахминан икки бўлганди. 
Куннинг бу пайтида уйқу домига илинган шаҳар 

---