ди деб диний қарашлар ва ҳиссиётлар кишиларда тугма мав
жудлиги тўғрисидаги илоҳиёт ғоясини танқид қилган. Унинг
вужудга келиши сабабларини одамларнинг руҳий физиологик
хусусиятлари ва қуршаб турган табиатдан ахтариб топишга ҳара-
кат қилган. Мутафаккир диний эътиқоднинг вужудга келиши
да салбий ҳис-туйғулар, яъни қўрқиш, қайғу-изтироб кабилар
билан бирга шодлик, меҳр-оқибат, севги, миннатдорлик син
гари ижобий ҳис-туйғулар \ам иштирок этишини қайд этган.
XIX
асрнинг ўрталарида вужудга келган марксизм динни
ўрганишда ўзгача ёндашувга асосланади. Унда ижтимоий шарт-
шароитлар ва жамият ривожланиши даражасига алоҳида эъти
бор берилади. Марксизм таълимотига биноан, индивид шахс
- 30 -
сифатида тарихий шарт-шароитлар таъсирида шаклланади.
Шу боис диний тасаввурлар инсон онгида эмас, балки та
рихий жараёнлар таъсирида пайдо бўлади. Дин турларининг
ривожланиши \ам ўз-ўзидан юз бермайди. Улар ижтимоий
шарт-шароитларнинг пишиб етилиши ва жамиятнинг ри
вожланиши таъсирида ўзгариб боради.
Марксизм диннинг ижтимоий ҳаётдаги ўрни ва аҳамияти
масаласида динни ҳукмрон синфларнинг афкор халқ омма-
сини эзиш воситаси, ижтимоий тараққиётга қарши куч ҳамда
маънавий зулм шакли деб баҳолаган.
XX
асрда диннинг вужудга келиши сабабларини антро
пологик ёндашувидагидек ибтидоий одамнинг абстракт та
факкури маҳсули, онгнинг мантиқ қоидаларига зид келиши
натижаси сифатида баҳолаш ва марксизмдаги ҳукмрон синф
ларнинг афкор халқ оммасини эзиш воситаси, ижтимоий
тараққиётга тўсқинлик қилувчи куч кабилар билан боғлаб
тушунтиришдан фарқ қилувчи ғоялар вужудга келган.
Do'stlaringiz bilan baham: |