G‘olibsiz urush. Falastin—Isroil mojarosi haqida

Sovuq qabul
XIX asr o‘rtalarida Falastinda taxminan 400 ming kishi istiqomat qilgan bo‘lib, ulardan atigi 6 ming nafari yahudiylar, qolganlari esa sunniy arablar bo‘lgan. Falastin Usmoniylar imperiyasining qashshoq viloyati bo‘lib, yerlar asosan yirik arab feodallariga tegishli bo‘lgan va ular yerlarni dehqon-fallohlarga ijaraga berishgan. Jahon sionistik tashkiloti yerlarni aynan o‘sha feodallardan sotib olgan va shundan so‘ng sotuvchi ham, oluvchi ham dehqonlarga shart qo‘ygan: endi bu yerda yashashga haqqingiz yo‘q. Boshqacha aytganda, kelgindilar fallohlarni yashash joyi va ishidan mahrum qilishgan.
Nizoning asosiy sababi mana shunday paydo bo‘lgan: urushlar, zo‘ravonlik va hududiy mojarolar – bularning barchasi o‘sha yer oldi-sotdisidan boshlangan.
Falastinga ko‘chib kelgan yahudiylar uchun bu ko‘chish yuzlab yillik darbadarliklardan so‘ng o‘z vatanlariga qaytish edi.
Asrlar davomida bu hududda yashab kelgan arablar uchun esa yahudiylarning ko‘chib kelishi shubhali huquqqa ega bo‘lgan chaqirilmagan mehmonlarning hujumi edi. Ular uchun bu go‘yoki uyingizga notanish shaxslar kelib qadim zamonlarda bu yerda ularning ajdodlari yashagani va shuning uchun bu ularning uyi ekanligini da'vo qilishidek gap edi.
Har ikki tomonning da'vosi tushunarli va bu da'vo shu kungacha o‘zgarmay kelmoqda. Isroilliklar uchun bu yer muqaddas tuproq, ona vatan. Arablar uchun «sionistik ta'lim» yer tanasidagi o‘simta va arab aholisining huquqlari poymol qilinadigan aparteid rejimi.
Angliyaning va'dalari
Makka sherifi Husayn ibn Ali va Misr oliy komissari Genri MakMagon
Birinchi jahon urushi yakunida Usmoniylar imperiyasi parchalanib ketdi. Millatlar ligasi (BMTga o‘xshash bo‘lgan ikki jahon urushi orasida mavjud bo‘lgan xalqaro tashkilot) Falastin ustidan vaqtinchalik nazorat Buyuk Britaniyaga berilishini ma'lum qildi: bu mamlakat ma'muriyati nizolarni yechishga yordam beradi va davlatni (yoki ikki davlatning) mustaqillikka erishishga tayyorlaydi.
Angliyaliklarning siyosati butunlay inqirozga uchradi, bunga ehtimol ularning boshidanoq qarama-qarshi va'dalar bergani sabab bo‘lgandir.
1) Birinchi jahon urushi davridayoq ular Makka sherifi Husayn ibn Aliga agarda u Usmoniylar imperiyasiga qarshi qo‘zg‘olon ko‘tarsa va Antanta urushda g‘alaba qozonsa, uni Falastinni ham qo‘shib barcha arab yerlarining qiroli etib tayinlashga va'da berishgandi. (MakMaxon — Husayn kelishuvi). Husayn kelishuvni bajardi, ammo inglizlar oxir-oqibat kelishuv rasmiy shartnoma maqomiga ega bo‘lmaganini aytib va'dalarini bajarishmadi.
2) 1917 yilda Buyuk Britaniya tashqi ishlar vaziri Artur Balfur yahudiylar jamiyati vakili lord Rotshildga maktub yo‘lladi va uni «zoti oliyalarining hukumati Falastinda yahudiy xalqining milliy o‘chog‘ini tashkil etish uchun barcha sa'y-harakatlarni amalga oshirishiga» ishontirdi (Balfur deklaratsiyasi). Bu yahudiylar davlatini tashkil etishga yordam berishni anglatardi – ammo inglizlar bu yo‘lda amaliy qadam qo‘yishga shoshishmadi.
Bu ikkiyuzlamachilik g‘azabga sabab bo‘ldi va yahudiylar ham, arablar ham inglizlar siyosatiga qarshi bosh ko‘tarishdi. Bu bir-birini ko‘rgani ko‘zi yo‘q ikki xalqni birlashtirgan yagona holat bo‘ldi. 
Britaniya gubernatori yahudiy va arablarning noroziliklaridan toqati toq bo‘lganini shunday ifodalagandi: «Arablarning shikoyatini ikki soat eshitsam yahudiylarning sinagogiga borgim keladi, sionistlar targ‘ibotidan keyin esa islomni qabul qilishga tayyor holga kelaman».
Yevropadagi ikki jahon urushi orasidagi keskinlik sababli yahudiylarning ko‘chishi tezlashib ketdi. 1930-yillar oxirlariga kelib ishuv (Falastindagi yahudiylar jamiyati) 400 ming kishiga yetdi, siyosiy partiyalar, noqonuniy asosdagi qurollangan tashkilotlar paydo bo‘ldi. Arablar soni esa bir millionga yaqin bo‘lib, ularning ham o‘z harbiy guruhlari bor edi.