Microsoft Word qaynona ahmad lutfi lotin ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
44
Yolg‘iz qolib ortiqcha totli xayollar surolmadi. Eshik ochilganday bo‘ldi. Derazadan qaradi. 
Keldilar. Qahva idishlarini yig‘ishtirmagani yodiga tushib, tezlik bilan saranjomladi. So‘ng: "Xush 
keldingiz", deya ularni kutib olmoq uchun tashqari chiqdi. 
 
* * * 
Har kelin xonasiga kirib, o‘zlaricha taftish o‘tkazib, xotinlarga g‘iybat qilish uchun axborot 
to‘plash havasida bo‘lganlar Aminaning xonasiga kirish imkonini topa olmadilar. Lekin bari bir gap 
topish ilinjida kelinga "Qalaysiz?" deyishni unutmadilar. U haqida yomon gap eshitmagan, hatto 
Munavvarxonimning mish-mish, g‘iybat qilmasligini bilsalar ham, har duch kelganda bu savolni 
takrorlaydiganlar bor edi. 
Bir kun xasta qo‘shni xotindan hol so‘ragani ketishgandi. Bemor og‘riq va iztirob ichida edi. Bir 
xilda yotolmay behuzur bo‘lar, goh o‘ng, goh chap yoniga ag‘darilardi. Munavvarxonim sog‘ayib 
keting, deb shifolar tiladi. Ayol chekayotgan azob qarshisida iztirobga tushmoqda edi. Shu sabab 
xastalikdan qutulolmasligini so‘zlardi. 
— Hech bo‘lmasa, o‘lib qutulsam, — derdi. Munavvarxonim tasalli berdi: 
Noumid bo‘lmang, singlim. Alloh buyukdir. Xastaligingiz uning mag‘firati uchun balki bir 
kafforatdir. Hali tuzalib qolasiz. Alloh taoloning o‘zi bir kun ichida shifo berishga qodir. Hech narsa 
ko‘rmaganday bo‘lib ketasiz. Shifo bergani uchun shukr etib, yaxshi ishlar qilasiz. O‘limni orzu qilish 
yaxshi emas. Hammamiz o‘lamiz. Biroq qanday? Bo‘sh qo‘l bilanmi yoki oxirat uchun yig‘ilgan 
sarmoya bilanmi? Gap shunda. Allohdan shifo so‘rang. Xayrli umr so‘rang. Bu orada qo‘shnining tobi 
qochganligini eshitgan boshqa bir xotin ham kirib keldi. 
— Hoy qiz, judayam mazangiz yo‘q. Nima buldi? Xabar yubormabsiz. Kelib ko‘rardik. U-bu narsa 
kerakmi, yolg‘izlikdan siqilmayapsizmi, ahvolingiz qalay? Qarang,
qaboqlaringiz, chakkalariigiz 
cho‘kib ketibdi. Odam sal o‘ziga qaramaydimi? Bir ustixon bo‘lib qolibsiz. 
U bir oz shunga o‘xshash gaplarni vaysagach, Munavvarxonimga qaradi. 
— Qalaysiz, Munavvarxonim? Yaxshimisiz?
— Xudoga shukr, yaxshiman? 
— Kelin ham yaxshidir, inshaalloh. Ie, shu yerdamisan, qalaysan qizim? 
— Rahmat, yaxshi xola. 
Oradan besh daqiqa sassiz sadosiz kechdi. Faqat bemor ayolning ingroqlari eshitilib turdi: 
Munavvarxonimga qaradi. 
— Bir oz suv... 
Amina darhol suv keltirish uchun tashqari chiqdi. Xastaning to‘qqiz yoshlardagi qizi hovli supirish 
bilaya mashg‘ul edi. Onasi suv so‘rayotganini eshitib ichkari kirdi. 
Bir ozdan so‘ng Amina Munavvarxonimning qulog‘iga yaqin qilib sekingina: 
— Ona, hovliga chiqmoqchiman, — dedi. Munavvarxonim bosh qimirlatib tasdiqladi va Amina 
tashqari chiqdi. Bu orada haligi xotin bemor yonida o‘rinsiz so‘zlarini davom ettirdi. Bu gal 
Munavvarxonimga: 
— Kelin bilan yaxshisan, inshaalloh, shundaymi? — dedi. Bu birinchi, ikkinchi yoki beshinchi 
so‘rashi emas edi. 
— Xudoga shukr, yaxshimiz, — degan javobni oldi. 
— Kelin biroz yotsiraganday, g‘alatiroq ko‘rindi. Yuzi ham tundroq bugun, bir gap bo‘ldimi 
deyman? 
Kelgandan beri xastaga xastalik, dardiga dard qo‘shgan, ozgina yashash umidi bo‘lsa shuni ham 
so‘ndirgan bu ezma xotinga ne kerak o‘zi? Nimaga erishmoqchi? 
— Masalan, kelinim bilan yomon bo‘lsam, bunga biror chorangiz bormi yoki bu bilan biror 
narsaga ega bo‘lasizmi? 

---

Qaynona (roman). Ahmad Lutfi Qozonchi