Фалсафий антропология (инсон фалсафаси)

Шарқ-мусулмон фалсафаси доирасида тақдир ҳақидаги ислом ақидасига суянади. Инсон 
тақдири олдиндан белгилаб қўйилган, шу сабабли инсоннинг қўлидан келадиган бирдан-бир иш - 
бу ўзини ана шу тақдирда белгилаб қўйилганидек тутиш. Бироқ, Форобий, Беруни, Ибн Сино, 
Алишер Навои, Мирза Бедил, XIX аср охири - ХХ аср бошларидаги маърифатпарварлар - Ахмад 
Дониш, Муқимий, Фурқат, Завқий, Сатторхон Абдулғаффорров ва бошқалар инсон ҳақидаги 
гуманистик, маърифатпарвар ва демократик концепциянинг шаклланишига катта ҳисса қўйдилар. 
Уларнинг ижодлари учун инсонга, унинг кучига, ақлига, иродасига ишонч хосдир, улар оммани 
маърифатли ва билимли бўлишига даъват этдилар. 
Янги давр фалсафаси инсоннинг моҳияти ва ўз-ўзини англаши муаммоларига қайтиши 
билан ажралиб туради. 
Томас Гоббс, механик материализм тарафдори ўлароқ, инсоннинг руҳий дунёси механик 
куч-ғайрат ва ҳаракатлар мажмуасидан бошқа нарса эмас, деб ҳисоблади. Унинг фикрича, инсон 
фақатгина мураккаб тузилган механизмдир холос, у механика қонунларига бўйсунади. Гоббс 
руҳнинг алоҳида субстанция сифатида мавжудлигини инкор этди. 
Рене Декарт инсоннинг дуалистик концепциясини ишлаб чиқди. У инсон ўлик механизм 
(тана) билан иродага ва фикрлаш қобилиятига эга бўлган субстанция (руҳ)нинг қўшилувидан 
ташкил топган, деб ҳисоблади. 
Бенедикт Спиноза ўзининг инсон ҳақидаги таълимотини инсоннинг табиатнинг бир қисми 
эканлиги, тана ва руҳнинг бирлиги асосида яратди. Инсоннинг бутун руҳий ҳаёти идрок ва 
аффектлар (қувонч, ғам, лаззат)дан иборат. Инсонни ҳаракатига келтирувчи куч - ўзини сақлаш 
ва манфаатга интилишдир. 
XVIII аср француз материалистлари Ж.О.Ламетри, К.А.Гельвеций, П.А. Гольбах, Д.Дидро 

---

13 
ва бошқалар инсон ҳақидаги таълимотини ишлаб чиқишга катта хисса қўшдилар. Буни ҳатто 
уларнинг асарларининг номлари ҳам тасдиқлаб туради: Ламетрининг «Инсон-машина», 
Гельвецийнинг «Инсон ҳақида» ва ҳоказо.